تلاوت آیاتی از سوره های مباركه نبأ ، نازعات و انفطار با صدای استاد محمد اللیثی
این تلاوت شامل سوره های مباركه نبأ آیات 31 تا آخر، نازعات 26 تا آخر و انفطار می باشد كه در تاریخ 1378/11/13 در ایران، مصلی شهر ری انجام شده است.
سوره 78: النبأ
إِنَّ لِلْمُتَّقِینَ مَفَازًا ﴿31﴾
برای پرهیزگاران مسلما پیروزی بزرگی است. (31)
حَدَائِقَ وَأَعْنَابًا ﴿32﴾
باغهایی سرسبز، و انواعی از انگورها. (32)
وَكَوَاعِبَ أَتْرَابًا ﴿33﴾
و حوریانی بسیار جوان و هم سن و سال. (33)
وَكَأْسًا دِهَاقًا ﴿34﴾
و جامهایی لبریز و پیاپی (از شراب طهور) (34)
لَا یَسْمَعُونَ فِیهَا لَغْوًا وَلَا كِذَّابًا ﴿35﴾
در آنجا نه سخن لغو و بیهوده ای میشنوند و نه دروغی. (35)
جَزَاءً مِنْ رَبِّكَ عَطَاءً حِسَابًا ﴿36﴾
این جزایی است از سوی پروردگارت و عطیه ای است كافی. (36)
رَبِّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَیْنَهُمَا الرَّحْمَنِ لَا یَمْلِكُونَ مِنْهُ خِطَابًا﴿37﴾
همان پروردگار آسمانها و زمین و آنچه در میان آن دو است، پروردگار رحمان، و هیچ كس حق ندارد بیاجازه او سخنی بگوید (یا شفاعتی كند). (37)
یَوْمَ یَقُومُ الرُّوحُ وَالْمَلَائِكَةُ صَفًّا لَا یَتَكَلَّمُونَ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَنُ وَقَالَ صَوَابًا ﴿38﴾
اینها در آن روز واقع میشود كه «روح» و «ملائكه» در یك صف قیام میكنند، و هیچیك جز به اذن خداوند رحمان سخن نمیگویند: و آنگاه كه میگویند صواب میگویند. (38)
ذَلِكَ الْیَوْمُ الْحَقُّ فَمَنْ شَاءَ اتَّخَذَ إِلَى رَبِّهِ مَآبًا ﴿39﴾
آن روز حق است، هر كس بخواهد راهی به سوی پروردگارش بر میگزیند. (39)
إِنَّا أَنْذَرْنَاكُمْ عَذَابًا قَرِیبًا یَوْمَ یَنْظُرُ الْمَرْءُ مَا قَدَّمَتْ یَدَاهُ وَیَقُولُ الْكَافِرُ یَا لَیْتَنِی كُنْتُ تُرَابًا ﴿40﴾
و ما شما را از عذاب نزدیكی بیم میدهیم، این عذاب در روزی خواهد بود كه انسان آنچه را از قبل با دستهای خود فرستاده میبیند، و كافر میگوید: «ای كاش خاك بودم!» (40)
سوره 79: النازعات
در این عبرتی است برای كسانی كه خدا ترسند. (26)
أَأَنْتُمْ أَشَدُّ خَلْقًا أَمِ السَّمَاءُ بَنَاهَا ﴿27﴾
آیا آفرینش شما (بعد از مرگ) مشكل تر است یا آفرینش آسمانی كه خداوند بنا نهاد؟! (27)
رَفَعَ سَمْكَهَا فَسَوَّاهَا ﴿28﴾
سقف آن را برافراشته و آن را منظم ساخت. (28)
وَأَغْطَشَ لَیْلَهَا وَأَخْرَجَ ضُحَاهَا ﴿29﴾
و شبش را تاریك و روزش را آشكار نمود. (29)
وَالْأَرْضَ بَعْدَ ذَلِكَ دَحَاهَا ﴿30﴾
و زمین را بعد از آن گسترش داد. (30)
أَخْرَجَ مِنْهَا مَاءَهَا وَمَرْعَاهَا ﴿31﴾
آبش خارج كرد و چراگاهش را آماده ساخت (31)
وَالْجِبَالَ أَرْسَاهَا ﴿32﴾
و كوهها را ثابت و محكم نمود. (32)
مَتَاعًا لَكُمْ وَلِأَنْعَامِكُمْ ﴿33﴾
همه اینها برای بهره گیری شما و چهارپایان شما است. (33)
فَإِذَا جَاءَتِ الطَّامَّةُ الْكُبْرَى ﴿34﴾
هنگامی كه آن حادثه بزرگ رخ دهد. (34)
یَوْمَ یَتَذَكَّرُ الْإِنْسَانُ مَا سَعَى ﴿35﴾
در آن روز انسان به یاد كوششهایش میافتد. (35)
وَبُرِّزَتِ الْجَحِیمُ لِمَنْ یَرَى ﴿36﴾
و جهنم برای هر بیننده ای آشكار میگردد. (36)
فَأَمَّا مَنْ طَغَى ﴿37﴾
اما آن كسی كه طغیان كرده، (37)
وَآثَرَ الْحَیَاةَ الدُّنْیَا ﴿38﴾
و زندگی دنیا را مقدم داشته، (38)
فَإِنَّ الْجَحِیمَ هِیَ الْمَأْوَى ﴿39﴾
مسلما دوزخ جایگاه او است. (39)
وَأَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَنَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوَى ﴿40﴾
و آن كس كه از مقام پروردگارش خائف بوده و نفس را از هوی باز داشته. (40)
فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِیَ الْمَأْوَى ﴿41﴾
بهشت جایگاه او است. (41)
یَسْأَلُونَكَ عَنِ السَّاعَةِ أَیَّانَ مُرْسَاهَا ﴿42﴾
از تو درباره قیامت سؤ ال میكنند كه در چه زمانی واقع میشود؟ (42)
فِیمَ أَنْتَ مِنْ ذِكْرَاهَا ﴿43﴾
تو را با یادآوری این سخن چه كار؟ (43)
إِلَى رَبِّكَ مُنْتَهَاهَا ﴿44﴾
انتهای آن به سوی پروردگار تو است. (44)
إِنَّمَا أَنْتَ مُنْذِرُ مَنْ یَخْشَاهَا ﴿45﴾
كار تو فقط انذار كردن كسانی است كه از آن میترسند. (45)
كَأَنَّهُمْ یَوْمَ یَرَوْنَهَا لَمْ یَلْبَثُوا إِلَّا عَشِیَّةً أَوْ ضُحَاهَا ﴿46﴾
آنها در آن روز كه قیام قیامت را میبینند چنین احساس میكنند كه گویی توقف آنها (در دنیا و برزخ) جز عصر گاهی یا صبحگاهی بیشتر نبوده است. (46)
سوره 82: الإنفطار
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
إِذَا السَّمَاءُ انْفَطَرَتْ ﴿1﴾
آن زمان كه آسمان (كرات آسمانی) از هم شكافته شود. (1)
وَإِذَا الْكَوَاكِبُ انْتَثَرَتْ ﴿2﴾
و آن زمان كه ستارگان پراكنده شود و فرو ریزد (2)
وَإِذَا الْبِحَارُ فُجِّرَتْ ﴿3﴾
و آن زمان كه دریاها به هم پیوسته شود. (3)
وَإِذَا الْقُبُورُ بُعْثِرَتْ ﴿4﴾
و آن زمان كه قبرها زیر و رو شود (و مردگان خارج شوند). (4)
عَلِمَتْ نَفْسٌ مَا قَدَّمَتْ وَأَخَّرَتْ ﴿5﴾
در آن زمان هر كس میداند آنچه را از قبل فرستاده، و آنچه را برای بعد گذاشته است (5)
یَا أَیُّهَا الْإِنْسَانُ مَا غَرَّكَ بِرَبِّكَ الْكَرِیمِ ﴿6﴾
ای انسان چه چیز تو را در برابر پروردگار كریمت مغرور ساخته؟! (6)
الَّذِی خَلَقَكَ فَسَوَّاكَ فَعَدَلَكَ ﴿7﴾
همان خدایی كه تو را آفرید و منظم ساخت. (7)
فِی أَیِّ صُورَةٍ مَا شَاءَ رَكَّبَكَ ﴿8﴾
و در هر صورتی میخواست تو را تركیب نمود (8)
كَلَّا بَلْ تُكَذِّبُونَ بِالدِّینِ ﴿9﴾
آنچنان كه شما میپندارید نیست، بلكه شما روز جزا را منكرید. (9)
وَإِنَّ عَلَیْكُمْ لَحَافِظِینَ ﴿10﴾
و بدون شك نگاهبانانی بر شما گمارده شده. (10)
كِرَامًا كَاتِبِینَ ﴿11﴾
والامقام و نویسنده (اعمال نیك و بد شما). (11)
یَعْلَمُونَ مَا تَفْعَلُونَ ﴿12﴾
آنها میدانند شما چه میكنید. (12)
إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِی نَعِیمٍ ﴿13﴾
مسلما نیكان در نعمت فراوانی هستند. (13)
وَإِنَّ الْفُجَّارَ لَفِی جَحِیمٍ ﴿14﴾
و بدكاران در دوزخند. (14)
یَصْلَوْنَهَا یَوْمَ الدِّینِ ﴿15﴾
روز جزا وارد آن میشوند و میسوزند. (15)
وَمَا هُمْ عَنْهَا بِغَائِبِینَ ﴿16﴾
و هیچگاه از آن غائب و دور نیستند. (16)
وَمَا أَدْرَاكَ مَا یَوْمُ الدِّینِ ﴿17﴾
تو چه میدانی روز قیامت چیست ؟ (17)
ثُمَّ مَا أَدْرَاكَ مَا یَوْمُ الدِّینِ ﴿18﴾
باز چه میدانی روز قیامت چیست ؟ (18)
یَوْمَ لَا تَمْلِكُ نَفْسٌ لِنَفْسٍ شَیْئًا وَالْأَمْرُ یَوْمَئِذٍ لِلَّهِ ﴿19﴾
روزی است كه هیچكس قادر بر انجام كاری در حق دیگری نیست، و همه امور در آن روز از آن خدا است. (19)
1400/01/20
|
14:29