تلاوت آیاتی از سوره مباركه احقاف با صدای استاد هلیل( آیات قسمت 17 برنامه قرار تلاوت)

تلاوت آیاتی از سوره های احقاف و محمد با صدای استاد محمد هلیل.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

الَّذِینَ كَفَرُوا وَصَدُّوا عَنْ سَبِیلِ اللَّهِ أَضَلَّ أَعْمَالَهُمْ ﴿1﴾

كسانى كه كفر ورزیدند و [مردم را] از راه خدا باز داشتند [خدا] اعمال آنان را تباه خواهد كرد (1)

وَالَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَآمَنُوا بِمَا نُزِّلَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَهُوَ الْحَقُّ مِنْ رَبِّهِمْ كَفَّرَ عَنْهُمْ سَیِّئَاتِهِمْ وَأَصْلَحَ بَالَهُمْ ﴿2﴾

و آنان كه ایمان آورده و كارهاى شایسته كرده‏ اند و به آنچه بر محمد [ص] نازل آمده گرویده‏ اند [كه] آن خود حق [و] از جانب پروردگارشان است [خدا نیز] بدیهایشان را زدود و حال [و روز]شان را بهبود بخشید (2)

ذَلِكَ بِأَنَّ الَّذِینَ كَفَرُوا اتَّبَعُوا الْبَاطِلَ وَأَنَّ الَّذِینَ آمَنُوا اتَّبَعُوا الْحَقَّ مِنْ رَبِّهِمْ كَذَلِكَ یَضْرِبُ اللَّهُ لِلنَّاسِ أَمْثَالَهُمْ ﴿3﴾

این بدان سبب است كه آنان كه كفر ورزیدند از باطل پیروى كردند و كسانى كه ایمان آوردند از همان حق كه از جانب پروردگارشان است پیروى كردند این گونه خدا براى [بیدارى] مردم مثالهایشان را مى‏ زند (3)

فَإِذَا لَقِیتُمُ الَّذِینَ كَفَرُوا فَضَرْبَ الرِّقَابِ حَتَّى إِذَا أَثْخَنْتُمُوهُمْ فَشُدُّوا الْوَثَاقَ فَإِمَّا مَنًّا بَعْدُ وَإِمَّا فِدَاءً حَتَّى تَضَعَ الْحَرْبُ أَوْزَارَهَا ذَلِكَ وَلَوْ یَشَاءُ اللَّهُ لَانْتَصَرَ مِنْهُمْ وَلَكِنْ لِیَبْلُوَ بَعْضَكُمْ بِبَعْضٍ وَالَّذِینَ قُتِلُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ فَلَنْ یُضِلَّ أَعْمَالَهُمْ ﴿4﴾

پس چون با كسانى كه كفر ورزیده‏ اند برخورد كنید گردنها[یشان] را بزنید تا چون آنان را [در كشتار] از پاى درآوردید پس [اسیران را] استوار در بند كشید سپس یا [بر آنان] منت نهید [و آزادشان كنید] و یا فدیه [و عوض از ایشان بگیرید] تا در جنگ اسلحه بر زمین گذاشته شود این است [دستور خدا] و اگر خدا مى‏ خواست از ایشان انتقام مى ‏كشید ولى [فرمان پیكار داد] تا برخى از شما را به وسیله برخى [دیگر] بیازماید و كسانى كه در راه خدا كشته شده‏ اند هرگز كارهایشان را ضایع نمى ‏كند (4)

سَیَهْدِیهِمْ وَیُصْلِحُ بَالَهُمْ ﴿5﴾

به زودى آنان را راه مى ‏نماید و حالشان را نیكو مى‏ گرداند (5)

وَیُدْخِلُهُمُ الْجَنَّةَ عَرَّفَهَا لَهُمْ ﴿6﴾

و در بهشتى كه براى آنان وصف كرده آنان را درمى ‏آورد (6)

یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا إِنْ تَنْصُرُوا اللَّهَ یَنْصُرْكُمْ وَیُثَبِّتْ أَقْدَامَكُمْ ﴿7﴾

اى كسانى كه ایمان آورده‏ اید اگر خدا را یارى كنید یاریتان مى ‏كند و گامهایتان را استوار مى دارد (7)

وَالَّذِینَ كَفَرُوا فَتَعْسًا لَهُمْ وَأَضَلَّ أَعْمَالَهُمْ ﴿8﴾

و كسانى كه كفر ورزیدند نگونسارى بر آنان باد و [خدا] اعمالشان را برباد داد (8)

ذَلِكَ بِأَنَّهُمْ كَرِهُوا مَا أَنْزَلَ اللَّهُ فَأَحْبَطَ أَعْمَالَهُمْ ﴿9﴾

این بدان سبب است كه آنان آنچه را خدا نازل كرده است‏ خوش نداشتند و [خدا نیز] كارهایشان را باطل كرد (9)

أَفَلَمْ یَسِیرُوا فِی الْأَرْضِ فَیَنْظُرُوا كَیْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ دَمَّرَ اللَّهُ عَلَیْهِمْ وَلِلْكَافِرِینَ أَمْثَالُهَا ﴿10﴾

مگر در زمین نگشته‏ اند تا ببینند فرجام كسانى كه پیش از آنها بودند به كجا انجامیده ست‏ خدا زیر و زبرشان كرد و كافران را نظایر [همین كیفرها در پیش] است (10)

ذَلِكَ بِأَنَّ اللَّهَ مَوْلَى الَّذِینَ آمَنُوا وَأَنَّ الْكَافِرِینَ لَا مَوْلَى لَهُمْ ﴿11﴾

چرا كه خدا سرپرست كسانى است كه ایمان آورده‏ اند ولى كافران را سرپرست [و یارى] نیست (11)

إِنَّ اللَّهَ یُدْخِلُ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ وَالَّذِینَ كَفَرُوا یَتَمَتَّعُونَ وَیَأْكُلُونَ كَمَا تَأْكُلُ الْأَنْعَامُ وَالنَّارُ مَثْوًى لَهُمْ ﴿12﴾

خدا كسانى را كه ایمان آورده و كارهاى شایسته كرده‏ اند در باغهایى كه از زیر [درختان] آنها نهرها روان است درمى ‏آورد و [حال آنكه] كسانى كه كافر شده‏ اند [در ظاهر] بهره مى ‏برند و همان گونه كه چارپایان مى ‏خورند مى ‏خورند و[لى] جایگاه آنها آتش است (12)

وَكَأَیِّنْ مِنْ قَرْیَةٍ هِیَ أَشَدُّ قُوَّةً مِنْ قَرْیَتِكَ الَّتِی أَخْرَجَتْكَ أَهْلَكْنَاهُمْ فَلَا نَاصِرَ لَهُمْ ﴿13﴾

و بسا شهرها كه نیرومندتر از آن شهرى بود كه تو را [از خود] بیرون راند كه ما هلاكشان كردیم و براى آنها یار [و یاورى] نبود (13)

أَفَمَنْ كَانَ عَلَى بَیِّنَةٍ مِنْ رَبِّهِ كَمَنْ زُیِّنَ لَهُ سُوءُ عَمَلِهِ وَاتَّبَعُوا أَهْوَاءَهُمْ﴿14﴾

آیا كسى كه بر حجتى از جانب پروردگار خویش است چون كسى است كه بدى كردارش براى او زیبا جلوه داده شده و هوسهاى خود را پیروى كرده‏ اند (14)

مَثَلُ الْجَنَّةِ الَّتِی وُعِدَ الْمُتَّقُونَ فِیهَا أَنْهَارٌ مِنْ مَاءٍ غَیْرِ آسِنٍ وَأَنْهَارٌ مِنْ لَبَنٍ لَمْ یَتَغَیَّرْ طَعْمُهُ وَأَنْهَارٌ مِنْ خَمْرٍ لَذَّةٍ لِلشَّارِبِینَ وَأَنْهَارٌ مِنْ عَسَلٍ مُصَفًّى وَلَهُمْ فِیهَا مِنْ كُلِّ الثَّمَرَاتِ وَمَغْفِرَةٌ مِنْ رَبِّهِمْ كَمَنْ هُوَ خَالِدٌ فِی النَّارِ وَسُقُوا مَاءً حَمِیمًا فَقَطَّعَ أَمْعَاءَهُمْ ﴿15﴾

مثل بهشتى كه به پرهیزگاران وعده داده شده [چون باغى است كه] در آن نهرهایى است از آبى كه [رنگ و بو و طعمش] برنگشته و جویهایى از شیرى كه مزه‏ اش دگرگون نشود و رودهایى از باده‏ اى كه براى نوشندگان لذتى است و جویبارهایى از انگبین ناب و در آنجا از هر گونه میوه براى آنان [فراهم] است و [از همه بالاتر] آمرزش پروردگار آنهاست [آیا چنین كسى در چنین باغى دل‏ انگیز] مانند كسى است كه جاودانه در آتش است و آبى جوشان به خوردشان داده مى ‏شود [تا] روده ‏هایشان را از هم فرو پاشد (15)

وَمِنْهُمْ مَنْ یَسْتَمِعُ إِلَیْكَ حَتَّى إِذَا خَرَجُوا مِنْ عِنْدِكَ قَالُوا لِلَّذِینَ أُوتُوا الْعِلْمَ مَاذَا قَالَ آنِفًا أُولَئِكَ الَّذِینَ طَبَعَ اللَّهُ عَلَى قُلُوبِهِمْ وَاتَّبَعُوا أَهْوَاءَهُمْ﴿16﴾

و از میان [منافقان] كسانى‏ اند كه [در ظاهر] به [سخنان] تو گوش مى‏ دهند ولى چون از نزد تو بیرون مى ‏روند به دانش یافتگان مى‏ گویند هم اكنون چه گفت اینان همانانند كه خدا بر دلهایشان مهر نهاده است و از هوسهاى خود پیروى كرده‏ اند (16)

وَالَّذِینَ اهْتَدَوْا زَادَهُمْ هُدًى وَآتَاهُمْ تَقْوَاهُمْ ﴿17﴾

و[لى] آنان كه به هدایت گراییدند [خدا] آنان را هر چه بیشتر هدایت بخشید و [توفیق] پرهیزگاری‏شان داد (17)

فَهَلْ یَنْظُرُونَ إِلَّا السَّاعَةَ أَنْ تَأْتِیَهُمْ بَغْتَةً فَقَدْ جَاءَ أَشْرَاطُهَا فَأَنَّى لَهُمْ إِذَا جَاءَتْهُمْ ذِكْرَاهُمْ ﴿18﴾

آیا [كافران] جز این انتظار مى ‏برند كه رستاخیز به ناگاه بر آنان فرا رسد و علامات آن اینك پدید آمده است پس اگر [رستاخیز] بر آنان دررسد دیگر كجا جاى اندرزشان است (18)

فَاعْلَمْ أَنَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَاسْتَغْفِرْ لِذَنْبِكَ وَلِلْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِنَاتِ وَاللَّهُ یَعْلَمُ مُتَقَلَّبَكُمْ وَمَثْوَاكُمْ ﴿19﴾

پس بدان كه هیچ معبودى جز خدا نیست و براى گناه خویش آمرزش جوى و براى مردان و زنان با ایمان [طلب مغفرت كن] و خداست كه فرجام و مآل [هر یك از] شما را مى‏ داند (19)

وَیَقُولُ الَّذِینَ آمَنُوا لَوْلَا نُزِّلَتْ سُورَةٌ فَإِذَا أُنْزِلَتْ سُورَةٌ مُحْكَمَةٌ وَذُكِرَ فِیهَا الْقِتَالُ رَأَیْتَ الَّذِینَ فِی قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ یَنْظُرُونَ إِلَیْكَ نَظَرَ الْمَغْشِیِّ عَلَیْهِ مِنَ الْمَوْتِ فَأَوْلَى لَهُمْ ﴿20﴾

و كسانى كه ایمان آورده‏ اند مى‏ گویند چرا سوره‏ اى [در باره جهاد] نازل نمى شود اما چون سوره‏ اى صریح نازل شد و در آن نام كارزار آمد آنان كه در دلهایشان مرضى هست مانند كسى كه به حال بیهوشى مرگ افتاده به تو مى ‏نگرند (20)

طَاعَةٌ وَقَوْلٌ مَعْرُوفٌ فَإِذَا عَزَمَ الْأَمْرُ فَلَوْ صَدَقُوا اللَّهَ لَكَانَ خَیْرًا لَهُمْ﴿21﴾

[ولى] فرمان‏پذیرى و سخنى شایسته برایشان بهتر است و چون كار به تصمیم كشد قطعا خیر آنان در این است كه با خدا راست[دل] باشند (21)

فَهَلْ عَسَیْتُمْ إِنْ تَوَلَّیْتُمْ أَنْ تُفْسِدُوا فِی الْأَرْضِ وَتُقَطِّعُوا أَرْحَامَكُمْ﴿22﴾

پس [اى منافقان] آیا امید بستید كه چون [از خدا] برگشتید [یا سرپرست مردم شدید] در [روى] زمین فساد كنید و خویشاوندیهاى خود را از هم بگسلید (22)

أُولَئِكَ الَّذِینَ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فَأَصَمَّهُمْ وَأَعْمَى أَبْصَارَهُمْ ﴿23﴾

اینان همان كسانند كه خدا آنان را لعنت نموده و [گوش دل] ایشان را ناشنوا و چشمهایشان را نابینا كرده است (23)

أَفَلَا یَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآنَ أَمْ عَلَى قُلُوبٍ أَقْفَالُهَا ﴿24﴾

آیا به آیات قرآن نمى‏ اندیشند یا [مگر] بر دلهایشان قفلهایى نهاده شده است (24)

إِنَّ الَّذِینَ ارْتَدُّوا عَلَى أَدْبَارِهِمْ مِنْ بَعْدِ مَا تَبَیَّنَ لَهُمُ الْهُدَى الشَّیْطَانُ سَوَّلَ لَهُمْ وَأَمْلَى لَهُمْ ﴿25﴾

بى‏ گمان كسانى كه پس از آنكه [راه] هدایت بر آنان روشن شد [به حقیقت] پشت كردند شیطان آنان را فریفت و به آرزوهاى دور و درازشان انداخت (25)

ذَلِكَ بِأَنَّهُمْ قَالُوا لِلَّذِینَ كَرِهُوا مَا نَزَّلَ اللَّهُ سَنُطِیعُكُمْ فِی بَعْضِ الْأَمْرِ وَاللَّهُ یَعْلَمُ إِسْرَارَهُمْ ﴿26﴾

چرا كه آنان به كسانى كه آنچه را خدا نازل كرده خوش نمى‏ داشتند گفتند ما در كار [مخالفت] تا حدودى از شما اطاعت‏ خواهیم كرد و خدا از همداستانى آنان آگاه است (26)

فَكَیْفَ إِذَا تَوَفَّتْهُمُ الْمَلَائِكَةُ یَضْرِبُونَ وُجُوهَهُمْ وَأَدْبَارَهُمْ ﴿27﴾

پس چگونه [تاب مى ‏آورند] وقتى كه فرشتگان [عذاب] جانشان را مى‏ ستانند و بر چهره و پشت آنان تازیانه مى ‏نوازند (27)

ذَلِكَ بِأَنَّهُمُ اتَّبَعُوا مَا أَسْخَطَ اللَّهَ وَكَرِهُوا رِضْوَانَهُ فَأَحْبَطَ أَعْمَالَهُمْ﴿28﴾

زیرا آنان از آنچه خدا را به خشم آورده پیروى كرده‏ اند و خرسندیش را خوش نداشتند پس اعمالشان را باطل گردانید (28)

أَمْ حَسِبَ الَّذِینَ فِی قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ أَنْ لَنْ یُخْرِجَ اللَّهُ أَضْغَانَهُمْ ﴿29﴾

آیا كسانى كه در دلهایشان مرضى هست پنداشتند كه خدا هرگز كینه آنان را آشكار نخواهد كرد (29)

وَلَوْ نَشَاءُ لَأَرَیْنَاكَهُمْ فَلَعَرَفْتَهُمْ بِسِیمَاهُمْ وَلَتَعْرِفَنَّهُمْ فِی لَحْنِ الْقَوْلِ وَاللَّهُ یَعْلَمُ أَعْمَالَكُمْ ﴿30﴾

و اگر بخواهیم قطعا آنان را به تو مى ‏نمایانیم در نتیجه ایشان را به سیماى [حقیقى]شان مى ‏شناسى و از آهنگ سخن به [حال] آنان پى خواهى برد و خداست كه كارهاى شما را مى‏ داند (30)

وَلَنَبْلُوَنَّكُمْ حَتَّى نَعْلَمَ الْمُجَاهِدِینَ مِنْكُمْ وَالصَّابِرِینَ وَنَبْلُوَ أَخْبَارَكُمْ﴿31﴾

و البته شما را مى ‏آزماییم تا مجاهدان و شكیبایان شما را باز شناسانیم و گزارشهاى [مربوط به] شما را رسیدگى كنیم (31)

إِنَّ الَّذِینَ كَفَرُوا وَصَدُّوا عَنْ سَبِیلِ اللَّهِ وَشَاقُّوا الرَّسُولَ مِنْ بَعْدِ مَا تَبَیَّنَ لَهُمُ الْهُدَى لَنْ یَضُرُّوا اللَّهَ شَیْئًا وَسَیُحْبِطُ أَعْمَالَهُمْ ﴿32﴾

كسانى كه كافر شدند و [مردم را] از راه خدا باز داشتند و پس از آنكه راه هدایت بر آنان آشكار شد با پیامبر [خدا] در افتادند هرگز به خدا گزندى نمى ‏رسانند و به زودى [خدا] كرده ‏هایشان را تباه خواهد كرد (32)

یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا أَطِیعُوا اللَّهَ وَأَطِیعُوا الرَّسُولَ وَلَا تُبْطِلُوا أَعْمَالَكُمْ﴿33﴾

اى كسانى كه ایمان آورده‏ اید خدا را اطاعت كنید و از پیامبر [او نیز] اطاعت نمایید و كرده ‏هاى خود را تباه مكنید (33)

إِنَّ الَّذِینَ كَفَرُوا وَصَدُّوا عَنْ سَبِیلِ اللَّهِ ثُمَّ مَاتُوا وَهُمْ كُفَّارٌ فَلَنْ یَغْفِرَ اللَّهُ لَهُمْ ﴿34﴾

آنان كه كفر ورزیدند و مانع راه خدا شدند سپس در حال كفر مردند هرگز خدا از آنان درنخواهد گذشت (34)

فَلَا تَهِنُوا وَتَدْعُوا إِلَى السَّلْمِ وَأَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ وَاللَّهُ مَعَكُمْ وَلَنْ یَتِرَكُمْ أَعْمَالَكُمْ ﴿35﴾

پس سستى نورزید و [كافران را] به آشتى مخوانید [كه] شما برترید و خدا با شماست و از [ارزش] كارهایتان هرگز نخواهد كاست (35)

إِنَّمَا الْحَیَاةُ الدُّنْیَا لَعِبٌ وَلَهْوٌ وَإِنْ تُؤْمِنُوا وَتَتَّقُوا یُؤْتِكُمْ أُجُورَكُمْ وَلَا یَسْأَلْكُمْ أَمْوَالَكُمْ ﴿36﴾

زندگى این دنیا لهو و لعبى بیش نیست و اگر ایمان بیاورید و پروا بدارید [خدا] پاداش شما را مى‏ دهد و اموالتان را [در عوض] نمى‏ خواهد (36)

إِنْ یَسْأَلْكُمُوهَا فَیُحْفِكُمْ تَبْخَلُوا وَیُخْرِجْ أَضْغَانَكُمْ ﴿37﴾

اگر [اموال] شما را بخواهد و به اصرار از شما طلب كند بخل مى ‏ورزید و كینه ‏هاى شما را برملا مى ‏كند (37)

هَا أَنْتُمْ هَؤُلَاءِ تُدْعَوْنَ لِتُنْفِقُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ فَمِنْكُمْ مَنْ یَبْخَلُ وَمَنْ یَبْخَلْ فَإِنَّمَا یَبْخَلُ عَنْ نَفْسِهِ وَاللَّهُ الْغَنِیُّ وَأَنْتُمُ الْفُقَرَاءُ وَإِنْ تَتَوَلَّوْا یَسْتَبْدِلْ قَوْمًا غَیْرَكُمْ ثُمَّ لَا یَكُونُوا أَمْثَالَكُمْ ﴿38﴾

شما همان [مردمى] هستید كه براى انفاق در راه خدا فرا خوانده شده‏ اید پس برخى از شما بخل مى ‏ورزند و هر كس بخل ورزد تنها به زیان خود بخل ورزیده و [گرنه] خدا بى ‏نیاز است و شما نیازمندید و اگر روى برتابید [خدا] جاى شما را به مردمى غیر از شما خواهد داد كه مانند شما نخواهند بود (38)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

حم ﴿1﴾

حاء میم (1)

تَنْزِیلُ الْكِتَابِ مِنَ اللَّهِ الْعَزِیزِ الْحَكِیمِ ﴿2﴾

فرو فرستادن این كتاب از جانب خداى ارجمند حكیم است (2)

مَا خَلَقْنَا السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَمَا بَیْنَهُمَا إِلَّا بِالْحَقِّ وَأَجَلٍ مُسَمًّى وَالَّذِینَ كَفَرُوا عَمَّا أُنْذِرُوا مُعْرِضُونَ ﴿3﴾

[ما] آسمانها و زمین و آنچه را كه میان آن دو است جز به حق و [تا] زمانى معین نیافریدیم و كسانى كه كافر شده‏ اند از آنچه هشدار داده شده‏ اند رویگردانند (3)

قُلْ أَرَأَیْتُمْ مَا تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَرُونِی مَاذَا خَلَقُوا مِنَ الْأَرْضِ أَمْ لَهُمْ شِرْكٌ فِی السَّمَاوَاتِ ائْتُونِی بِكِتَابٍ مِنْ قَبْلِ هَذَا أَوْ أَثَارَةٍ مِنْ عِلْمٍ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِینَ ﴿4﴾

بگو به من خبر دهید آنچه را به جاى خدا فرا مى‏ خوانید به من نشان دهید كه چه چیزى از زمین [را] آفریده یا [مگر] آنان را در [كار] آسمانها مشاركتى است اگر راست مى‏ گویید كتابى پیش از این [قرآن] یا بازمانده‏ اى از دانش نزد من آورید (4)

وَمَنْ أَضَلُّ مِمَّنْ یَدْعُو مِنْ دُونِ اللَّهِ مَنْ لَا یَسْتَجِیبُ لَهُ إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ وَهُمْ عَنْ دُعَائِهِمْ غَافِلُونَ ﴿5﴾

و كیست گمراه‏ تر از آن كس كه به جاى خدا كسى را مى‏ خواند كه تا روز قیامت او را پاسخ نمى‏ دهد و آنها از دعایشان بى‏ خبرند (5)

وَإِذَا حُشِرَ النَّاسُ كَانُوا لَهُمْ أَعْدَاءً وَكَانُوا بِعِبَادَتِهِمْ كَافِرِینَ ﴿6﴾

و چون مردم محشور گردند دشمنان آنان باشند و به عبادتشان انكار ورزند (6)

وَإِذَا تُتْلَى عَلَیْهِمْ آیَاتُنَا بَیِّنَاتٍ قَالَ الَّذِینَ كَفَرُوا لِلْحَقِّ لَمَّا جَاءَهُمْ هَذَا سِحْرٌ مُبِینٌ ﴿7﴾

و چون آیات روشن ما بر ایشان خوانده شود آنان كه چون حقیقت به سویشان آمد منكر آن شدند گفتند این سحرى آشكار است (7)

أَمْ یَقُولُونَ افْتَرَاهُ قُلْ إِنِ افْتَرَیْتُهُ فَلَا تَمْلِكُونَ لِی مِنَ اللَّهِ شَیْئًا هُوَ أَعْلَمُ بِمَا تُفِیضُونَ فِیهِ كَفَى بِهِ شَهِیدًا بَیْنِی وَبَیْنَكُمْ وَهُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ ﴿8﴾

یا مى‏ گویند این [كتاب] را بربافته است بگو اگر آن را بربافته باشم در برابر خدا اختیار چیزى براى من ندارید او آگاه‏ تر است به آنچه [با طعنه] در آن فرو مى ‏روید گواه بودن او میان من و شما بس است و اوست آمرزنده مهربان (8)

قُلْ مَا كُنْتُ بِدْعًا مِنَ الرُّسُلِ وَمَا أَدْرِی مَا یُفْعَلُ بِی وَلَا بِكُمْ إِنْ أَتَّبِعُ إِلَّا مَا یُوحَى إِلَیَّ وَمَا أَنَا إِلَّا نَذِیرٌ مُبِینٌ ﴿9﴾

بگو من از [میان] پیامبران نودرآمدى نبودم و نمى‏ دانم با من و با شما چه معامله‏ اى خواهد شد جز آنچه را كه به من وحى مى ‏شود پیروى نمى ‏كنم و من جز هشداردهنده‏ اى آشكار [بیش] نیستم (9)

قُلْ أَرَأَیْتُمْ إِنْ كَانَ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ وَكَفَرْتُمْ بِهِ وَشَهِدَ شَاهِدٌ مِنْ بَنِی إِسْرَائِیلَ عَلَى مِثْلِهِ فَآمَنَ وَاسْتَكْبَرْتُمْ إِنَّ اللَّهَ لَا یَهْدِی الْقَوْمَ الظَّالِمِینَ ﴿10﴾

بگو به من خبر دهید اگر این [قرآن] از نزد خدا باشد و شما بدان كافر شده باشید و شاهدى از فرزندان اسرائیل به مشابهت آن [با تورات] گواهى داده و ایمان آورده باشد و شما تكبر نموده باشید [آیا باز هم شما ستمكار نیستید] البته خدا قوم ستمگر را هدایت نمى ‏كند (10)

وَقَالَ الَّذِینَ كَفَرُوا لِلَّذِینَ آمَنُوا لَوْ كَانَ خَیْرًا مَا سَبَقُونَا إِلَیْهِ وَإِذْ لَمْ یَهْتَدُوا بِهِ فَسَیَقُولُونَ هَذَا إِفْكٌ قَدِیمٌ ﴿11﴾

و كسانى كه كافر شدند به آنان كه گرویده‏ اند گفتند اگر [این دین] خوب بود بر ما بدان پیشى نمى‏ گرفتند و چون بدان هدایت نیافته‏ اند به زودى خواهند گفت این دروغى كهنه است (11)

وَمِنْ قَبْلِهِ كِتَابُ مُوسَى إِمَامًا وَرَحْمَةً وَهَذَا كِتَابٌ مُصَدِّقٌ لِسَانًا عَرَبِیًّا لِیُنْذِرَ الَّذِینَ ظَلَمُوا وَبُشْرَى لِلْمُحْسِنِینَ ﴿12﴾

و [حال آنكه] پیش از آن كتاب موسى راهبر و [مایه] رحمتى بود و این [قرآن] كتابى است به زبان عربى كه تصدیق‏ كننده [آن] است تا كسانى را كه ستم كرده‏ اند هشدار دهد و براى نیكوكاران مژده‏ اى باشد (12)

إِنَّ الَّذِینَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا فَلَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ﴿13﴾

محققا كسانى كه گفتند پروردگار ما خداست‏ سپس ایستادگى كردند بیمى بر آنان نیست و غمگین نخواهند شد (13)

أُولَئِكَ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ خَالِدِینَ فِیهَا جَزَاءً بِمَا كَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿14﴾

ایشان اهل بهشتند كه به پاداش آنچه انجام مى‏ دادند جاودانه در آن مى‏ مانند (14)

وَوَصَّیْنَا الْإِنْسَانَ بِوَالِدَیْهِ إِحْسَانًا حَمَلَتْهُ أُمُّهُ كُرْهًا وَوَضَعَتْهُ كُرْهًا وَحَمْلُهُ وَفِصَالُهُ ثَلَاثُونَ شَهْرًا حَتَّى إِذَا بَلَغَ أَشُدَّهُ وَبَلَغَ أَرْبَعِینَ سَنَةً قَالَ رَبِّ أَوْزِعْنِی أَنْ أَشْكُرَ نِعْمَتَكَ الَّتِی أَنْعَمْتَ عَلَیَّ وَعَلَى وَالِدَیَّ وَأَنْ أَعْمَلَ صَالِحًا تَرْضَاهُ وَأَصْلِحْ لِی فِی ذُرِّیَّتِی إِنِّی تُبْتُ إِلَیْكَ وَإِنِّی مِنَ الْمُسْلِمِینَ ﴿15﴾

و انسان را [نسبت] به پدر و مادرش به احسان سفارش كردیم مادرش با تحمل رنج به او باردار شد و با تحمل رنج او را به دنیا آورد و باربرداشتن و از شیرگرفتن او سى ماه است تا آنگاه كه به رشد كامل خود برسد و به چهل سال برسد مى‏ گوید پروردگارا بر دلم بیفكن تا نعمتى را كه به من و به پدر و مادرم ارزانى داشته اى سپاس گویم و كار شایسته‏ اى انجام دهم كه آن را خوش دارى و فرزندانم را برایم شایسته گردان در حقیقت من به درگاه تو توبه آوردم و من از فرمان‏پذیرانم (15)

أُولَئِكَ الَّذِینَ نَتَقَبَّلُ عَنْهُمْ أَحْسَنَ مَا عَمِلُوا وَنَتَجَاوَزُ عَنْ سَیِّئَاتِهِمْ فِی أَصْحَابِ الْجَنَّةِ وَعْدَ الصِّدْقِ الَّذِی كَانُوا یُوعَدُونَ ﴿16﴾

اینانند كسانى كه بهترین آنچه را انجام داده‏ اند از ایشان خواهیم پذیرفت و از بدیهایشان درخواهیم گذشت در [زمره] بهشتیانند [همان] وعده راستى كه بدانان وعده داده مى ‏شده است (16)

وَالَّذِی قَالَ لِوَالِدَیْهِ أُفٍّ لَكُمَا أَتَعِدَانِنِی أَنْ أُخْرَجَ وَقَدْ خَلَتِ الْقُرُونُ مِنْ قَبْلِی وَهُمَا یَسْتَغِیثَانِ اللَّهَ وَیْلَكَ آمِنْ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ فَیَقُولُ مَا هَذَا إِلَّا أَسَاطِیرُ الْأَوَّلِینَ ﴿17﴾

و آن كس كه به پدر و مادر خود گوید اف بر شما آیا به من وعده مى‏ دهید كه زنده خواهم شد و حال آنكه پیش از من نسلها سپرى [و نابود] شدند و آن دو به [درگاه] خدا زارى مى كنند واى بر تو ایمان بیاور وعده [و تهدید] خدا حق است و[لى پسر] پاسخ مى‏ دهد اینها جز افسانه ‏هاى گذشتگان نیست (17)

أُولَئِكَ الَّذِینَ حَقَّ عَلَیْهِمُ الْقَوْلُ فِی أُمَمٍ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهِمْ مِنَ الْجِنِّ وَالْإِنْسِ إِنَّهُمْ كَانُوا خَاسِرِینَ ﴿18﴾

آنان كسانى‏ اند كه گفتار [خدا] علیه ایشان همراه با امتهایى از جنیان و آدمیان كه پیش از آنان روزگار به سر بردند به حقیقت پیوست بى‏ گمان آنان زیانكار بودند (18)

وَلِكُلٍّ دَرَجَاتٌ مِمَّا عَمِلُوا وَلِیُوَفِّیَهُمْ أَعْمَالَهُمْ وَهُمْ لَا یُظْلَمُونَ ﴿19﴾

و براى هر یك در [نتیجه] آنچه انجام داده‏ اند درجاتى است و تا [خدا پاداش] اعمالشان را تمام بدهد و آنان مورد ستم قرار نخواهند گرفت (19)

وَیَوْمَ یُعْرَضُ الَّذِینَ كَفَرُوا عَلَى النَّارِ أَذْهَبْتُمْ طَیِّبَاتِكُمْ فِی حَیَاتِكُمُ الدُّنْیَا وَاسْتَمْتَعْتُمْ بِهَا فَالْیَوْمَ تُجْزَوْنَ عَذَابَ الْهُونِ بِمَا كُنْتُمْ تَسْتَكْبِرُونَ فِی الْأَرْضِ بِغَیْرِ الْحَقِّ وَبِمَا كُنْتُمْ تَفْسُقُونَ ﴿20﴾

و آن روز كه آنهایى را كه كفر ورزیده‏ اند بر آتش عرضه مى دارند [به آنان مى گویند] نعمتهاى پاكیزه خود را در زندگى دنیایتان [خودخواهانه] صرف كردید و از آنها برخوردار شدید پس امروز به [سزاى] آنكه در زمین بناحق سركشى مى ‏نمودید و به سبب آنكه نافرمانى میكردید به عذاب خفت[آور] كیفر مى‏ یابید (20)

وَاذْكُرْ أَخَا عَادٍ إِذْ أَنْذَرَ قَوْمَهُ بِالْأَحْقَافِ وَقَدْ خَلَتِ النُّذُرُ مِنْ بَیْنِ یَدَیْهِ وَمِنْ خَلْفِهِ أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا اللَّهَ إِنِّی أَخَافُ عَلَیْكُمْ عَذَابَ یَوْمٍ عَظِیمٍ﴿21﴾

و برادر عادیان را به یاد آور آنگاه كه قوم خویش را در ریگستان بیم داد در حالى كه پیش از او و پس از او [نیز] قطعا هشداردهندگانى گذشته بودند كه جز خدا را مپرستید واقعا من بر شما از عذاب روزى هولناك مى‏ ترسم (21)

قَالُوا أَجِئْتَنَا لِتَأْفِكَنَا عَنْ آلِهَتِنَا فَأْتِنَا بِمَا تَعِدُنَا إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِینَ﴿22﴾

گفتند آیا آمده‏ اى كه ما را از خدایانمان برگردانى پس اگر راست مى‏ گویى آنچه به ما وعده مى‏ دهى [بر سرمان] بیاور (22)

قَالَ إِنَّمَا الْعِلْمُ عِنْدَ اللَّهِ وَأُبَلِّغُكُمْ مَا أُرْسِلْتُ بِهِ وَلَكِنِّی أَرَاكُمْ قَوْمًا تَجْهَلُونَ ﴿23﴾

گفت آگاهى فقط نزد خداست و آنچه را بدان فرستاده شده‏ ام به شما مى ‏رسانم ولى من شما را گروهى مى ‏بینم كه در جهل اصرار مى ‏ورزید (23)

فَلَمَّا رَأَوْهُ عَارِضًا مُسْتَقْبِلَ أَوْدِیَتِهِمْ قَالُوا هَذَا عَارِضٌ مُمْطِرُنَا بَلْ هُوَ مَا اسْتَعْجَلْتُمْ بِهِ رِیحٌ فِیهَا عَذَابٌ أَلِیمٌ ﴿24﴾

پس چون آن [عذاب] را [به صورت] ابرى روى‏آورنده به سوى وادیهاى خود دیدند گفتند این ابرى است كه بارش‏دهنده ماست [هود گفت نه] بلكه همان چیزى است كه به شتاب خواستارش بودید بادى است كه در آن عذابى پر درد [نهفته] است (24)

تُدَمِّرُ كُلَّ شَیْءٍ بِأَمْرِ رَبِّهَا فَأَصْبَحُوا لَا یُرَى إِلَّا مَسَاكِنُهُمْ كَذَلِكَ نَجْزِی الْقَوْمَ الْمُجْرِمِینَ ﴿25﴾

همه چیز را به دستور پروردگارش بنیان‏ كن مى ‏كند پس چنان شدند كه جز سراهایشان دیده نمى ‏شد این چنین گروه بدكاران را سزا مى‏ دهیم (25)

وَلَقَدْ مَكَّنَّاهُمْ فِیمَا إِنْ مَكَّنَّاكُمْ فِیهِ وَجَعَلْنَا لَهُمْ سَمْعًا وَأَبْصَارًا وَأَفْئِدَةً فَمَا أَغْنَى عَنْهُمْ سَمْعُهُمْ وَلَا أَبْصَارُهُمْ وَلَا أَفْئِدَتُهُمْ مِنْ شَیْءٍ إِذْ كَانُوا یَجْحَدُونَ بِآیَاتِ اللَّهِ وَحَاقَ بِهِمْ مَا كَانُوا بِهِ یَسْتَهْزِئُونَ ﴿26﴾

و به راستى در چیزهایى به آنان امكانات داده بودیم كه به شما در آنها [چنان] امكاناتى نداده‏ ایم و براى آنان گوش و دیده ‏ها و دلهایى [نیرومندتر از شما] قرار داده بودیم و[لى] چون به نشانه‏ هاى خدا انكار ورزیدند [نه] گوششان و نه دیدگانشان و نه دلهایشان به هیچ وجه به دردشان نخورد و آنچه ریشخندش میكردند به سرشان آمد (26)

وَلَقَدْ أَهْلَكْنَا مَا حَوْلَكُمْ مِنَ الْقُرَى وَصَرَّفْنَا الْآیَاتِ لَعَلَّهُمْ یَرْجِعُونَ﴿27﴾

و بى‏ گمان همه شهرهاى پیرامون شما را هلاك كرده و آیات خود را گونه‏ گون بیان داشته‏ ایم امید كه آنان بازگردند (27)

فَلَوْلَا نَصَرَهُمُ الَّذِینَ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِ اللَّهِ قُرْبَانًا آلِهَةً بَلْ ضَلُّوا عَنْهُمْ وَذَلِكَ إِفْكُهُمْ وَمَا كَانُوا یَفْتَرُونَ ﴿28﴾

پس چرا آن كسانى را كه غیر از خدا به منزله معبودانى براى تقرب [به خدا] اختیار كرده بودند آنان را یارى نكردند بلكه از دستشان دادند و این بود دروغ آنان و آنچه برمى‏ بافتند (28)

وَإِذْ صَرَفْنَا إِلَیْكَ نَفَرًا مِنَ الْجِنِّ یَسْتَمِعُونَ الْقُرْآنَ فَلَمَّا حَضَرُوهُ قَالُوا أَنْصِتُوا فَلَمَّا قُضِیَ وَلَّوْا إِلَى قَوْمِهِمْ مُنْذِرِینَ ﴿29﴾

و چون تنى چند از جن را به سوى تو روانه كردیم كه قرآن را بشنوند پس چون بر آن حاضر شدند [به یكدیگر] گفتند گوش فرا دهید و چون به انجام رسید هشداردهنده به سوى قوم خود بازگشتند (29)

قَالُوا یَا قَوْمَنَا إِنَّا سَمِعْنَا كِتَابًا أُنْزِلَ مِنْ بَعْدِ مُوسَى مُصَدِّقًا لِمَا بَیْنَ یَدَیْهِ یَهْدِی إِلَى الْحَقِّ وَإِلَى طَرِیقٍ مُسْتَقِیمٍ ﴿30﴾

گفتند اى قوم ما ما كتابى را شنیدیم كه بعد از موسى نازل شده [و] تصدیق‏ كننده [كتابهاى] پیش از خود است و به سوى حق و به سوى راهى راست راهبرى مى ‏كند (30)

یَا قَوْمَنَا أَجِیبُوا دَاعِیَ اللَّهِ وَآمِنُوا بِهِ یَغْفِرْ لَكُمْ مِنْ ذُنُوبِكُمْ وَیُجِرْكُمْ مِنْ عَذَابٍ أَلِیمٍ ﴿31﴾

اى قوم ما دعوت‏ كننده خدا را پاسخ [مثبت] دهید و به او ایمان آورید تا [خدا] برخى از گناهانتان را بر شما ببخشاید و از عذابى پر درد پناهتان دهد (31)

وَمَنْ لَا یُجِبْ دَاعِیَ اللَّهِ فَلَیْسَ بِمُعْجِزٍ فِی الْأَرْضِ وَلَیْسَ لَهُ مِنْ دُونِهِ أَوْلِیَاءُ أُولَئِكَ فِی ضَلَالٍ مُبِینٍ ﴿32﴾

و كسى كه دعوت‏ كننده خدا را اجابت نكند در زمین درمانده‏ كننده [خدا] نیست و در برابر او دوستانى ندارد آنان در گمراهى آشكارى‏ اند (32)

أَوَلَمْ یَرَوْا أَنَّ اللَّهَ الَّذِی خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَلَمْ یَعْیَ بِخَلْقِهِنَّ بِقَادِرٍ عَلَى أَنْ یُحْیِیَ الْمَوْتَى بَلَى إِنَّهُ عَلَى كُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿33﴾

مگر ندانسته‏ اند كه آن خدایى كه آسمانها و زمین را آفریده و در آفریدن آنها درمانده نگردید مى‏ تواند مردگان را [نیز] زنده كند آرى اوست كه بر همه چیز تواناست (33)

وَیَوْمَ یُعْرَضُ الَّذِینَ كَفَرُوا عَلَى النَّارِ أَلَیْسَ هَذَا بِالْحَقِّ قَالُوا بَلَى وَرَبِّنَا قَالَ فَذُوقُوا الْعَذَابَ بِمَا كُنْتُمْ تَكْفُرُونَ ﴿34﴾

و روزى كه كافران بر آتش عرضه مى ‏شوند [از آنان مى ‏پرسند] آیا این راست نیست مى‏ گویند سوگند به پروردگارمان كه آرى مى‏ فرماید پس به [سزاى] آنكه انكار میكردید عذاب را بچشید (34)

فَاصْبِرْ كَمَا صَبَرَ أُولُو الْعَزْمِ مِنَ الرُّسُلِ وَلَا تَسْتَعْجِلْ لَهُمْ كَأَنَّهُمْ یَوْمَ یَرَوْنَ مَا یُوعَدُونَ لَمْ یَلْبَثُوا إِلَّا سَاعَةً مِنْ نَهَارٍ بَلَاغٌ فَهَلْ یُهْلَكُ إِلَّا الْقَوْمُ الْفَاسِقُونَ ﴿35﴾

پس همان گونه كه پیامبران نستوه صبر كردند صبر كن و براى آنان شتابزدگى به خرج مده روزى كه آنچه را وعده داده مى ‏شوند بنگرند گویى كه آنان جز ساعتى از روز را [در دنیا] نمانده‏ اند [این] ابلاغى است پس آیا جز مردم نافرمان هلاكت‏ خواهند یافت (35)