تلاوت آیاتی از سوره مباركه مائده با صدای استاد شحات محمد انور
این تلاوت شامل آیات 109 تا 120 سوره مباركه مائده می باشد.
یَوْمَ یَجْمَعُ اللَّهُ الرُّسُلَ فَیَقُولُ مَاذَا أُجِبْتُمْ قَالُوا لَا عِلْمَ لَنَا إِنَّكَ أَنْتَ عَلَّامُ الْغُیُوبِ ﴿109﴾
از آن روز بترسید كه خداوند پیامبران را جمع میكند و به آنها میگوید مردم در برابر دعوت شما چه پاسخی دادند؟ میگویند ما چیزی نمیدانیم تو خود از تمام پنهانیها آگاهی. (109)
إِذْ قَالَ اللَّهُ یَا عِیسَى ابْنَ مَرْیَمَ اذْكُرْ نِعْمَتِی عَلَیْكَ وَعَلَى وَالِدَتِكَ إِذْأَیَّدْتُكَ بِرُوحِ الْقُدُسِ تُكَلِّمُ النَّاسَ فِی الْمَهْدِ وَكَهْلًا وَإِذْ عَلَّمْتُكَ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَالتَّوْرَاةَ وَالْإِنْجِیلَ وَإِذْ تَخْلُقُ مِنَ الطِّینِ كَهَیْئَةِ الطَّیْرِ بِإِذْنِی فَتَنْفُخُ فِیهَا فَتَكُونُ طَیْرًا بِإِذْنِی وَتُبْرِئُ الْأَكْمَهَ وَالْأَبْرَصَ بِإِذْنِی وَإِذْ تُخْرِجُ الْمَوْتَى بِإِذْنِی وَإِذْ كَفَفْتُ بَنِی إِسْرَائِیلَ عَنْكَ إِذْ جِئْتَهُمْ بِالْبَیِّنَاتِ فَقَالَ الَّذِینَ كَفَرُوا مِنْهُمْ إِنْ هَذَا إِلَّا سِحْرٌ مُبِینٌ ﴿110﴾
بیاد آور هنگامی را كه خداوند به عیسی بن مریم گفت متذكر نعمتی كه بر تو و مادرت دادم باش، زمانی كه تو را بوسیله روح القدس تقویت كردم كه در گاهواره و به هنگام بزرگی با مردم سخن میگفتی، و هنگامی كه كتاب و حكمت و تورات و انجیل بر تو آموختم، و هنگامی كه به فرمان من از گل چیزی بصورت پرنده میساختی و در آن میدمیدی و به فرمان من پرنده ای میشد و كور مادرزاد و مبتلا به بیماری پیسی را به فرمان من شفا میدادی، و مردگان را (نیز) به فرمان من زنده میكردی، و هنگامی كه بنی اسرائیل را از آسیب رسانیدن به تو باز داشتم در آن موقع كه دلایل روشن برای آنها آوردی ولی جمعی از كافران آنها گفتند اینها جز سحر آشكار نیست. (110)
وَإِذْ أَوْحَیْتُ إِلَى الْحَوَارِیِّینَ أَنْ آمِنُوا بِی وَبِرَسُولِی قَالُوا آمَنَّا وَاشْهَدْ بِأَنَّنَا مُسْلِمُونَ ﴿111﴾
و بیاد آور زمانی را كه به حواریون وحی فرستادم كه به من و فرستاده من ایمان بیاورید، آنها گفتند ایمان آوردیم و گواه باش كه ما مسلمانیم. (111)
إِذْ قَالَ الْحَوَارِیُّونَ یَا عِیسَى ابْنَ مَرْیَمَ هَلْ یَسْتَطِیعُ رَبُّكَ أَنْ یُنَزِّلَ عَلَیْنَا مَائِدَةً مِنَ السَّمَاءِ قَالَ اتَّقُوا اللَّهَ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِینَ ﴿112﴾
در آن هنگام كه حواریون گفتند: ای عیسی بن مریم آیا پروردگار تو میتواند مائده ای از آسمان نازل كند؟ او (در پاسخ) گفت از خدا بپرهیزید اگر با ایمان هستید! (112)
قَالُوا نُرِیدُ أَنْ نَأْكُلَ مِنْهَا وَتَطْمَئِنَّ قُلُوبُنَا وَنَعْلَمَ أَنْ قَدْ صَدَقْتَنَا وَنَكُونَ عَلَیْهَا مِنَ الشَّاهِدِینَ ﴿113﴾
گفتند (ما نظر سوئی نداریم) میخواهیم از آن بخوریم و دلهای ما (به رسالت تو) مطمئن گردد و بدانیم به ما راست گفته ای و بر آن گواه باشیم. (113)
قَالَ عِیسَى ابْنُ مَرْیَمَ اللَّهُمَّ رَبَّنَا أَنْزِلْ عَلَیْنَا مَائِدَةً مِنَ السَّمَاءِ تَكُونُ لَنَا عِیدًا لِأَوَّلِنَا وَآخِرِنَا وَآیَةً مِنْكَ وَارْزُقْنَا وَأَنْتَ خَیْرُ الرَّازِقِینَ ﴿114﴾
عیسی عرض كرد: خداوندا، پروردگارا! مائده ای از آسمان بر ما بفرست تا عیدی. برای اول و آخر ما باشد و نشانه ای از تو، و به ما روزی ده، تو بهترین روزی دهندگانی. (114)
قَالَ اللَّهُ إِنِّی مُنَزِّلُهَا عَلَیْكُمْ فَمَنْ یَكْفُرْ بَعْدُ مِنْكُمْ فَإِنِّی أُعَذِّبُهُ عَذَابًا لَا أُعَذِّبُهُ أَحَدًا مِنَ الْعَالَمِینَ ﴿115﴾
خداوند (دعای او را مستجاب كرد و) گفت من آنرا بر شما نازل میكنم ولی هر كس از شما بعد از آن كافر گردد (و راه انكار پوید) او را چنان مجازاتی میكنم كه احدی از جهانیان را نكرده باشم! (115)
وَإِذْ قَالَ اللَّهُ یَا عِیسَى ابْنَ مَرْیَمَ أَأَنْتَ قُلْتَ لِلنَّاسِ اتَّخِذُونِی وَأُمِّیَ إِلَهَیْنِ مِنْ دُونِ اللَّهِ قَالَ سُبْحَانَكَ مَا یَكُونُ لِی أَنْ أَقُولَ مَا لَیْسَ لِی بِحَقٍّ إِنْ كُنْتُ قُلْتُهُ فَقَدْ عَلِمْتَهُ تَعْلَمُ مَا فِی نَفْسِی وَلَا أَعْلَمُ مَا فِی نَفْسِكَ إِنَّكَ أَنْتَ عَلَّامُ الْغُیُوبِ ﴿116﴾
به یادآور زمانی را كه خداوند به عیسی بن مریم میگوید: آیا تو به مردم گفتی كه من و مادرم را دو معبود، غیر از خدا، انتخاب كنید؟ او میگوید: منزهی تو، من حق ندارم آنچه را كه شایسته من نیست بگویم، اگر چنین سخنی را گفته باشم تو میدانی، تو از آنچه در روح و جان من است آگاهی و من از آنچه در ذات (پاك) تو است آگاه نیستم، زیرا تو با خبر از تمام اسرار و پنهانیها هستی. (116)
مَا قُلْتُ لَهُمْ إِلَّا مَا أَمَرْتَنِی بِهِ أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ رَبِّی وَرَبَّكُمْ وَكُنْتُ عَلَیْهِمْ شَهِیدًا مَا دُمْتُ فِیهِمْ فَلَمَّا تَوَفَّیْتَنِی كُنْتَ أَنْتَ الرَّقِیبَ عَلَیْهِمْ وَأَنْتَ عَلَى كُلِّ شَیْءٍ شَهِیدٌ ﴿117﴾
من به آنها چیزی جز آنچه مرا مامور به آن ساختی نگفتم، به آنها گفتم: خداوندی را بپرستید كه پروردگار من و پروردگار شما است، و تا آن زمان كه میان آنها بودم مراقب و گواه آنان بودم، و هنگامی كه مرا از میانشان برگرفتی تو خود مراقب آنها بودی، و تو گواه بر هر چیز هستی. (117)
1399/08/25
|
12:31