صدای جمهوری اسلامی ایران
رادیو قرآن

تلاوت آیاتی از سوره مباركه مدثر با صدای استاد عبدالباسط(آیات قسمت 32 برنامه قرار تلاوت)

این تلاوت شامل سوره های مدثر و قیامه است .

به نام خداوند رحمتگر مهربان

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ





اى كشیده رداى شب بر سر (1)

یَا أَیُّهَا الْمُدَّثِّرُ ﴿1﴾





برخیز و بترسان (2)

قُمْ فَأَنذِرْ ﴿2﴾





و پروردگار خود را بزرگ دار (3)

وَرَبَّكَ فَكَبِّرْ ﴿3﴾





و لباس خویشتن را پاك كن (4)

وَثِیَابَكَ فَطَهِّرْ ﴿4﴾





و از پلیدى دور شو (5)

وَالرُّجْزَ فَاهْجُرْ ﴿5﴾





و منت مگذار و فزونى مطلب (6)

وَلَا تَمْنُن تَسْتَكْثِرُ ﴿6﴾





و براى پروردگارت شكیبایى كن (7)

وَلِرَبِّكَ فَاصْبِرْ ﴿7﴾





پس چون در صور دمیده شود (8)

فَإِذَا نُقِرَ فِی النَّاقُورِ ﴿8﴾





آن روز [چه] روز ناگوارى است (9)

فَذَلِكَ یَوْمَئِذٍ یَوْمٌ عَسِیرٌ ﴿9﴾





بر كافران آسان نیست (10)

عَلَى الْكَافِرِینَ غَیْرُ یَسِیرٍ ﴿10﴾





مرا با آنكه [او را] تنها آفریدم واگذار (11)

ذَرْنِی وَمَنْ خَلَقْتُ وَحِیدًا ﴿11﴾





و دارایى بسیار به او بخشیدم (12)

وَجَعَلْتُ لَهُ مَالًا مَّمْدُودًا ﴿12﴾





و پسرانى آماده [به خدمت دادم] (13)

وَبَنِینَ شُهُودًا ﴿13﴾





و برایش [عیش خوش] آماده كردم (14)

وَمَهَّدتُّ لَهُ تَمْهِیدًا ﴿14﴾





باز [هم] طمع دارد كه بیفزایم (15)

ثُمَّ یَطْمَعُ أَنْ أَزِیدَ ﴿15﴾





ولى نه زیرا او دشمن آیات ما بود (16)

كَلَّا إِنَّهُ كَانَ لِآیَاتِنَا عَنِیدًا ﴿16﴾





به زودى او را به بالارفتن از گردنه [عذاب] وادار مى‏كنم (17)

سَأُرْهِقُهُ صَعُودًا ﴿17﴾





آرى [آن دشمن حق] اندیشید و سنجید (18)

إِنَّهُ فَكَّرَ وَقَدَّرَ ﴿18﴾





كشته بادا چگونه [او] سنجید (19)

فَقُتِلَ كَیْفَ قَدَّرَ ﴿19﴾





[آرى] كشته بادا چگونه [او] سنجید (20)

ثُمَّ قُتِلَ كَیْفَ قَدَّرَ ﴿20﴾





آنگاه نظر انداخت (21)

ثُمَّ نَظَرَ ﴿21﴾





سپس رو ترش نمود و چهره در هم كشید (22)

ثُمَّ عَبَسَ وَبَسَرَ ﴿22﴾





آنگاه پشت گردانید و تكبر ورزید (23)

ثُمَّ أَدْبَرَ وَاسْتَكْبَرَ ﴿23﴾





و گفت این [قرآن] جز سحرى كه [به برخى] آموخته‏اند نیست (24)

فَقَالَ إِنْ هَذَا إِلَّا سِحْرٌ یُؤْثَرُ ﴿24﴾





این غیر از سخن بشر نیست (25)

إِنْ هَذَا إِلَّا قَوْلُ الْبَشَرِ ﴿25﴾





زودا كه او را به س ق ر در آورم (26)

سَأُصْلِیهِ سَقَرَ ﴿26﴾





و تو چه دانى كه آن س ق ر چیست (27)

وَمَا أَدْرَاكَ مَا سَقَرُ ﴿27﴾





نه باقى مى‏گذارد و نه رها مى‏كند (28)

لَا تُبْقِی وَلَا تَذَرُ ﴿28﴾





پوستها را سیاه مى‏گرداند (29)

لَوَّاحَةٌ لِّلْبَشَرِ ﴿29﴾





[و] بر آن [دوزخ] نوزده [نگهبان] است (30)

عَلَیْهَا تِسْعَةَ عَشَرَ ﴿30﴾





و ما موكلان آتش را جز فرشتگان نگردانیدیم و شماره آنها را جز آزمایشى براى كسانى كه كافر شده‏اند قرار ندادیم تا آنان كه اهل كتابند یقین به هم رسانند و ایمان كسانى كه ایمان آورده‏اند افزون گردد و آنان كه كتاب به ایشان داده شده و [نیز] مؤمنان به شك نیفتند و تا كسانى كه در دلهایشان بیمارى است و كافران بگویند خدا از این وصف‏كردن چه چیزى را اراده كرده است این گونه خدا هر كه را بخواهد بیراه مى‏گذارد و هر كه را بخواهد هدایت مى كند و [شماره] سپاهیان پروردگارت را جز او نمى‏داند و این [آیات] جز تذكارى براى بشر نیست (31)

وَمَا جَعَلْنَا أَصْحَابَ النَّارِ إِلَّا مَلَائِكَةً وَمَا جَعَلْنَا عِدَّتَهُمْ إِلَّا فِتْنَةً لِّلَّذِینَ كَفَرُوا لِیَسْتَیْقِنَ الَّذِینَ أُوتُوا الْكِتَابَ وَیَزْدَادَ الَّذِینَ آمَنُوا إِیمَانًا وَلَا یَرْتَابَ الَّذِینَ أُوتُوا الْكِتَابَ وَالْمُؤْمِنُونَ وَلِیَقُولَ الَّذِینَ فِی قُلُوبِهِم مَّرَضٌ وَالْكَافِرُونَ مَاذَا أَرَادَ اللَّهُ بِهَذَا مَثَلًا كَذَلِكَ یُضِلُّ اللَّهُ مَن یَشَاءُ وَیَهْدِی مَن یَشَاءُ وَمَا یَعْلَمُ جُنُودَ رَبِّكَ إِلَّا هُوَ وَمَا هِیَ إِلَّا ذِكْرَى لِلْبَشَرِ ﴿31﴾





نه چنین است [كه مى‏پندارند] سوگند به ماه (32)

كَلَّا وَالْقَمَرِ ﴿32﴾





و سوگند به شامگاه چون پشت كند (33)

وَاللَّیْلِ إِذْ أَدْبَرَ ﴿33﴾





و سوگند به بامداد چون آشكار شود (34)

وَالصُّبْحِ إِذَا أَسْفَرَ ﴿34﴾





كه آیات [قرآن] از پدیده‏هاى بزرگ است (35)

إِنَّهَا لَإِحْدَى الْكُبَرِ ﴿35﴾





بشر را هشداردهنده است (36)

نَذِیرًا لِّلْبَشَرِ ﴿36﴾





هر كه از شما را كه بخواهد پیشى جوید یا بازایستد (37)

لِمَن شَاء مِنكُمْ أَن یَتَقَدَّمَ أَوْ یَتَأَخَّرَ ﴿37﴾





هر كسى در گرو دستاورد خویش است (38)

كُلُّ نَفْسٍ بِمَا كَسَبَتْ رَهِینَةٌ ﴿38﴾





بجز یاران دست راست (39)

إِلَّا أَصْحَابَ الْیَمِینِ ﴿39﴾





در میان باغها از یكدیگر مى‏پرسند (40)

فِی جَنَّاتٍ یَتَسَاءلُونَ ﴿40﴾





درباره مجرمان (41)

عَنِ الْمُجْرِمِینَ ﴿41﴾





چه چیز شما را در آتش [سقر] درآورد (42)

مَا سَلَكَكُمْ فِی سَقَرَ ﴿42﴾





گویند از نمازگزاران نبودیم (43)

قَالُوا لَمْ نَكُ مِنَ الْمُصَلِّینَ ﴿43﴾





و بینوایان را غذا نمى‏دادیم (44)

وَلَمْ نَكُ نُطْعِمُ الْمِسْكِینَ ﴿44﴾





با هرزه‏درایان هرزه‏درایى مى‏كردیم (45)

وَكُنَّا نَخُوضُ مَعَ الْخَائِضِینَ ﴿45﴾





و روز جزا را دروغ مى‏شمردیم (46)

وَكُنَّا نُكَذِّبُ بِیَوْمِ الدِّینِ ﴿46﴾





تا مرگ ما در رسید (47)

حَتَّى أَتَانَا الْیَقِینُ ﴿47﴾





از این رو شفاعت‏شفاعت‏كنندگان به حال آنها سودى نمى‏بخشد (48)

فَمَا تَنفَعُهُمْ شَفَاعَةُ الشَّافِعِینَ ﴿48﴾





چرا آنها از تذكر روى گردانند (49)

فَمَا لَهُمْ عَنِ التَّذْكِرَةِ مُعْرِضِینَ ﴿49﴾





گویى گورخرانى رمیده‏اند (50)

كَأَنَّهُمْ حُمُرٌ مُّسْتَنفِرَةٌ ﴿50﴾





كه از مقابل شیرى فرار كرده‏اند (51)

فَرَّتْ مِن قَسْوَرَةٍ ﴿51﴾





بلكه هر كدام از آنها انتظار دارد نامه جداگانه‏اى از سوى خدا براى او فرستاده شود (52)

بَلْ یُرِیدُ كُلُّ امْرِئٍ مِّنْهُمْ أَن یُؤْتَى صُحُفًا مُّنَشَّرَةً ﴿52﴾





چنین نیست كه آنان مى‏گویند بلكه آنها از آخرت نمى‏ترسند (53)

كَلَّا بَل لَا یَخَافُونَ الْآخِرَةَ ﴿53﴾





چنین نیست كه آنها مى‏گویند آن قرآن یك تذكر و یادآورى است (54)

كَلَّا إِنَّهُ تَذْكِرَةٌ ﴿54﴾





هر كس بخواهد از آن پند مى‏گیرد (55)

فَمَن شَاء ذَكَرَهُ ﴿55﴾





و هیچ كس پند نمى‏گیرد مگر اینكه خدا بخواهد او اهل تقوا و اهل آمرزش است (56)

وَمَا یَذْكُرُونَ إِلَّا أَن یَشَاءَ اللَّهُ هُوَ أَهْلُ التَّقْوَى وَأَهْلُ الْمَغْفِرَةِ ﴿56﴾





سوره 75: القیامة



به نام خداوند رحمتگر مهربان

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ





سوگند به روز قیامت (1)

لَا أُقْسِمُ بِیَوْمِ الْقِیَامَةِ ﴿1﴾





و سوگند به نفس لوامه و وجدان بیدار و ملامتگر كه رستاخیز حق است (2)

وَلَا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ ﴿2﴾





آیا انسان مى‏پندارد كه هرگز استخوانهاى او را جمع نخواهیم كرد (3)

أَیَحْسَبُ الْإِنسَانُ أَلَّن نَجْمَعَ عِظَامَهُ ﴿3﴾





آرى قادریم كه حتى خطوط سر انگشتان او را موزون و مرتب كنیم (4)

بَلَى قَادِرِینَ عَلَى أَن نُّسَوِّیَ بَنَانَهُ ﴿4﴾





انسان شك در معاد ندارد بلكه او مى‏خواهد آزاد باشد و بدون ترس از دادگاه قیامت در تمام عمر گناه كند (5)

بَلْ یُرِیدُ الْإِنسَانُ لِیَفْجُرَ أَمَامَهُ ﴿5﴾





از این‏رو مى‏پرسد قیامت كى خواهد بود (6)

یَسْأَلُ أَیَّانَ یَوْمُ الْقِیَامَةِ ﴿6﴾





بگو در آن هنگام كه چشمها از شدت وحشت به گردش در آید (7)

فَإِذَا بَرِقَ الْبَصَرُ ﴿7﴾





و ماه بى‏نور گردد (8)

وَخَسَفَ الْقَمَرُ ﴿8﴾





و خورشید و ماه یك جا جمع شوند (9)

وَجُمِعَ الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ ﴿9﴾





آن روز انسان مى‏گوید راه فرار كجاست (10)

یَقُولُ الْإِنسَانُ یَوْمَئِذٍ أَیْنَ الْمَفَرُّ ﴿10﴾





هرگز چنین نیست راه فرار و پناهگاهى وجود ندارد (11)

كَلَّا لَا وَزَرَ ﴿11﴾





آن روز قرارگاه نهایى تنها بسوى پروردگار تو است (12)

إِلَى رَبِّكَ یَوْمَئِذٍ الْمُسْتَقَرُّ ﴿12﴾





و در آن روز انسان را از تمام كارهایى كه از پیش یا پس فرستاده آگاه مى‏كنند (13)

یُنَبَّأُ الْإِنسَانُ یَوْمَئِذٍ بِمَا قَدَّمَ وَأَخَّرَ ﴿13﴾





بلكه انسان خودش از وضع خود آگاه است (14)

بَلِ الْإِنسَانُ عَلَى نَفْسِهِ بَصِیرَةٌ ﴿14﴾





هر چند در ظاهر براى خود عذرهایى بتراشد (15)

وَلَوْ أَلْقَى مَعَاذِیرَهُ ﴿15﴾





زبانت را بخاطر عجله براى خواندن آن [= قرآن] حركت مده (16)

لَا تُحَرِّكْ بِهِ لِسَانَكَ لِتَعْجَلَ بِهِ ﴿16﴾





چرا كه جمع‏كردن و خواندن آن بر عهده ماست (17)

إِنَّ عَلَیْنَا جَمْعَهُ وَقُرْآنَهُ ﴿17﴾





پس هر گاه آن را خواندیم از خواندن آن پیروى كن (18)

فَإِذَا قَرَأْنَاهُ فَاتَّبِعْ قُرْآنَهُ ﴿18﴾





سپس بیان و توضیح آن نیز بر عهده ماست (19)

ثُمَّ إِنَّ عَلَیْنَا بَیَانَهُ ﴿19﴾





چنین نیست كه شما مى‏پندارید و دلایل معاد را كافى نمى‏دانید بلكه شما دنیاى زودگذر را دوست دارید و هوسرانى بى‏قید و شرط را (20)

كَلَّا بَلْ تُحِبُّونَ الْعَاجِلَةَ ﴿20﴾





و آخرت را رها مى‏كنید (21)

وَتَذَرُونَ الْآخِرَةَ ﴿21﴾





آرى در آن روز صورتهایى شاداب و مسرور است (22)

وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ نَّاضِرَةٌ ﴿22﴾





و به پروردگارش مى‏نگرد (23)

إِلَى رَبِّهَا نَاظِرَةٌ ﴿23﴾





و در آن روز صورتهایى عبوس و در هم كشیده است (24)

وَوُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ بَاسِرَةٌ ﴿24﴾





زیرا مى‏داند عذابى در پیش دارد كه پشت را در هم مى‏شكند (25)

تَظُنُّ أَن یُفْعَلَ بِهَا فَاقِرَةٌ ﴿25﴾





چنین نیست كه انسان مى‏پندارد او ایمان نمى‏آورد تا موقعى كه جان به گلوگاهش رسد (26)

كَلَّا إِذَا بَلَغَتْ التَّرَاقِیَ ﴿26﴾





و گفته شود آیا كسى هست كه‏این بیمار را از مرگ نجات دهد (27)

وَقِیلَ مَنْ رَاقٍ ﴿27﴾





و به جدائى از دنیا یقین پیدا كند (28)

وَظَنَّ أَنَّهُ الْفِرَاقُ ﴿28﴾





و ساق پاها از سختى جان دادن به هم بپیچد (29)

وَالْتَفَّتِ السَّاقُ بِالسَّاقِ ﴿29﴾





آرى در آن روز مسیر همه بسوى دادگاه پروردگارت خواهد بود (30)

إِلَى رَبِّكَ یَوْمَئِذٍ الْمَسَاقُ ﴿30﴾





در آن روز گفته مى‏شود او هرگز ایمان نیاورد و نماز نخواند (31)

فَلَا صَدَّقَ وَلَا صَلَّى ﴿31﴾





بلكه تكذیب كرد و روى‏گردان شد (32)

وَلَكِن كَذَّبَ وَتَوَلَّى ﴿32﴾





سپس بسوى خانواده خود باز گشت در حالى كه متكبرانه قدم برمى‏داشت (33)

ثُمَّ ذَهَبَ إِلَى أَهْلِهِ یَتَمَطَّى ﴿33﴾





با این اعمال عذاب الهى براى تو شایسته‏تر است‏شایسته‏تر (34)

أَوْلَى لَكَ فَأَوْلَى ﴿34﴾





سپس عذاب الهى براى تو شایسته‏تر است‏شایسته‏تر (35)

ثُمَّ أَوْلَى لَكَ فَأَوْلَى ﴿35﴾





آیا انسان گمان مى‏كند بى‏هدف رها مى‏شود (36)

أَیَحْسَبُ الْإِنسَانُ أَن یُتْرَكَ سُدًى ﴿36﴾





آیا او نطفه‏اى از منى كه در رحم ریخته مى‏شود نبود (37)

أَلَمْ یَكُ نُطْفَةً مِّن مَّنِیٍّ یُمْنَى ﴿37﴾





سپس بصورت خون‏بسته در آمد و خداوند او را آفرید و موزون ساخت (38)

ثُمَّ كَانَ عَلَقَةً فَخَلَقَ فَسَوَّى ﴿38﴾





و از او دو زوج مرد و زن آفرید (39)

فَجَعَلَ مِنْهُ الزَّوْجَیْنِ الذَّكَرَ وَالْأُنثَى ﴿39﴾





آیا چنین كسى قادر نیست كه مردگان را زنده كند (40)

أَلَیْسَ ذَلِكَ بِقَادِرٍ عَلَى أَن یُحْیِیَ الْمَوْتَى ﴿40﴾

1399/10/26
|
13:27
دریافت فایل
کلمات کلیدی: #رادیو_قرآن #قرار_تلاوت #شاهكار_تلاوت #تلاوت_ناب #تلاوت_صوتی #عبدالباسط_محمد_عبدالصمد #تلاوت_ماندگار #برنامه_رادیو_قرآن #قاریان_مصری #قاریان_برگزیده

در همین زمینه

دسترسی سریع