صدای جمهوری اسلامی ایران
رادیو قرآن

تلاوت آیاتی از سوره های مباركه غاشیه، فجر و بلد با صدای استاد هیبه(آیات قسمت 64 برنامه قرار تلاوت)

این تلاوت شامل آیات 8 تا 26 سوره مباركه غاشیه، 1 تا 30 سوره مباركه فجر و آیات 1 تا 18 سوره مباركه بلد می باشد.

سوره غاشیه

وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ نَاعِمَةٌ ﴿٨﴾

در آن روز چهره هایی شاداب و باطراوت اند (8)


لِسَعْیِهَا رَاضِیَةٌ ﴿٩﴾

از تلاش و كوشش خود خشنودند (9)


فِی جَنَّةٍ عَالِیَةٍ ﴿١٠﴾

در بهشتی برین اند (10)


لَا تَسْمَعُ فِیهَا لَاغِیَةً ﴿١١﴾

در آنجا سخن لغو وبیهوده نشنوند (11)

فِیهَا عَیْنٌ جَارِیَةٌ ﴿١٢﴾

در آن چشمه ای روان است (12)


فِیهَا سُرُرٌ مَرْفُوعَةٌ ﴿١٣﴾

[و] در آنجا تخت هایی بلند و با ارزش قرار دارد (13)


وَأَكْوَابٌ مَوْضُوعَةٌ ﴿١٤﴾

و [در كنار چشمه هایش] قدح ها نهاده شده است (14)


وَنَمَارِقُ مَصْفُوفَةٌ ﴿١٥﴾

و [دیگر از نعمت هایش] بالش هایی پهلوی هم چیده [برای تكیه زدن بهشتی ها] ست (15)


وَزَرَابِیُّ مَبْثُوثَةٌ ﴿١٦﴾

و فرش هایی زربافت و گسترده [كه روی آن می نشینند.] (16)


أَفَلَا یَنْظُرُونَ إِلَى الْإِبِلِ كَیْفَ خُلِقَتْ ﴿١٧﴾

آیا با تأمل به شتر نمی نگرند كه چگونه آفریده شده؟ (17)


وَإِلَى السَّمَاءِ كَیْفَ رُفِعَتْ ﴿١٨﴾

و به آسمان كه چگونه بر افراشته شده؟ (18)


وَإِلَى الْجِبَالِ كَیْفَ نُصِبَتْ ﴿١٩﴾

و به كوه ها كه چگونه در جای خود نصب شده؟ (19)


وَإِلَى الْأَرْضِ كَیْفَ سُطِحَتْ ﴿٢٠﴾

و به زمین كه چگونه گسترده شده؟ (20)


فَذَكِّرْ إِنَّمَا أَنْتَ مُذَكِّرٌ ﴿٢١﴾

پس تذكر ده كه تو فقط تذكر دهنده ای؛ (21)


لَسْتَ عَلَیْهِمْ بِمُصَیْطِرٍ ﴿٢٢﴾

تو بر آنان مسلط نیستی [كه به قبول ایمان مجبورشان كنی،] (22)


إِلَّا مَنْ تَوَلَّىٰ وَكَفَرَ ﴿٢٣﴾

ولی كسی كه [به دنبال تذكر پی در پی] روی گردانید و كفر ورزید. (23)


فَیُعَذِّبُهُ اللَّهُ الْعَذَابَ الْأَكْبَرَ ﴿٢٤﴾

پس خدا او را به عذاب بزرگ تر عذاب خواهد كرد. (24)


إِنَّ إِلَیْنَا إِیَابَهُمْ ﴿٢٥﴾

قطعاً بازگشت آنان به سوی ماست. (25)


ثُمَّ إِنَّ عَلَیْنَا حِسَابَهُمْ ﴿٢٦﴾

آن گاه بی تردید حسابشان بر عهده ماست. (26)

سوره فجر

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

وَالْفَجْرِ ﴿1﴾

سوگند به سپیده‏ دم (1)

وَلَیَالٍ عَشْرٍ ﴿2﴾

و به شبهاى دهگانه (2)

وَالشَّفْعِ وَالْوَتْرِ ﴿3﴾

و به جفت و تاق (3)

وَاللَّیْلِ إِذَا یَسْرِ ﴿4﴾

و به شب وقتى سپرى شود (4)

هَلْ فِی ذَلِكَ قَسَمٌ لِذِی حِجْرٍ ﴿5﴾

آیا در این براى خردمند [نیاز به] سوگندى [دیگر] است (5)

أَلَمْ تَرَ كَیْفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعَادٍ ﴿6﴾

مگر ندانسته‏ اى كه پروردگارت با عاد چه كرد (6)

إِرَمَ ذَاتِ الْعِمَادِ ﴿7﴾

با عمارات ستون‏دار ارم (7)

الَّتِی لَمْ یُخْلَقْ مِثْلُهَا فِی الْبِلَادِ ﴿8﴾

كه مانندش در شهرها ساخته نشده بود (8)

وَثَمُودَ الَّذِینَ جَابُوا الصَّخْرَ بِالْوَادِ ﴿9﴾

و با ثمود همانان كه در دره تخته ‏سنگها را مى ‏بریدند (9)

وَفِرْعَوْنَ ذِی الْأَوْتَادِ ﴿10﴾

و با فرعون صاحب خرگاه ‏ها [و بناهاى بلند] (10)

الَّذِینَ طَغَوْا فِی الْبِلَادِ ﴿11﴾

همانان كه در شهرها سر به طغیان برداشتند (11)

فَأَكْثَرُوا فِیهَا الْفَسَادَ ﴿12﴾

و در آنها بسیار تبهكارى كردند (12)

فَصَبَّ عَلَیْهِمْ رَبُّكَ سَوْطَ عَذَابٍ ﴿13﴾

[تا آنكه] پروردگارت بر سر آنان تازیانه عذاب را فرونواخت (13)

إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصَادِ ﴿14﴾

زیرا پروردگار تو سخت در كمین است (14)

فَأَمَّا الْإِنْسَانُ إِذَا مَا ابْتَلَاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَكْرَمَنِ ﴿15﴾

اما انسان هنگامى كه پروردگارش وى را مى ‏آزماید و عزیزش مى دارد و نعمت فراوان به او مى‏ دهد مى‏ گوید پروردگارم مرا گرامى داشته است (15)

وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَیْهِ رِزْقَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَهَانَنِ ﴿16﴾

و اما چون وى را مى ‏آزماید و روزى‏ اش را بر او تنگ مى‏ گرداند مى‏ گوید پروردگارم مرا خوار كرده است (16)

كَلَّا بَلْ لَا تُكْرِمُونَ الْیَتِیمَ ﴿17﴾

ولى نه بلكه یتیم را نمى ‏نوازید (17)

وَلَا تَحَاضُّونَ عَلَى طَعَامِ الْمِسْكِینِ ﴿18﴾

و بر خوراك[دادن] بینوا همدیگر را بر نمى‏ انگیزید (18)

وَتَأْكُلُونَ التُّرَاثَ أَكْلًا لَمًّا ﴿19﴾

و میراث [ضعیفان] را چپاولگرانه مى ‏خورید (19)

وَتُحِبُّونَ الْمَالَ حُبًّا جَمًّا ﴿20﴾

و مال را دوست دارید دوست داشتنى بسیار (20)

كَلَّا إِذَا دُكَّتِ الْأَرْضُ دَكًّا دَكًّا ﴿21﴾

نه چنان است آنگاه كه زمین سخت در هم كوبیده شود (21)

وَجَاءَ رَبُّكَ وَالْمَلَكُ صَفًّا صَفًّا ﴿22﴾

و [فرمان] پروردگارت و فرشته[ها] صف‏درصف آیند (22)

وَجِیءَ یَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ یَوْمَئِذٍ یَتَذَكَّرُ الْإِنْسَانُ وَأَنَّى لَهُ الذِّكْرَى ﴿23﴾

و جهنم را در آن روز [حاضر] آورند آن روز است كه انسان پند گیرد و[لى] كجا او را جاى پندگرفتن باشد (23)

یَقُولُ یَا لَیْتَنِی قَدَّمْتُ لِحَیَاتِی ﴿24﴾

گوید كاش براى زندگانى خود [چیزى] پیش فرستاده بودم (24)

فَیَوْمَئِذٍ لَا یُعَذِّبُ عَذَابَهُ أَحَدٌ ﴿25﴾

پس در آن روز هیچ كس چون عذاب ‏كردن او عذاب نكند (25)

وَلَا یُوثِقُ وَثَاقَهُ أَحَدٌ ﴿26﴾

و هیچ كس چون دربندكشیدن او دربند نكشد (26)

یَا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ﴿27﴾

اى نفس مطمئنه (27)

ارْجِعِی إِلَى رَبِّكِ رَاضِیَةً مَرْضِیَّةً ﴿28﴾

خشنود و خداپسند به سوى پروردگارت بازگرد (28)

فَادْخُلِی فِی عِبَادِی ﴿29﴾

و در میان بندگان من درآى (29)

وَادْخُلِی جَنَّتِی ﴿30﴾

و در بهشت من داخل شو (30)


سوره بلد

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

لَا أُقْسِمُ بِهَذَا الْبَلَدِ ﴿1﴾

قسم به این شهر مقدس (مكه). (1)

وَأَنْتَ حِلٌّ بِهَذَا الْبَلَدِ ﴿2﴾

شهری كه تو ساكن (2)

وَوَالِدٍ وَمَا وَلَدَ ﴿3﴾

و قسم به پدر و فرزندش (ابراهیم خلیل و اسماعیل ذبیح). (3)

لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِی كَبَدٍ ﴿4﴾

كه ما انسان را در رنج آفریدیم (و زندگی او مملو از رنجها است). (4)

أَیَحْسَبُ أَنْ لَنْ یَقْدِرَ عَلَیْهِ أَحَدٌ ﴿5﴾

آیا او گمان می‏كند كه هیچ كس قادر نیست بر او دست یابد؟! (5)

یَقُولُ أَهْلَكْتُ مَالًا لُبَدًا ﴿6﴾

می گوید: مال زیادی را (در كارهای خیر) تلف كرده‏ ام! (6)

أَیَحْسَبُ أَنْ لَمْ یَرَهُ أَحَدٌ ﴿7﴾

آیا گمان می‏كند هیچ كس او را ندیده (و نمی‏بیند)؟ (7)

أَلَمْ نَجْعَلْ لَهُ عَیْنَیْنِ ﴿8﴾

آیا برای او (انسان) دو چشم قرار ندادیم ؟ (8)

وَلِسَانًا وَشَفَتَیْنِ ﴿9﴾

و یك زبان و دو لب ؟ (9)

وَهَدَیْنَاهُ النَّجْدَیْنِ ﴿10﴾

و او را به خیر و شرش هدایت نمودیم. (10)

فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ ﴿11﴾

ولی او (انسان ناسپاس) از آن گردنه مهم بالا نرفت! (11)

وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْعَقَبَةُ ﴿12﴾

و تو نمی‏دانی آن گردنه چیست ؟ (12)

فَكُّ رَقَبَةٍ ﴿13﴾

آزاد كردن برده است! (13)

أَوْ إِطْعَامٌ فِی یَوْمٍ ذِی مَسْغَبَةٍ ﴿14﴾

یا اطعام كردن در روز گرسنگی. (14)

یَتِیمًا ذَا مَقْرَبَةٍ ﴿15﴾

یتیمی از خویشاوندان را. (15)

أَوْ مِسْكِینًا ذَا مَتْرَبَةٍ ﴿16﴾

یا مستمندی به خاك افتاده را. (16)

ثُمَّ كَانَ مِنَ الَّذِینَ آمَنُوا وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَتَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ ﴿17﴾

سپس از كسانی بوده باشد كه ایمان آورده، و یكدیگر را به شكیبائی و رحمت توصیه می‏كنند. (17)

أُولَئِكَ أَصْحَابُ الْمَیْمَنَةِ ﴿18﴾

آنها اصحاب الیمین هستند (و نامه اعمالشان را به دست راستشان می‏دهند). (18)

1400/01/07
|
11:47
دریافت فایل
کلمات کلیدی: #تلاوت_ماندگار #قرار_تلاوت #تلاوت_ناب #تلاوت_مجلسی_كوتاه #تلاوت_صوتی #سوره_مباركه_غاشیه #سوره_مباركه_فجر #سوره_مباركه_بلد #استاد_هیبه #رادیو_قرآن

در همین زمینه

دسترسی سریع