تلاوت آیاتی از سوره مباركه نساء با صدای استاد شحات محمد انور(آیات قسمت 63 برنامه قرار تلاوت)
این تلاوت شامل آیات 122 تا 149 سوره مباركه نساء می باشد.
وَالَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَنُدْخِلُهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا أَبَدًا ۖ وَعْدَ اللَّهِ حَقًّا ۚ وَمَنْ أَصْدَقُ مِنَ اللَّهِ قِیلًا ﴿١٢٢﴾
و كسانی كه ایمان آورده اند و كارهای شایسته انجام داده اند، به زودی آنان را در بهشت هایی كه از زیرِ [درختانِ] آن نهرها جاری است، درآوریم، در آن جاودانه اند. وعده خدا حق است، و راستگوتر از خدا در گفتار كیست؟ (122)
لَیْسَ بِأَمَانِیِّكُمْ وَلَا أَمَانِیِّ أَهْلِ الْكِتَابِ ۗ مَنْ یَعْمَلْ سُوءًا یُجْزَ بِهِ وَلَا یَجِدْ لَهُ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَلِیًّا وَلَا نَصِیرًا ﴿١٢٣﴾
[كیفر و پاداش] نه بر وفق آرزوهایِ [واهیِ] برخی از شما [مسلمانان] است، و نه بر وفق آرزوهایِ [پوچِ] اهل كتاب. هر كس مرتكب كار زشتی شود، به آن كیفر داده می شود؛ و جز خدا سرپرست و یاوری برای خود نخواهد یافت. (123)
وَمَنْ یَعْمَلْ مِنَ الصَّالِحَاتِ مِنْ ذَكَرٍ أَوْ أُنْثَىٰ وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَأُولَٰئِكَ یَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ وَلَا یُظْلَمُونَ نَقِیرًا ﴿١٢٤﴾
و كسانی از مردان یا زنان كه بخشی از كارهای شایسته را انجام دهند، در حالی كه مؤمن باشند، پس اینان وارد بهشت می شوند، و به اندازه گودی پشت هسته خرما مورد ستم قرار نمی گیرند. (124)
وَمَنْ أَحْسَنُ دِینًا مِمَّنْ أَسْلَمَ وَجْهَهُ لِلَّهِ وَهُوَ مُحْسِنٌ وَاتَّبَعَ مِلَّةَ إِبْرَاهِیمَ حَنِیفًا ۗ وَاتَّخَذَ اللَّهُ إِبْرَاهِیمَ خَلِیلًا ﴿١٢٥﴾
و دین چه كسی بهتر است از آنكه همه وجودش را تسلیم خدا كرده و نیكوكار است، و از آیین ابراهیم یكتاپرست حق گرا پیروی كرده است؟ وخدا ابراهیم را [برای حق گرایی، خلوص، پاكی اخلاق واعمالش] دوست خود گرفت. (125)
وَلِلَّهِ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ ۚ وَكَانَ اللَّهُ بِكُلِّ شَیْءٍ مُحِیطًا ﴿١٢٦﴾
و آنچه در آسمان ها و آنچه در زمین است، فقط در سیطره مالكیّت و فرمانروایی خداست؛ و خدا همواره بر هر چیزی احاطه دارد. (126)
وَیَسْتَفْتُونَكَ فِی النِّسَاءِ ۖ قُلِ اللَّهُ یُفْتِیكُمْ فِیهِنَّ وَمَا یُتْلَىٰ عَلَیْكُمْ فِی الْكِتَابِ فِی یَتَامَى النِّسَاءِ اللَّاتِی لَا تُؤْتُونَهُنَّ مَا كُتِبَ لَهُنَّ وَتَرْغَبُونَ أَنْ تَنْكِحُوهُنَّ وَالْمُسْتَضْعَفِینَ مِنَ الْوِلْدَانِ وَأَنْ تَقُومُوا لِلْیَتَامَىٰ بِالْقِسْطِ ۚ وَمَا تَفْعَلُوا مِنْ خَیْرٍ فَإِنَّ اللَّهَ كَانَ بِهِ عَلِیمًا ﴿١٢٧﴾
درباره [حقوق ازدواج و نیز ارث] زنان از تو فتوا می خواهند. بگو: فقط خدا درباره آنان [مطابق با آیاتی كه در اوایل همین سوره گذشت] به شما فتوا می دهد، و درباره دختران یتیمی كه حقوق لازم و مقرّر آنان را نمی پردازید، و [به قصد خوردن اموالشان] میلی به ازدواج با آنان دارید، برابر احكامی كه در این كتاب بر شما خوانده می شود به شما فتوا می دهد. و [نیز درباره] كودكان مستضعف [ی كه حقوق مالی و انسانی آنان را پایمال می كنید، مطابق احكامی كه در قرآن بر شما تلاوت می شود به شما فتوا می دهد]. و [نیز سفارش می كند] كه با یتیمان به عدالت رفتار كنید؛ و آنچه را [درباره زنان، دختران یتیم و كودكان مستضعف] از هر خیری انجام می دهید، یقیناً خدا همواره به آن داناست. (127)
وَإِنِ امْرَأَةٌ خَافَتْ مِنْ بَعْلِهَا نُشُوزًا أَوْ إِعْرَاضًا فَلَا جُنَاحَ عَلَیْهِمَا أَنْ یُصْلِحَا بَیْنَهُمَا صُلْحًا ۚ وَالصُّلْحُ خَیْرٌ ۗ وَأُحْضِرَتِ الْأَنْفُسُ الشُّحَّ ۚ وَإِنْ تُحْسِنُوا وَتَتَّقُوا فَإِنَّ اللَّهَ كَانَ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِیرًا ﴿١٢٨﴾
و اگر زنی از ناسازگاری شوهرش، یا روی گردانی اش [از حقوق همسرداری] بترسد، بر آن دو گناهی نیست كه با یكدیگر به طور شایسته و پسندیده آشتی كنند، [گرچه به چشم پوشی بخشی از حقوقشان باشد.] و [در حقیقت] صلح و آشتی بهتر است. و بخل، نزد نفوس [آدمیان] حاضر است [به این خاطر هر یك از دو زوج در عفو و گذشت و سازش و ادای حقوق بخل می ورزند]. و اگر [شما شوهران] نیكی كنید و [از سركشی و ناسازگاری نسبت به زنان] بپرهیزید [از ثواب و پاداش حق بهره مند می شوید]؛ یقیناً خدا همواره به آنچه انجام می دهید، آگاه است. (128)
وَلَنْ تَسْتَطِیعُوا أَنْ تَعْدِلُوا بَیْنَ النِّسَاءِ وَلَوْ حَرَصْتُمْ ۖ فَلَا تَمِیلُوا كُلَّ الْمَیْلِ فَتَذَرُوهَا كَالْمُعَلَّقَةِ ۚ وَإِنْ تُصْلِحُوا وَتَتَّقُوا فَإِنَّ اللَّهَ كَانَ غَفُورًا رَحِیمًا ﴿١٢٩﴾
و شما هر چند حریص [بر عدالت] باشید، هرگز نمی توانید [از نظر علاقه و میل قلبی] میان زن ها [یی كه در عقد خود دارید] عدالت ورزید، پس تمایل خود را به طور كامل متوجه یك طرف ننمایید تا دیگری را به صورت زنی سرگردان و بلاتكلیف رها كنید. و اگر توافق و سازش نمایید و تقوا را [در محیط خانواده] رعایت كنید [مورد آمرزش قرار می گیرید]؛ زیرا خدا همواره بسیار آمرزنده و مهربان است. (129)
وَإِنْ یَتَفَرَّقَا یُغْنِ اللَّهُ كُلًّا مِنْ سَعَتِهِ ۚ وَكَانَ اللَّهُ وَاسِعًا حَكِیمًا ﴿١٣٠﴾
و اگر [زن و شوهر راهی برای صلح و سازش نیافتند و] از یكدیگر جدا شوند، خدا هر یك را از توانگری خود بی نیاز می كند؛ و خدا همواره بسیار عطا كننده و حكیم است. (130)
وَلِلَّهِ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ ۗ وَلَقَدْ وَصَّیْنَا الَّذِینَ أُوتُوا الْكِتَابَ مِنْ قَبْلِكُمْ وَإِیَّاكُمْ أَنِ اتَّقُوا اللَّهَ ۚ وَإِنْ تَكْفُرُوا فَإِنَّ لِلَّهِ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ ۚ وَكَانَ اللَّهُ غَنِیًّا حَمِیدًا ﴿١٣١﴾
و آنچه در آسمان ها و آنچه در زمین است، فقط در سیطره مالكیّت و فرمانروایی خداست. و البته ما كسانی را كه پیش از شما كتاب آسمانی به آنان داده شده است، و نیز شما را سفارش كردیم كه [در همه امورتان] از خدا پروا كنید. و [هشدار دادیم] اگر كفر ورزید [زیانی به او نمی رسانید]؛ زیرا آنچه در آسمان ها و آنچه در زمین است، فقط در سیطره مالكیّت و فرمانروایی خداست، و خدا همواره بی نیاز و ستوده است. (131)
وَلِلَّهِ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ ۚ وَكَفَىٰ بِاللَّهِ وَكِیلًا ﴿١٣٢﴾
و آنچه در آسمان ها و آنچه در زمین است، فقط در سیطره مالكیّت و فرمانروایی خداست، و خدا نسبت به كارسازی [همه امور جهان آفرینش] كافی است. (132)
إِنْ یَشَأْ یُذْهِبْكُمْ أَیُّهَا النَّاسُ وَیَأْتِ بِآخَرِینَ ۚ وَكَانَ اللَّهُ عَلَىٰ ذَٰلِكَ قَدِیرًا ﴿١٣٣﴾
ای مردم! اگر خدا بخواهد همه شما را از میان برمی دارد، و گروه دیگری را [به جای شما] می آورد؛ و خدا همواره بر این كار تواناست. (133)
مَنْ كَانَ یُرِیدُ ثَوَابَ الدُّنْیَا فَعِنْدَ اللَّهِ ثَوَابُ الدُّنْیَا وَالْآخِرَةِ ۚ وَكَانَ اللَّهُ سَمِیعًا بَصِیرًا ﴿١٣٤﴾
كسی كه فقط پاداش دنیا را بخواهد [دچار اشتباه وكوته بینی شده است؛ زیرا] پاداش دنیا وآخرت كه [محصول ایمان و تقواست] نزد خداست؛ و خدا همواره شنوا و بیناست. (134)
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا كُونُوا قَوَّامِینَ بِالْقِسْطِ شُهَدَاءَ لِلَّهِ وَلَوْ عَلَىٰ أَنْفُسِكُمْ أَوِ الْوَالِدَیْنِ وَالْأَقْرَبِینَ ۚ إِنْ یَكُنْ غَنِیًّا أَوْ فَقِیرًا فَاللَّهُ أَوْلَىٰ بِهِمَا ۖ فَلَا تَتَّبِعُوا الْهَوَىٰ أَنْ تَعْدِلُوا ۚ وَإِنْ تَلْوُوا أَوْ تُعْرِضُوا فَإِنَّ اللَّهَ كَانَ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِیرًا ﴿١٣٥﴾
ای اهل ایمان! [همواره در همه امور زندگی] قیام كننده به عدل، و گواهی دهنده برای خدا باشید، هر چند به زیان خود یا پدر و مادر یا خویشانتان باشد. اگر [یكی از دو طرف نزاع] توانگر یا فقیر باشد [با لحاظ كردن وضع آنان، بر خلاف خدا گواهی ندهید؛ زیرا] خدا به حمایت از آنان و رعایت حالشان سزوارتر است. پس [در هنگام گواهی دادن] از هوای نفس پیروی نكنید تا از حق منحرف شوید. و اگر زبانتان را [به سوی گواهی ناحق و دروغ] بپیچانید، یا از گواهی دادن روی برتابید؛ یقیناً خدا همواره به آنچه انجام می دهید، آگاه است. (135)
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا آمِنُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ وَالْكِتَابِ الَّذِی نَزَّلَ عَلَىٰ رَسُولِهِ وَالْكِتَابِ الَّذِی أَنْزَلَ مِنْ قَبْلُ ۚ وَمَنْ یَكْفُرْ بِاللَّهِ وَمَلَائِكَتِهِ وَكُتُبِهِ وَرُسُلِهِ وَالْیَوْمِ الْآخِرِ فَقَدْ ضَلَّ ضَلَالًا بَعِیدًا ﴿١٣٦﴾
ای اهل ایمان! به خدا و پیامبرش و كتابی كه بر پیامبرش نازل كرده و به كتابی كه پیش از این فرستاده [از روی صدق و حقیقت] ایمان بیاورید. و هر كه به خدا و فرشتگان و كتاب های آسمانی و پیامبران او و روز قیامت كافر شود، یقیناً به گمراهیِ دور و درازی دچار شده است. (136)
إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا ثُمَّ كَفَرُوا ثُمَّ آمَنُوا ثُمَّ كَفَرُوا ثُمَّ ازْدَادُوا كُفْرًا لَمْ یَكُنِ اللَّهُ لِیَغْفِرَ لَهُمْ وَلَا لِیَهْدِیَهُمْ سَبِیلًا ﴿١٣٧﴾
كسانی كه ایمان آوردند، سپس كفر ورزیدند، باز ایمان آوردند، و بار دیگر كافر شدند، آن گاه بر كفر خود افزودند، خدا بر آن نیست كه آنان را بیامرزد، و به راهی هدایت كند. (137)
بَشِّرِ الْمُنَافِقِینَ بِأَنَّ لَهُمْ عَذَابًا أَلِیمًا ﴿١٣٨﴾
منافقان را بشارت ده كه عذابی دردناك برای آنان است. (138)
الَّذِینَ یَتَّخِذُونَ الْكَافِرِینَ أَوْلِیَاءَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنِینَ ۚ أَیَبْتَغُونَ عِنْدَهُمُ الْعِزَّةَ فَإِنَّ الْعِزَّةَ لِلَّهِ جَمِیعًا ﴿١٣٩﴾
همان كسانی كه كافران را به جای مؤمنان سرپرست و دوست خود می‌گیرند؛ آیا عزت و قدرت را نزد آنان می طلبند؟ یقیناً همه عزت و قدرت فقط برای خداست. (139)
وَقَدْ نَزَّلَ عَلَیْكُمْ فِی الْكِتَابِ أَنْ إِذَا سَمِعْتُمْ آیَاتِ اللَّهِ یُكْفَرُ بِهَا وَیُسْتَهْزَأُ بِهَا فَلَا تَقْعُدُوا مَعَهُمْ حَتَّىٰ یَخُوضُوا فِی حَدِیثٍ غَیْرِهِ ۚ إِنَّكُمْ إِذًا مِثْلُهُمْ ۗ إِنَّ اللَّهَ جَامِعُ الْمُنَافِقِینَ وَالْكَافِرِینَ فِی جَهَنَّمَ جَمِیعًا ﴿١٤٠﴾
البته خدا [این فرمان را] در قرآن بر شما نازل كرده است كه چون بشنوید گروهی آیات خدا را مورد انكار و استهزا قرار می دهند، با آنان ننشینید تا در سخنی دیگر درآیند، [اگر بنشینید] شما هم [در به دوش كشیدن بار گناه انكار و استهزا] مانند آنان خواهید بود؛ یقیناً خدا همه منافقان و كافران را در دوزخ گرد خواهد آورد. (140)
الَّذِینَ یَتَرَبَّصُونَ بِكُمْ فَإِنْ كَانَ لَكُمْ فَتْحٌ مِنَ اللَّهِ قَالُوا أَلَمْ نَكُنْ مَعَكُمْ وَإِنْ كَانَ لِلْكَافِرِینَ نَصِیبٌ قَالُوا أَلَمْ نَسْتَحْوِذْ عَلَیْكُمْ وَنَمْنَعْكُمْ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ ۚ فَاللَّهُ یَحْكُمُ بَیْنَكُمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ ۗ وَلَنْ یَجْعَلَ اللَّهُ لِلْكَافِرِینَ عَلَى الْمُؤْمِنِینَ سَبِیلًا ﴿١٤١﴾
آنان كه همواره حوادثی را برای شما انتظار می برند، اگر از سوی خدا برایتان فتح و پیروزی رسد، می گویند: مگر ما با شما [در میدان جنگ] نبودیم؟ [پس سهم ما را از غنایم جنگی بپردازید.] و اگر برای كافران بهره ای اندك [از غلبه و پیروزی] باشد، به آنان می گویند: آیا [ما كه در میان ارتش اسلام بودیم] بر شما چیره و مسلّط نبودیم؟ [ولی دیدید كه ازضربه زدن به شما خودداری كردیم] و شما را [ازآسیب و زیان مؤمنان] مانع می شدیم [پس سهم غنیمت ما را بدهید.] خدا روز قیامت میان شما داوری می كند؛ و خدا هرگز هیچ راه سلطه ای به سود كافران بر ضد مؤمنان قرار نداده است. (141)
إِنَّ الْمُنَافِقِینَ یُخَادِعُونَ اللَّهَ وَهُوَ خَادِعُهُمْ وَإِذَا قَامُوا إِلَى الصَّلَاةِ قَامُوا كُسَالَىٰ یُرَاءُونَ النَّاسَ وَلَا یَذْكُرُونَ اللَّهَ إِلَّا قَلِیلًا ﴿١٤٢﴾
منافقان همواره با خدا نیرنگ می كنند، و حال آنكه خدا كیفر دهنده نیرنگ آنان است. و هنگامی كه به نماز می ایستند، با كسالت می ایستند، و همواره در برابر مردم ریاكاری می كنند؛ و خدا را جز اندكی به یاد نمی آورند. (142)
مُذَبْذَبِینَ بَیْنَ ذَٰلِكَ لَا إِلَىٰ هَٰؤُلَاءِ وَلَا إِلَىٰ هَٰؤُلَاءِ ۚ وَمَنْ یُضْلِلِ اللَّهُ فَلَنْ تَجِدَ لَهُ سَبِیلًا ﴿١٤٣﴾
منافقان میان كفر و ایمان متحیّر و سرگردانند، نه [با تمام وجود] با مؤمنانند و نا با كافران. و هر كه را خدا [به كیفر اعمال زشتش] گمراه كند، هرگز برای او راهی [به سوی هدایت] نخواهی یافت. (143)
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا الْكَافِرِینَ أَوْلِیَاءَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنِینَ ۚ أَتُرِیدُونَ أَنْ تَجْعَلُوا لِلَّهِ عَلَیْكُمْ سُلْطَانًا مُبِینًا ﴿١٤٤﴾
ای اهل ایمان! كافران را به جای مؤمنان، سرپرست و یار خود مگیرید. آیا می خواهید برای خدا بر ضد خودتان دلیلی آشكار [نسبت به عذابتان در دنیا و آخرت] قرار دهید؟! (144)
إِنَّ الْمُنَافِقِینَ فِی الدَّرْكِ الْأَسْفَلِ مِنَ النَّارِ وَلَنْ تَجِدَ لَهُمْ نَصِیرًا ﴿١٤٥﴾
بی تردید منافقان در پایین ترین طبقه از آتش اند، و هرگز برای آنان یاوری نخواهی یافت. (145)
إِلَّا الَّذِینَ تَابُوا وَأَصْلَحُوا وَاعْتَصَمُوا بِاللَّهِ وَأَخْلَصُوا دِینَهُمْ لِلَّهِ فَأُولَٰئِكَ مَعَ الْمُؤْمِنِینَ ۖ وَسَوْفَ یُؤْتِ اللَّهُ الْمُؤْمِنِینَ أَجْرًا عَظِیمًا ﴿١٤٦﴾
مگر كسانی كه [از گناه بزرگ نفاق] توبه كردند، و [مفاسد خود را] اصلاح نمودند، و به خدا تمسّك جستند، وعبادتشان را برای خدا خالص ساختند؛ پس آنان در زمره مؤمنان اند، وخدا به مؤمنان پاداشی بزرگ خواهد داد. (146)
مَا یَفْعَلُ اللَّهُ بِعَذَابِكُمْ إِنْ شَكَرْتُمْ وَآمَنْتُمْ ۚ وَكَانَ اللَّهُ شَاكِرًا عَلِیمًا ﴿١٤٧﴾
اگر شما سپاس گزارِ [نعمت هایِ بی شمارِ حق] باشید و ایمان آورید، خدا را با عذاب شما چه كار؟ خدا همواره پاداش دهنده و داناست. (147)
لَا یُحِبُّ اللَّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلَّا مَنْ ظُلِمَ ۚ وَكَانَ اللَّهُ سَمِیعًا عَلِیمًا ﴿١٤٨﴾
خدا افشای بدی های دیگران را دوست ندارد، جز برای كسی كه مورد ستم قرار گرفته است [كه بر ستمدیده برای دفع ستم، افشای بدی های ستمكار جایز است]؛ و خدا شنوا و داناست. (148)
إِنْ تُبْدُوا خَیْرًا أَوْ تُخْفُوهُ أَوْ تَعْفُوا عَنْ سُوءٍ فَإِنَّ اللَّهَ كَانَ عَفُوًّا قَدِیرًا ﴿١٤٩﴾
اگر كار خیری را آشكار كنید، یا آن راپنهان دارید، یا از بدیِ [دیگران] گذشت كنید، [كاری مورد پسند خدا انجام داده اید]؛ یقیناً خدا [با قدرت داشتن بر انتقام] همواره گذشت كننده و تواناست. (149)
1400/01/05
|
14:53