تلاوت آیاتی از سوره مباركه رعد با صدای استاد محمد عمران(آیات قسمت 62 برنامه قرار تلاوت)
این تلاوت شامل آیات 1 تا 18 سوره مباركه رعد می باشد.
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِیمِ
المر ۚ تِلْكَ آیَاتُ الْكِتَابِ ۗ وَالَّذِی أُنْزِلَ إِلَیْكَ مِنْ رَبِّكَ الْحَقُّ وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا یُؤْمِنُونَ ﴿١﴾
به نام خدا كه رحمتش بی‌اندازه است و مهربانی‌اش همیشگی
الف، لام، میم، راء.این آیاتِ [با عظمتِ] كتابِ [الهی] است، و آنچه از سوی پروردگارت بر تو نازل شده، سراسر حق و راستی است [چنان حقّی كه هیچ باطلی در آن راه ندارد] ولی بیشتر مردم [به سبب عناد و لجاجت] ایمان نمی آورند. (1)
اللَّهُ الَّذِی رَفَعَ السَّمَاوَاتِ بِغَیْرِ عَمَدٍ تَرَوْنَهَا ۖ ثُمَّ اسْتَوَىٰ عَلَى الْعَرْشِ ۖ وَسَخَّرَ الشَّمْسَ وَالْقَمَرَ ۖ كُلٌّ یَجْرِی لِأَجَلٍ مُسَمًّى ۚ یُدَبِّرُ الْأَمْرَ یُفَصِّلُ الْآیَاتِ لَعَلَّكُمْ بِلِقَاءِ رَبِّكُمْ تُوقِنُونَ ﴿٢﴾
خداست كه آسمان ها را بدون پایه هایی كه آنها را ببینید، برافراشت، آن گاه بر تخت فرمانروایی [و حكومت بر آفرینش] چیره و مسلط شد، و خورشید و ماه را رام و مسخّر ساخت، كه هر كدام تا زمان معینی روانند، كار [جهان و جهانیان] را تدبیر می كند، نشانه ها [ی قدرت و حكمتش] را [در پهنه آفرینش] به روشنی بیان می كند تا شما به دیدار [قیامت و محاسبه شدن اعمال به وسیله] پروردگارتان یقین كنید. (2)
وَهُوَ الَّذِی مَدَّ الْأَرْضَ وَجَعَلَ فِیهَا رَوَاسِیَ وَأَنْهَارًا ۖ وَمِنْ كُلِّ الثَّمَرَاتِ جَعَلَ فِیهَا زَوْجَیْنِ اثْنَیْنِ ۖ یُغْشِی اللَّیْلَ النَّهَارَ ۚ إِنَّ فِی ذَٰلِكَ لَآیَاتٍ لِقَوْمٍ یَتَفَكَّرُونَ ﴿٣﴾
و اوست كه زمین را گسترانید، و در آن كوه هایی استوار و نهرهایی پدید آورد و در آن از همه محصولات و میوه ها جفت دوتایی [كه نر و ماده است] قرار داد، شب را به روز می پوشاند، [تا ادامه حیات برای همه نباتات و موجودات زنده ممكن باشد]؛ یقیناً در این امور برای مردمی كه می اندیشند نشانه هایی [بر توحید، ربوبیّت و قدرت خدا] ست. (3)
وَفِی الْأَرْضِ قِطَعٌ مُتَجَاوِرَاتٌ وَجَنَّاتٌ مِنْ أَعْنَابٍ وَزَرْعٌ وَنَخِیلٌ صِنْوَانٌ وَغَیْرُ صِنْوَانٍ یُسْقَىٰ بِمَاءٍ وَاحِدٍ وَنُفَضِّلُ بَعْضَهَا عَلَىٰ بَعْضٍ فِی الْأُكُلِ ۚ إِنَّ فِی ذَٰلِكَ لَآیَاتٍ لِقَوْمٍ یَعْقِلُونَ ﴿٤﴾
در زمین قطعه هایی مختلف و گوناگون، و باغ هایی از انگور و كشتزار و درختان خرمایی است كه بر یك ریشه و غیر یك ریشه [می رویند]. ما برخی از آنان را در میوه و محصول با آنكه از یك آب سیراب می شوند بر برخی دیگر برتری می دهیم. بی تردید در این امور برای مردمی كه تعقّل می كنند، نشانه هایی [بر توحید، ربوبیّت و قدرت خدا] ست. (4)
وَإِنْ تَعْجَبْ فَعَجَبٌ قَوْلُهُمْ أَإِذَا كُنَّا تُرَابًا أَإِنَّا لَفِی خَلْقٍ جَدِیدٍ ۗ أُولَٰئِكَ الَّذِینَ كَفَرُوا بِرَبِّهِمْ ۖ وَأُولَٰئِكَ الْأَغْلَالُ فِی أَعْنَاقِهِمْ ۖ وَأُولَٰئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ ۖ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ ﴿٥﴾
اگر بخواهی تعجب كنی، پس تعجب از گفتار منكران لجوج است كه [بدون توجه به قدرت خدا كه آنان را از خاك پدید آورد، می گویند]: آیا ما هنگامی كه [پس از مردن] خاك شدیم، به راستی در آفرینش جدیدی خواهیم بود؟! اینانند كه به پروردگارشان كافر شدند، و اینانند كه در گردنشان بندها و زنجیرها [ی گمراهی در دنیا و عذاب در آخرت] است، و اینان اهل آتش اند و در آن جاودانه اند. (5)
وَیَسْتَعْجِلُونَكَ بِالسَّیِّئَةِ قَبْلَ الْحَسَنَةِ وَقَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهِمُ الْمَثُلَاتُ ۗ وَإِنَّ رَبَّكَ لَذُو مَغْفِرَةٍ لِلنَّاسِ عَلَىٰ ظُلْمِهِمْ ۖ وَإِنَّ رَبَّكَ لَشَدِیدُ الْعِقَابِ ﴿٦﴾
و از تو [بر پایه تمسخر، استهزا، جهل و نادانی] پیش از [درخواست] خیر و خوشی تقاضای شتاب در [فرود آمدن] عذاب می كنند، [اینان گمان می كنند كه عذاب ها و مجازات های الهی دروغ است] با اینكه پیش از آنان عذاب ها و عقوبت های عبرت آموز [بر كافران و منكران] گذشته است و قطعاً پروردگارت نسبت به مردم با ظلم و ستمی كه می كنند صاحب آمرزش است، و مسلماً پروردگارت سخت كیفر است. (6)
وَیَقُولُ الَّذِینَ كَفَرُوا لَوْلَا أُنْزِلَ عَلَیْهِ آیَةٌ مِنْ رَبِّهِ ۗ إِنَّمَا أَنْتَ مُنْذِرٌ ۖ وَلِكُلِّ قَوْمٍ هَادٍ ﴿٧﴾
و كافران می گویند: چرا از سوی پروردگارش معجزه ای [غیر قرآن] بر او نازل نشده؟ تو فقط بیم دهنده ای [نه اعجاز كننده ای كه هر زمان هر كس و برای هر هدفی غیر منطقی بخواهد، دست به اعجاز بزنی] وبرای هر قومی هدایت كننده ای است. (7)
اللَّهُ یَعْلَمُ مَا تَحْمِلُ كُلُّ أُنْثَىٰ وَمَا تَغِیضُ الْأَرْحَامُ وَمَا تَزْدَادُ ۖ وَكُلُّ شَیْءٍ عِنْدَهُ بِمِقْدَارٍ ﴿٨﴾
خدا [حالات، صفات و زمان ولادت] جنین هایی را كه هر انسان و حیوان ماده ای آبستن است، و آنچه را رحم ها [از زمان طبیعی حمل] می كاهند و آنچه را می افزایند، می داند؛ و هر چیزی نزد او اندازه معینی دارد. (8)
عَالِمُ الْغَیْبِ وَالشَّهَادَةِ الْكَبِیرُ الْمُتَعَالِ ﴿٩﴾
دانای نهان و آشكار و بزرگ و بلندمرتبه است. (9)
سَوَاءٌ مِنْكُمْ مَنْ أَسَرَّ الْقَوْلَ وَمَنْ جَهَرَ بِهِ وَمَنْ هُوَ مُسْتَخْفٍ بِاللَّیْلِ وَسَارِبٌ بِالنَّهَارِ ﴿١٠﴾
[برای او] یكسان است كه كسی از شما گفتارش را پنهان كند یا آشكار سازد، و كسی مخفیانه در دل شب حركت نماید یا در روز راه بپیماید. (10)
لَهُ مُعَقِّبَاتٌ مِنْ بَیْنِ یَدَیْهِ وَمِنْ خَلْفِهِ یَحْفَظُونَهُ مِنْ أَمْرِ اللَّهِ ۗ إِنَّ اللَّهَ لَا یُغَیِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّىٰ یُغَیِّرُوا مَا بِأَنْفُسِهِمْ ۗ وَإِذَا أَرَادَ اللَّهُ بِقَوْمٍ سُوءًا فَلَا مَرَدَّ لَهُ ۚ وَمَا لَهُمْ مِنْ دُونِهِ مِنْ وَالٍ ﴿١١﴾
برای انسان از پیش رو و پشت سر، مأمورانی است كه همواره او را به فرمان خدا [از آسیب ها و گزندها] حفظ می كنند. یقیناً خدا سرنوشت هیچ ملتی را [به سوی بلا، نكبت، شكست و شقاوت] تغییر نمی دهد تا آنكه آنان آنچه را [از صفات خوب و رفتارشایسته و پسندیده] در وجودشان قرار دارد به زشتی ها و گناه تغییر دهند. و هنگامی كه خدا نسبت به ملتی آسیب و گزند بخواهد [برای آن آسیب و گزند] هیچ راه بازگشتی نیست؛ زیرا برای آنان جز خدا هیچ یاوری نخواهد بود. (11)
هُوَ الَّذِی یُرِیكُمُ الْبَرْقَ خَوْفًا وَطَمَعًا وَیُنْشِئُ السَّحَابَ الثِّقَالَ ﴿١٢﴾
اوست كه برق [جهنده را از میان قطعه های ابر] كه مایه ترس و امید است، به شما نشان می دهد، و ابرهای سنگین بار را پدید می آورد. (12)
وَیُسَبِّـحُ الرَّعْدُ بِحَمْدِهِ وَالْمَلَائِكَةُ مِنْ خِیفَتِهِ وَیُرْسِلُ الصَّوَاعِقَ فَیُصِیبُ بِهَا مَنْ یَشَاءُ وَهُمْ یُجَادِلُونَ فِی اللَّهِ وَهُوَ شَدِیدُ الْمِحَالِ ﴿١٣﴾
و رعد، همراه با ستایش خدا تسبیح می گوید و فرشتگان نیز از بیمش [تسبیح می گویند]، و صاعقه ها را می فرستد و به وسیله آن به هر كس بخواهد آسیب می رساند، در حالی كه اینان [با مشاهده این همه آثار قدرت كه صادر شده از خدای یكتاست، باز هم] درباره خدا مجادله و ستیز می كنند در صورتی كه خدا [دارایِ قدرتی بی نهایت و] سخت كیفر است. (13)
لَهُ دَعْوَةُ الْحَقِّ ۖ وَالَّذِینَ یَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ لَا یَسْتَجِیبُونَ لَهُمْ بِشَیْءٍ إِلَّا كَبَاسِطِ كَفَّیْهِ إِلَى الْمَاءِ لِیَبْلُغَ فَاهُ وَمَا هُوَ بِبَالِغِهِ ۚ وَمَا دُعَاءُ الْكَافِرِینَ إِلَّا فِی ضَلَالٍ ﴿١٤﴾
دعوت حق [كه اجابتش مایه سعادت دنیا و آخرت است] فقط ویژه خداست. و كسانی را كه مشركان به جای خدا می خوانند، چیزی [از درخواست ها و نیازهایشان را] برای آنان برآورده نمی كنند [درخواست این بی خردان از بتان بی جان و جاندار نیست] مگر مانند كسی كه دو دستش را به سوی آبی [كه با آن فاصله زیادی دارد] می گشاید تا آب به دهانش برسد و حال آنكه هرگز نخواهد رسید، و دعا و درخواست كافران [از غیر خدا] جز در گمراهی و تباهی [كه به نتیجه و هدف نمی رسد] نیست. (14)
وَلِلَّهِ یَسْجُدُ مَنْ فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ طَوْعًا وَكَرْهًا وَظِلَالُهُمْ بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ ۩ ﴿١٥﴾
كسانی كه در آسمان ها و زمین هستند، از روی میل و رغبت یا بی میلی و كراهت و نیز سایه هایشان بامداد و شامگاه برای خدا سجده می كنند. (15)
قُلْ مَنْ رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ قُلِ اللَّهُ ۚ قُلْ أَفَاتَّخَذْتُمْ مِنْ دُونِهِ أَوْلِیَاءَ لَا یَمْلِكُونَ لِأَنْفُسِهِمْ نَفْعًا وَلَا ضَرًّا ۚ قُلْ هَلْ یَسْتَوِی الْأَعْمَىٰ وَالْبَصِیرُ أَمْ هَلْ تَسْتَوِی الظُّلُمَاتُ وَالنُّورُ ۗ أَمْ جَعَلُوا لِلَّهِ شُرَكَاءَ خَلَقُوا كَخَلْقِهِ فَتَشَابَهَ الْخَلْقُ عَلَیْهِمْ ۚ قُلِ اللَّهُ خَالِقُ كُلِّ شَیْءٍ وَهُوَ الْوَاحِدُ الْقَهَّارُ ﴿١٦﴾
[به مشركان] بگو: پروردگار آسمان ها و زمین كیست؟ [خود بی درنگ] بگو: خدای یكتاست. بگو: آیا سرپرستان و معبودانی به جای او انتخاب كرده اید كه اختیار هیچ سود و زیانی را برای خودشان ندارند [چه رسد برای شما؟] بگو: آیا نابینا و بینا یكسانند یا تاریكی و نور برابرند؟ یا آنان شریكانی برای خدا قرار دادند [به خیال آنكه] مانند آفرینش خدا چیزی آفریده اند، آن گاه آفریده خدا و آفریده شریكان بر آنان مشتبه شده؟ بگو: آفریننده همه چیز فقط خداست و تنها او یكتای پیروز است. (16)
أَنْزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَسَالَتْ أَوْدِیَةٌ بِقَدَرِهَا فَاحْتَمَلَ السَّیْلُ زَبَدًا رَابِیًا ۚ وَمِمَّا یُوقِدُونَ عَلَیْهِ فِی النَّارِ ابْتِغَاءَ حِلْیَةٍ أَوْ مَتَاعٍ زَبَدٌ مِثْلُهُ ۚ كَذَٰلِكَ یَضْرِبُ اللَّهُ الْحَقَّ وَالْبَاطِلَ ۚ فَأَمَّا الزَّبَدُ فَیَذْهَبُ جُفَاءً ۖ وَأَمَّا مَا یَنْفَعُ النَّاسَ فَیَمْكُثُ فِی الْأَرْضِ ۚ كَذَٰلِكَ یَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثَالَ ﴿١٧﴾
خدا از آسمان آبی نازل كرد كه در هر درّه و رودی به اندازه گنجایش و وسعتش [سیلابی] جاری شد، سپس سیلاب، كفی پُف كرده را به روی خود حمل كرد، و نیز از فلزاتی كه برای به دست آوردن زینت و زیور یا كالا و متاع، آتش بر آن می افروزند، كفی پُف كرده مانند سیلاب بر می آید؛ این گونه خدا حق و باطل را [به امور محسوس] مَثَل می زند. اما آن كفِ [روی سیل و روی فلز گداخته در حالی كه كناری رفته] به حالتی متلاشی شده از میان می رود، و اما آنچه [چون آب و فلز خالص] به مردم سود می رساند، در زمین می ماند. خدا مَثَل ها را این گونه بیان می كند [تا مردم در همه امور حق را از باطل بشناسند.] (17)
لِلَّذِینَ اسْتَجَابُوا لِرَبِّهِمُ الْحُسْنَىٰ ۚ وَالَّذِینَ لَمْ یَسْتَجِیبُوا لَهُ لَوْ أَنَّ لَهُمْ مَا فِی الْأَرْضِ جَمِیعًا وَمِثْلَهُ مَعَهُ لَافْتَدَوْا بِهِ ۚ أُولَٰئِكَ لَهُمْ سُوءُ الْحِسَابِ وَمَأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ ۖ وَبِئْسَ الْمِهَادُ ﴿١٨﴾
برای آنان كه دعوت پروردگارشان را اجابت كردند، بهترین سرانجام است؛ و آنان كه دعوت او را پاسخ نگفتند، اگر مالك دو برابر همه آنچه روی زمین است باشند، بی تردید آن را برای رهایی خود از عذاب خواهند داد؛ آنان را حساب سختی است، و جایگاهشان دوزخ است، و دوزخ بد بستری است. (18)
1400/01/03
|
14:29