تلاوت آیاتی از سوره مباركه قمر و الرحمن با صدای استاد عبدالباسط(آیات قسمت59 برنامه قرار تلاوت)
این تلاوت شامل آیات 49 تا 55 سوره مباركه قمر و 1 تا 66 سوره مباركه الرحمن می باشد.
إِنَّا كُلَّ شَیْءٍ خَلَقْنَاهُ بِقَدَرٍ ﴿٤٩﴾
ما هر چیزی را به اندازه آفریدیم. (49)
وَمَا أَمْرُنَا إِلَّا وَاحِدَةٌ كَلَمْحٍ بِالْبَصَرِ ﴿٥٠﴾
و فرمان ما جز فرمان واحدی نیست كه مانند یك چشم بر هم زدن است. (50)
وَلَقَدْ أَهْلَكْنَا أَشْیَاعَكُمْ فَهَلْ مِنْ مُدَّكِرٍ ﴿٥١﴾
بی تردید ما هم مسلكان شما را [كه در گذشته به سر می بردند، به خاطر طغیانشان] هلاك كردیم؛ پس آیا پند گیرنده ای هست؟ (51)
وَكُلُّ شَیْءٍ فَعَلُوهُ فِی الزُّبُرِ ﴿٥٢﴾
و هر عملی را كه انجام دادند در نامه های اعمالشان ثبت است. (52)
وَكُلُّ صَغِیرٍ وَكَبِیرٍ مُسْتَطَرٌ ﴿٥٣﴾
و هر كوچك و بزرگی [از اعمالشان در آن] نوشته شده است. (53)
إِنَّ الْمُتَّقِینَ فِی جَنَّاتٍ وَنَهَرٍ ﴿٥٤﴾
یقیناً پرهیزكاران در بهشت ها و [كنار] نهرها هستند؛ (54)
فِی مَقْعَدِ صِدْقٍ عِنْدَ مَلِیكٍ مُقْتَدِرٍ ﴿٥٥﴾
در جایگاهی حق و پسندیده نزد پادشاهی توانا. (55)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِیمِ
الرَّحْمَٰنُ﴿١﴾
به نام خدا كه رحمتش بی‌اندازه است و مهربانی‌اش همیشگی
[خدای] رحمان (1)
عَلَّمَ الْقُرْآنَ ﴿٢﴾
قرآن را تعلیم داد. (2)
خَلَقَ الْإِنْسَانَ ﴿٣﴾
انسان را آفرید؛ (3)
عَلَّمَهُ الْبَیَانَ ﴿٤﴾
به او بیان آموخت؛ (4)
الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ بِحُسْبَانٍ ﴿٥﴾
خورشید و ماه با حسابی [منظم و دقیق] روانند؛ (5)
وَالنَّجْمُ وَالشَّجَرُ یَسْجُدَانِ ﴿٦﴾
و گیاه و درخت همواره [برای او] سجده می كنند؛ (6)
وَالسَّمَاءَ رَفَعَهَا وَوَضَعَ الْمِیزَانَ ﴿٧﴾
و آسمان را برافراشت و [برای سنجش هر امر معنوی و مادی] ترازو نهاد؛ (7)
أَلَّا تَطْغَوْا فِی الْمِیزَانِ ﴿٨﴾
تا در [سنجیدن با] ترازو طغیان روا مدارید [و از مرز عدالت و انصاف مگذرید.] (8)
وَأَقِیمُوا الْوَزْنَ بِالْقِسْطِ وَلَا تُخْسِرُوا الْمِیزَانَ ﴿٩﴾
و ترازو را به عدالت برپا دارید و از ترازو مكاهید؛ (9)
وَالْأَرْضَ وَضَعَهَا لِلْأَنَامِ ﴿١٠﴾
و زمین را برای [زندگی] مردم نهاد؛ (10)
فِیهَا فَاكِهَةٌ وَالنَّخْلُ ذَاتُ الْأَكْمَامِ ﴿١١﴾
در آن میوه ها و نخل ها با خوشه های غلاف دار است؛ (11)
وَالْحَبُّ ذُو الْعَصْفِ وَالرَّیْحَانُ ﴿١٢﴾
و دانه های با سبوس و كاه و گیاهان خوشبوست، (12)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿١٣﴾
پس [ای انس و جن!] كدامیك از نعمت های پروردگارتان را انكار می كنید؟ (13)
خَلَقَ الْإِنْسَانَ مِنْ صَلْصَالٍ كَالْفَخَّارِ ﴿١٤﴾
انسان را از گلی خشكیده مانند سفال آفرید. (14)
وَخَلَقَ الْجَانَّ مِنْ مَارِجٍ مِنْ نَارٍ ﴿١٥﴾
و جن را از آمیزه ای [از شعله های مختلف] آتش به وجود آورد. (15)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿١٦﴾
پس كدامیك از نعمت های پروردگارتان را انكار می كنید؟ (16)
رَبُّ الْمَشْرِقَیْنِ وَرَبُّ الْمَغْرِبَیْنِ ﴿١٧﴾
پروردگار دو مشرق و پروردگار دو مغرب است. (17)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿١٨﴾
پس كدامیك از نعمت های پروردگارتان را انكار می كنید؟ (18)
مَرَجَ الْبَحْرَیْنِ یَلْتَقِیَانِ ﴿١٩﴾
دو دریای [شیرین و شور] را روان ساخت در حالی كه همواره باهم تلاقی و برخورد دارند؛ (19)
بَیْنَهُمَا بَرْزَخٌ لَا یَبْغِیَانِ ﴿٢٠﴾
[ولی] میان آن دو حایلی است كه به هم تجاوز نمی كنند [درنتیجه باهم مخلوط نمی شوند!] (20)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿٢١﴾
پس كدامیك از نعمت های پروردگارتان را انكار می كنید؟ (21)
یَخْرُجُ مِنْهُمَا اللُّؤْلُؤُ وَالْمَرْجَانُ ﴿٢٢﴾
از آن دو دریا لؤلؤ و مرجان بیرون می آید. (22)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿٢٣﴾
پس كدامیك از نعمت های پروردگارتان را انكار می كنید؟ (23)
وَلَهُ الْجَوَارِ الْمُنْشَآتُ فِی الْبَحْرِ كَالْأَعْلَامِ ﴿٢٤﴾
و او را در دریا كشتی های بادبان برافراشته چون كوه هاست. (24)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿٢٥﴾
پس كدامیك از نعمت های پروردگارتان را انكار می كنید؟ (25)
كُلُّ مَنْ عَلَیْهَا فَانٍ ﴿٢٦﴾
همه آنان كه روی این زمین هستند، فانی می شوند. (26)
وَیَبْقَىٰ وَجْهُ رَبِّكَ ذُو الْجَلَالِ وَالْإِكْرَامِ ﴿٢٧﴾
و تنها ذات باشكوه و ارجمند پروردگارت باقی می ماند. (27)
بِأَیِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿٢٨﴾
پس كدامیك از نعمت های پروردگارتان را انكار می كنید؟ (28)
یَسْأَلُهُ مَنْ فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۚ كُلَّ یَوْمٍ هُوَ فِی شَأْنٍ ﴿٢٩﴾
هر كه در آسمان ها و زمین است از او درخواست [حاجت] می كند، او هر روز در كاری است. (29)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿٣٠﴾
پس كدامیك از نعمت های پروردگارتان را انكار می كنید؟ (30)
سَنَفْرُغُ لَكُمْ أَیُّهَ الثَّقَلَانِ ﴿٣١﴾
ای انس و جن! به زودی به [حساب] شما می پردازیم. (31)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿٣٢﴾
پس كدامیك از نعمت های پروردگارتان را انكار می كنید؟ (32)
یَا مَعْشَرَ الْجِنِّ وَالْإِنْسِ إِنِ اسْتَطَعْتُمْ أَنْ تَنْفُذُوا مِنْ أَقْطَارِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ فَانْفُذُوا ۚ لَا تَنْفُذُونَ إِلَّا بِسُلْطَانٍ ﴿٣٣﴾
ای گروه جن و انس! اگر می توانید از كرانه ها و نواحی آسمان ها و زمین بیرون روید، پس بیرون روید؛ نمی توانید بیرون روید مگر با نوعی توانایی و قدرت. (33)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿٣٤﴾
پس كدامیك از نعمت های پروردگارتان را انكار می كنید؟ (34)
یُرْسَلُ عَلَیْكُمَا شُوَاظٌ مِنْ نَارٍ وَنُحَاسٌ فَلَا تَنْتَصِرَانِ ﴿٣٥﴾
بر شما شعله هایی از آتش بی دود و دود آتش آلود فرستاده خواهد شد، در نتیجه نمی توانید یكدیگر را [برای دفع عذاب] یاری دهید! (35)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿٣٦﴾
پس كدامیك از نعمت های پروردگارتان را انكار می كنید؟ (36)
فَإِذَا انْشَقَّتِ السَّمَاءُ فَكَانَتْ وَرْدَةً كَالدِّهَانِ ﴿٣٧﴾
و ناگهان آسمان بشكافد و چون چرمی سرخ رنگ و گلگون شود. (37)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿٣٨﴾
پس كدامیك از نعمت های پروردگارتان را انكار می كنید؟ (38)
فَیَوْمَئِذٍ لَا یُسْأَلُ عَنْ ذَنْبِهِ إِنْسٌ وَلَا جَانٌّ ﴿٣٩﴾
پس در آن روز [به علت سرعت فوق العاده حسابرسی و روشن بودن همه امور] هیچ انس و جنّی را از گناهش نپرسند. (39)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿٤٠﴾
پس كدامیك از نعمت های پروردگارتان را انكار می كنید؟ (40)
یُعْرَفُ الْمُجْرِمُونَ بِسِیمَاهُمْ فَیُؤْخَذُ بِالنَّوَاصِی وَالْأَقْدَامِ ﴿٤١﴾
گناهكاران به نشانه هایشان شناخته می شوند، پس آنان را به موهای پیش سرو به پاهایشان می گیرند [و به آتش می اندازند.] (41)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿٤٢﴾
پس كدامیك از نعمت های پروردگارتان را انكار می كنید؟ (42)
هَٰذِهِ جَهَنَّمُ الَّتِی یُكَذِّبُ بِهَا الْمُجْرِمُونَ ﴿٤٣﴾
این همان دوزخی است كه گنهكاران آن را دروغ می پنداشتند. (43)
یَطُوفُونَ بَیْنَهَا وَبَیْنَ حَمِیمٍ آنٍ ﴿٤٤﴾
آنان در میان آتش و آب جوشان رفت و آمد می كنند (44)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿٤٥﴾
پس كدامیك از نعمت های پروردگارتان را انكار می كنید؟ (45)
وَلِمَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ جَنَّتَانِ ﴿٤٦﴾
و برای كسی كه از مقام پروردگارش [كه احاطه و تسلّط او بر ظاهر و باطن هستی است] بترسد دو بهشت است. (46)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿٤٧﴾
پس كدامیك از نعمت های پروردگارتان را انكار می كنید؟ (47)
ذَوَاتَا أَفْنَانٍ ﴿٤٨﴾
[دو بهشتی كه] دارای درختان و شاخسارهای باطراوت و انبوه است. (48)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿٤٩﴾
پس كدامیك از نعمت های پروردگارتان را انكار می كنید؟ (49)
فِیهِمَا عَیْنَانِ تَجْرِیَانِ ﴿٥٠﴾
در آن دو بهشت دو چشمه ای است كه همواره جاری است. (50)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿٥١﴾
پس كدامیك از نعمت های پروردگارتان را انكار می كنید؟ (51)
فِیهِمَا مِنْ كُلِّ فَاكِهَةٍ زَوْجَانِ ﴿٥٢﴾
در آن دو بهشت از هر میوه ای دو نوع فراهم است. (52)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿٥٣﴾
پس كدامیك از نعمت های پروردگارتان را انكار می كنید؟ (53)
مُتَّكِئِینَ عَلَىٰ فُرُشٍ بَطَائِنُهَا مِنْ إِسْتَبْرَقٍ ۚ وَجَنَى الْجَنَّتَیْنِ دَانٍ ﴿٥٤﴾
[بهشتیان] بر بسترهایی كه آستر آنها از حریر درشت بافت است، تكیه می زنند، و میوه های رسیده آن دو بهشت [به آسانی] در دسترس است. (54)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿٥٥﴾
پس كدامیك از نعمت های پروردگارتان را انكار می كنید؟ (55)
فِیهِنَّ قَاصِرَاتُ الطَّرْفِ لَمْ یَطْمِثْهُنَّ إِنْسٌ قَبْلَهُمْ وَلَا جَانٌّ ﴿٥٦﴾
در آن بهشت ها زنانی هستند كه فقط به همسرانشان عشق می ورزند، و پیش از آنان دست هیچ انس و جنی به آنان نرسیده است. (56)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿٥٧﴾
پس كدامیك از نعمت های پروردگارتان را انكار می كنید؟ (57)
كَأَنَّهُنَّ الْیَاقُوتُ وَالْمَرْجَانُ ﴿٥٨﴾
گویی آن زنان بهشتی یاقوت و مرجان اند. (58)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿٥٩﴾
پس كدامیك از نعمت های پروردگارتان را انكار می كنید؟ (59)
هَلْ جَزَاءُ الْإِحْسَانِ إِلَّا الْإِحْسَانُ ﴿٦٠﴾
آیا پاداش نیكی جز نیكی است؟ (60)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿٦١﴾
پس كدامیك از نعمت های پروردگارتان را انكار می كنید؟ (61)
وَمِنْ دُونِهِمَا جَنَّتَانِ ﴿٦٢﴾
و جز آن دو بهشت، دو بهشت دیگر [هم] هست. (62)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿٦٣﴾
پس كدامیك از نعمت های پروردگارتان را انكار می كنید؟ (63)
مُدْهَامَّتَانِ ﴿٦٤﴾
آن [دو بهشت دیگر] در نهایت سرسبزی اند. (64)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿٦٥﴾
پس كدامیك از نعمت های پروردگارتان را انكار می كنید؟ (65)
فِیهِمَا عَیْنَانِ نَضَّاخَتَانِ ﴿٦٦﴾
در آن دو بهشت دو چشمه همواره جوشان و در حال فوران است. (66)
1399/12/27
|
11:05