تلاوت آیاتی از سوره های مباركه یس و حاقه با صدای استاد طنطاوی(آیات قسمت 12 برنامه قرار تلاوت)

تلاوت آیات 60 تا 83 سوره مباركه یس و آیات 1 تا 52 سوره مباركه حاقه با صدای استاد محمد طنطاوی

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِبه نام خداوند رحمتگر مهربان یس ﴿1﴾یس[/یاسین] (1) وَالْقُرْآنِ الْحَكِیمِ ﴿2﴾سوگند به قرآن حكمت‏ آموز (2) إِنَّكَ لَمِنَ الْمُرْسَلِینَ ﴿3﴾كه قطعا تو از [جمله] پیامبرانى (3) عَلَى صِرَاطٍ مُسْتَقِیمٍ ﴿4﴾بر راهى راست (4) تَنْزِیلَ الْعَزِیزِ الرَّحِیمِ ﴿5﴾[و كتابت] از جانب آن عزیز مهربان نازل شده است (5) لِتُنْذِرَ قَوْمًا مَا أُنْذِرَ آبَاؤُهُمْ فَهُمْ غَافِلُونَ ﴿6﴾تا قومى را كه پدرانشان بیم‏ داده نشدند و در غفلت ماندند بیم دهى (6) لَقَدْ حَقَّ الْقَوْلُ عَلَى أَكْثَرِهِمْ فَهُمْ لَا یُؤْمِنُونَ ﴿7﴾آرى گفته [خدا] در باره بیشترشان محقق گردیده است در نتیجه آنها نخواهند گروید (7) إِنَّا جَعَلْنَا فِی أَعْنَاقِهِمْ أَغْلَالًا فَهِیَ إِلَى الْأَذْقَانِ فَهُمْ مُقْمَحُونَ ﴿8﴾ما در گردنهاى آنان تا چانه ‏هایشان غلهایى نهاده‏ ایم به طورى كه سرهایشان را بالا نگاه داشته و دیده فرو هشته‏ اند (8) وَجَعَلْنَا مِنْ بَیْنِ أَیْدِیهِمْ سَدًّا وَمِنْ خَلْفِهِمْ سَدًّا فَأَغْشَیْنَاهُمْ فَهُمْ لَا یُبْصِرُونَ ﴿9﴾و [ما] فراروى آنها سدى و پشت‏ سرشان سدى نهاده و پرده‏ اى بر [چشمان] آنان فرو گسترده‏ ایم در نتیجه نمى‏ توانند ببینند (9) وَسَوَاءٌ عَلَیْهِمْ أَأَنْذَرْتَهُمْ أَمْ لَمْ تُنْذِرْهُمْ لَا یُؤْمِنُونَ ﴿10﴾و آنان را چه بیم دهى [و] چه بیم ندهى به حالشان تفاوت نمى ‏كند نخواهند گروید (10) إِنَّمَا تُنْذِرُ مَنِ اتَّبَعَ الذِّكْرَ وَخَشِیَ الرَّحْمَنَ بِالْغَیْبِ فَبَشِّرْهُ بِمَغْفِرَةٍ وَأَجْرٍ كَرِیمٍ ﴿11﴾بیم دادن تو تنها كسى را [سودمند] است كه كتاب حق را پیروى كند و از [خداى] رحمان در نهان بترسد [چنین كسى را] به آمرزش و پاداشى پر ارزش مژده ده (11) إِنَّا نَحْنُ نُحْیِی الْمَوْتَى وَنَكْتُبُ مَا قَدَّمُوا وَآثَارَهُمْ وَكُلَّ شَیْءٍ أَحْصَیْنَاهُ فِی إِمَامٍ مُبِینٍ ﴿12﴾آرى ماییم كه مردگان را زنده مى‏ سازیم و آنچه را از پیش فرستاده‏ اند با آثار [و اعمال]شان درج مى ‏كنیم و هر چیزى را در كارنامه‏ اى روشن برشمرده‏ ایم (12) وَاضْرِبْ لَهُمْ مَثَلًا أَصْحَابَ الْقَرْیَةِ إِذْ جَاءَهَا الْمُرْسَلُونَ ﴿13﴾[داستان] مردم آن شهرى را كه رسولان بدانجا آمدند براى آنان مثل زن (13) إِذْ أَرْسَلْنَا إِلَیْهِمُ اثْنَیْنِ فَكَذَّبُوهُمَا فَعَزَّزْنَا بِثَالِثٍ فَقَالُوا إِنَّا إِلَیْكُمْ مُرْسَلُونَ ﴿14﴾آنگاه كه دو تن سوى آنان فرستادیم و[لى] آن دو را دروغزن پنداشتند تا با [فرستاده] سومین [آنان را] تایید كردیم پس [رسولان] گفتند ما به سوى شما به پیامبرى فرستاده شده‏ ایم (14) قَالُوا مَا أَنْتُمْ إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُنَا وَمَا أَنْزَلَ الرَّحْمَنُ مِنْ شَیْءٍ إِنْ أَنْتُمْ إِلَّا تَكْذِبُونَ ﴿15﴾[ناباوران آن دیار] گفتند شما جز بشرى مانند ما نیستید و [خداى] رحمان چیزى نفرستاده و شما جز دروغ نمى ‏پردازید (15) قَالُوا رَبُّنَا یَعْلَمُ إِنَّا إِلَیْكُمْ لَمُرْسَلُونَ ﴿16﴾گفتند پروردگار ما مى‏ داند كه ما واقعا به سوى شما به پیامبرى فرستاده شده‏ ایم (16) وَمَا عَلَیْنَا إِلَّا الْبَلَاغُ الْمُبِینُ ﴿17﴾و بر ما [وظیفه‏ اى] جز رسانیدن آشكار [پیام] نیست (17) قَالُوا إِنَّا تَطَیَّرْنَا بِكُمْ لَئِنْ لَمْ تَنْتَهُوا لَنَرْجُمَنَّكُمْ وَلَیَمَسَّنَّكُمْ مِنَّا عَذَابٌ أَلِیمٌ ﴿18﴾پاسخ دادند ما [حضور] شما را به شگون بد گرفته‏ ایم اگر دست برندارید سنگسارتان مى ‏كنیم و قطعا عذاب دردناكى از ما به شما خواهد رسید (18) قَالُوا طَائِرُكُمْ مَعَكُمْ أَئِنْ ذُكِّرْتُمْ بَلْ أَنْتُمْ قَوْمٌ مُسْرِفُونَ ﴿19﴾[رسولان] گفتند شومى شما با خود شماست آیا اگر شما را پند دهند [باز كفر مى ‏ورزید] نه بلكه شما قومى اسرافكارید (19) وَجَاءَ مِنْ أَقْصَى الْمَدِینَةِ رَجُلٌ یَسْعَى قَالَ یَا قَوْمِ اتَّبِعُوا الْمُرْسَلِینَ ﴿20﴾و [در این میان] مردى از دورترین جاى شهر دوان دوان آمد [و] گفت اى مردم از این فرستادگان پیروى كنید (20) اتَّبِعُوا مَنْ لَا یَسْأَلُكُمْ أَجْرًا وَهُمْ مُهْتَدُونَ ﴿21﴾از كسانى كه پاداشى از شما نمى‏ خواهند و خود [نیز] بر راه راست قرار دارند پیروى كنید (21) وَمَا لِیَ لَا أَعْبُدُ الَّذِی فَطَرَنِی وَإِلَیْهِ تُرْجَعُونَ ﴿22﴾آخر چرا كسى را نپرستم كه مرا آفریده است و [همه] شما به سوى او بازگشت مى‏ یابید (22) أَأَتَّخِذُ مِنْ دُونِهِ آلِهَةً إِنْ یُرِدْنِ الرَّحْمَنُ بِضُرٍّ لَا تُغْنِ عَنِّی شَفَاعَتُهُمْ شَیْئًا وَلَا یُنْقِذُونِ ﴿23﴾آیا به جاى او خدایانى را بپرستم كه اگر [خداى] رحمان بخواهد به من گزندى برساند نه شفاعتشان به حالم سود مى‏ دهد و نه مى‏ توانند مرا برهانند (23) إِنِّی إِذًا لَفِی ضَلَالٍ مُبِینٍ ﴿24﴾در آن صورت من قطعا در گمراهى آشكارى خواهم بود (24) إِنِّی آمَنْتُ بِرَبِّكُمْ فَاسْمَعُونِ ﴿25﴾من به پروردگارتان ایمان آوردم [اقرار] مرا بشنوید (25) قِیلَ ادْخُلِ الْجَنَّةَ قَالَ یَا لَیْتَ قَوْمِی یَعْلَمُونَ ﴿26﴾[سرانجام به جرم ایمان كشته شد و بدو] گفته شد به بهشت درآى گفت اى كاش قوم من مى‏ دانستند (26) بِمَا غَفَرَ لِی رَبِّی وَجَعَلَنِی مِنَ الْمُكْرَمِینَ ﴿27﴾كه پروردگارم چگونه مرا آمرزید و در زمره عزیزانم قرار داد (27) وَمَا أَنْزَلْنَا عَلَى قَوْمِهِ مِنْ بَعْدِهِ مِنْ جُنْدٍ مِنَ السَّمَاءِ وَمَا كُنَّا مُنْزِلِینَ ﴿28﴾پس از [شهادت] وى هیچ سپاهى از آسمان بر قومش فرود نیاوردیم و [پیش از این هم] فروفرستنده نبودیم (28) إِنْ كَانَتْ إِلَّا صَیْحَةً وَاحِدَةً فَإِذَا هُمْ خَامِدُونَ ﴿29﴾تنها یك فریاد بود و بس و بناگاه [همه] آنها سرد بر جاى فسردند (29) یَا حَسْرَةً عَلَى الْعِبَادِ مَا یَأْتِیهِمْ مِنْ رَسُولٍ إِلَّا كَانُوا بِهِ یَسْتَهْزِئُونَ ﴿30﴾دریغا بر این بندگان هیچ فرستاده‏ اى بر آنان نیامد مگر آنكه او را ریشخند میكردند (30) أَلَمْ یَرَوْا كَمْ أَهْلَكْنَا قَبْلَهُمْ مِنَ الْقُرُونِ أَنَّهُمْ إِلَیْهِمْ لَا یَرْجِعُونَ ﴿31﴾مگر ندیده‏ اند كه چه بسیار نسلها را پیش از آنان هلاك گردانیدیم كه دیگر آنها به سویشان بازنمى‏ گردند (31) وَإِنْ كُلٌّ لَمَّا جَمِیعٌ لَدَیْنَا مُحْضَرُونَ ﴿32﴾و قطعا همه آنان در پیشگاه ما احضار خواهند شد (32) وَآیَةٌ لَهُمُ الْأَرْضُ الْمَیْتَةُ أَحْیَیْنَاهَا وَأَخْرَجْنَا مِنْهَا حَبًّا فَمِنْهُ یَأْكُلُونَ ﴿33﴾و زمین مرده برهانى است براى ایشان كه آن را زنده گردانیدیم و دانه از آن برآوردیم كه از آن مى ‏خورند (33) وَجَعَلْنَا فِیهَا جَنَّاتٍ مِنْ نَخِیلٍ وَأَعْنَابٍ وَفَجَّرْنَا فِیهَا مِنَ الْعُیُونِ ﴿34﴾و در آن [زمین] باغهایى از درختان خرما و تاك قرار دادیم و چشمه ‏ها در آن روان كردیم (34) لِیَأْكُلُوا مِنْ ثَمَرِهِ وَمَا عَمِلَتْهُ أَیْدِیهِمْ أَفَلَا یَشْكُرُونَ ﴿35﴾تا از میوه آن و [از] كاركرد دستهاى خودشان بخورند آیا باز [هم] سپاس نمى‏ گزارند (35) سُبْحَانَ الَّذِی خَلَقَ الْأَزْوَاجَ كُلَّهَا مِمَّا تُنْبِتُ الْأَرْضُ وَمِنْ أَنْفُسِهِمْ وَمِمَّا لَا یَعْلَمُونَ ﴿36﴾پاك [خدایى] كه از آنچه زمین مى ‏رویاند و [نیز] از خودشان و از آنچه نمى‏ دانند همه را نر و ماده گردانیده است (36) وَآیَةٌ لَهُمُ اللَّیْلُ نَسْلَخُ مِنْهُ النَّهَارَ فَإِذَا هُمْ مُظْلِمُونَ ﴿37﴾و نشانه‏ اى [دیگر] براى آنها شب است كه روز را [مانند پوست] از آن برمى ‏كنیم و بناگاه آنان در تاریكى فرو مى ‏روند (37) وَالشَّمْسُ تَجْرِی لِمُسْتَقَرٍّ لَهَا ذَلِكَ تَقْدِیرُ الْعَزِیزِ الْعَلِیمِ ﴿38﴾و خورشید به [سوى] قرارگاه ویژه خود روان است تقدیر آن عزیز دانا این است (38) وَالْقَمَرَ قَدَّرْنَاهُ مَنَازِلَ حَتَّى عَادَ كَالْعُرْجُونِ الْقَدِیمِ ﴿39﴾و براى ماه منزلهایى معین كرده‏ ایم تا چون شاخك خشك خوشه خرما برگردد (39) لَا الشَّمْسُ یَنْبَغِی لَهَا أَنْ تُدْرِكَ الْقَمَرَ وَلَا اللَّیْلُ سَابِقُ النَّهَارِ وَكُلٌّ فِی فَلَكٍ یَسْبَحُونَ ﴿40﴾نه خورشید را سزد كه به ماه رسد و نه شب بر روز پیشى جوید و هر كدام در سپهرى شناورند (40) وَآیَةٌ لَهُمْ أَنَّا حَمَلْنَا ذُرِّیَّتَهُمْ فِی الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ ﴿41﴾و نشانه‏ اى [دیگر] براى آنان اینكه ما نیاكانشان را در كشتى انباشته سوار كردیم (41) وَخَلَقْنَا لَهُمْ مِنْ مِثْلِهِ مَا یَرْكَبُونَ ﴿42﴾و مانند آن براى ایشان مركوبها[ى دیگرى] خلق كردیم (42) وَإِنْ نَشَأْ نُغْرِقْهُمْ فَلَا صَرِیخَ لَهُمْ وَلَا هُمْ یُنْقَذُونَ ﴿43﴾و اگر بخواهیم غرقشان مى ‏كنیم و هیچ فریادرسى نمى‏ یابند و روى نجات نمى ‏بینند (43) إِلَّا رَحْمَةً مِنَّا وَمَتَاعًا إِلَى حِینٍ ﴿44﴾مگر رحمتى از جانب ما [شامل آنها گردد] و تا چندى [آنها را] برخوردار سازیم (44) وَإِذَا قِیلَ لَهُمُ اتَّقُوا مَا بَیْنَ أَیْدِیكُمْ وَمَا خَلْفَكُمْ لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ ﴿45﴾و چون به ایشان گفته شود از آنچه در پیش رو و پشت‏ سر دارید بترسید امید كه مورد رحمت قرار گیرید [نمى ‏شنوند] (45) وَمَا تَأْتِیهِمْ مِنْ آیَةٍ مِنْ آیَاتِ رَبِّهِمْ إِلَّا كَانُوا عَنْهَا مُعْرِضِینَ ﴿46﴾و هیچ نشانه‏ اى از نشانه‏ هاى پروردگارشان بر آنان نیامد جز اینكه از آن رویگردان شدند (46) وَإِذَا قِیلَ لَهُمْ أَنْفِقُوا مِمَّا رَزَقَكُمُ اللَّهُ قَالَ الَّذِینَ كَفَرُوا لِلَّذِینَ آمَنُوا أَنُطْعِمُ مَنْ لَوْ یَشَاءُ اللَّهُ أَطْعَمَهُ إِنْ أَنْتُمْ إِلَّا فِی ضَلَالٍ مُبِینٍ ﴿47﴾و چون به آنان گفته شود از آنچه خدا به شما روزى داده انفاق كنید كسانى كه كافر شده‏ اند به آنان كه ایمان آورده‏ اند مى‏ گویند آیا كسى را بخورانیم كه اگر خدا مى‏ خواست [خودش] وى را مى ‏خورانید شما جز در گمراهى آشكارى [بیش] نیستید (47) وَیَقُولُونَ مَتَى هَذَا الْوَعْدُ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِینَ ﴿48﴾و مى‏ گویند اگر راست مى‏ گویید پس این وعده [عذاب] كى خواهد بود (48) مَا یَنْظُرُونَ إِلَّا صَیْحَةً وَاحِدَةً تَأْخُذُهُمْ وَهُمْ یَخِصِّمُونَ ﴿49﴾جز یك فریاد [مرگبار] را انتظار نخواهند كشید كه هنگامى كه سرگرم جدالند غافلگیرشان كند (49) فَلَا یَسْتَطِیعُونَ تَوْصِیَةً وَلَا إِلَى أَهْلِهِمْ یَرْجِعُونَ ﴿50﴾آنگاه نه توانایى وصیتى دارند و نه مى‏ توانند به سوى كسان خود برگردند (50) وَنُفِخَ فِی الصُّورِ فَإِذَا هُمْ مِنَ الْأَجْدَاثِ إِلَى رَبِّهِمْ یَنْسِلُونَ ﴿51﴾و در صور دمیده خواهد شد پس بناگاه از گورهاى خود شتابان به سوى پروردگار خویش مى ‏آیند (51) قَالُوا یَا وَیْلَنَا مَنْ بَعَثَنَا مِنْ مَرْقَدِنَا هَذَا مَا وَعَدَ الرَّحْمَنُ وَصَدَقَ الْمُرْسَلُونَ ﴿52﴾مى‏ گویند اى واى بر ما چه كسى ما را از آرامگاهمان برانگیخت این است همان وعده خداى رحمان و پیامبران راست مى گفتند (52) إِنْ كَانَتْ إِلَّا صَیْحَةً وَاحِدَةً فَإِذَا هُمْ جَمِیعٌ لَدَیْنَا مُحْضَرُونَ ﴿53﴾[باز هم] یك فریاد است و بس و بناگاه همه در پیشگاه ما حاضر آیند (53) فَالْیَوْمَ لَا تُظْلَمُ نَفْسٌ شَیْئًا وَلَا تُجْزَوْنَ إِلَّا مَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿54﴾امروز بر كسى هیچ ستم نمى ‏رود جز در برابر آنچه كرده‏ اید پاداشى نخواهید یافت (54) إِنَّ أَصْحَابَ الْجَنَّةِ الْیَوْمَ فِی شُغُلٍ فَاكِهُونَ ﴿55﴾در این روز اهل بهشت كار و بارى خوش در پیش دارند (55) هُمْ وَأَزْوَاجُهُمْ فِی ظِلَالٍ عَلَى الْأَرَائِكِ مُتَّكِئُونَ ﴿56﴾آنها با همسرانشان در زیر سایه ‏ها بر تختها تكیه مى‏ زنند (56) لَهُمْ فِیهَا فَاكِهَةٌ وَلَهُمْ مَا یَدَّعُونَ ﴿57﴾در آنجا براى آنها [هر گونه] میوه است و هر چه دلشان بخواهد (57) سَلَامٌ قَوْلًا مِنْ رَبٍّ رَحِیمٍ ﴿58﴾از جانب پروردگار[ى] مهربان [به آنان] سلام گفته مى ‏شود (58) وَامْتَازُوا الْیَوْمَ أَیُّهَا الْمُجْرِمُونَ ﴿59﴾و اى گناهكاران امروز [از بى‏ گناهان] جدا شوید (59) أَلَمْ أَعْهَدْ إِلَیْكُمْ یَا بَنِی آدَمَ أَنْ لَا تَعْبُدُوا الشَّیْطَانَ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُبِینٌ ﴿60﴾اى فرزندان آدم مگر با شما عهد نكرده بودم كه شیطان را مپرستید زیرا وى دشمن آشكار شماست (60) وَأَنِ اعْبُدُونِی هَذَا صِرَاطٌ مُسْتَقِیمٌ ﴿61﴾و اینكه مرا بپرستید این است راه راست (61) وَلَقَدْ أَضَلَّ مِنْكُمْ جِبِلًّا كَثِیرًا أَفَلَمْ تَكُونُوا تَعْقِلُونَ ﴿62﴾و [او] گروهى انبوه از میان شما را سخت گمراه كرد آیا تعقل نمیكردید (62) هَذِهِ جَهَنَّمُ الَّتِی كُنْتُمْ تُوعَدُونَ ﴿63﴾این است جهنمى كه به شما وعده داده مى ‏شد (63) اصْلَوْهَا الْیَوْمَ بِمَا كُنْتُمْ تَكْفُرُونَ ﴿64﴾به [جرم] آنكه كفر مى ‏ورزیدید اكنون در آن درآیید (64) الْیَوْمَ نَخْتِمُ عَلَى أَفْوَاهِهِمْ وَتُكَلِّمُنَا أَیْدِیهِمْ وَتَشْهَدُ أَرْجُلُهُمْ بِمَا كَانُوا یَكْسِبُونَ ﴿65﴾امروز بر دهانهاى آنان مهر مى ‏نهیم و دستهایشان با ما سخن مى‏ گویند و پاهایشان بدانچه فراهم مى‏ ساختند گواهى مى‏ دهند (65) وَلَوْ نَشَاءُ لَطَمَسْنَا عَلَى أَعْیُنِهِمْ فَاسْتَبَقُوا الصِّرَاطَ فَأَنَّى یُبْصِرُونَ ﴿66﴾و اگر بخواهیم هر آینه فروغ از دیدگانشان مى‏ گیریم تا در راه [كج] بر هم پیشى جویند ولى [راه راست را] از كجا مى‏ توانند ببینند (66) وَلَوْ نَشَاءُ لَمَسَخْنَاهُمْ عَلَى مَكَانَتِهِمْ فَمَا اسْتَطَاعُوا مُضِیًّا وَلَا یَرْجِعُونَ ﴿67﴾و اگر بخواهیم هرآینه ایشان را در جاى خود مسخ مى ‏كنیم [به گونه‏ اى] كه نه بتوانند بروند و نه برگردند (67) وَمَنْ نُعَمِّرْهُ نُنَكِّسْهُ فِی الْخَلْقِ أَفَلَا یَعْقِلُونَ ﴿68﴾و هر كه را عمر دراز دهیم او را [از نظر] خلقت فروكاسته [و شكسته] گردانیم آیا نمى‏ اندیشند (68) وَمَا عَلَّمْنَاهُ الشِّعْرَ وَمَا یَنْبَغِی لَهُ إِنْ هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ وَقُرْآنٌ مُبِینٌ ﴿69﴾و [ما] به او شعر نیاموختیم و در خور وى نیست این [سخن] جز اندرز و قرآنى روشن نیست (69) لِیُنْذِرَ مَنْ كَانَ حَیًّا وَیَحِقَّ الْقَوْلُ عَلَى الْكَافِرِینَ ﴿70﴾تا هر كه را [دلى] زنده است بیم دهد و گفتار [خدا] در باره كافران محقق گردد (70) أَوَلَمْ یَرَوْا أَنَّا خَلَقْنَا لَهُمْ مِمَّا عَمِلَتْ أَیْدِینَا أَنْعَامًا فَهُمْ لَهَا مَالِكُونَ ﴿71﴾آیا ندیده‏ اند كه ما به قدرت خویش براى ایشان چهارپایانى آفریده‏ ایم تا آنان مالك آنها باشند (71) وَذَلَّلْنَاهَا لَهُمْ فَمِنْهَا رَكُوبُهُمْ وَمِنْهَا یَأْكُلُونَ ﴿72﴾و آنها را براى ایشان رام گردانیدیم از برخی‏شان سوارى مى‏ گیرند و از بعضى مى ‏خورند (72) وَلَهُمْ فِیهَا مَنَافِعُ وَمَشَارِبُ أَفَلَا یَشْكُرُونَ ﴿73﴾و از آنها سودها و نوشیدنیها دارند پس چرا شكرگزار نیستید (73) وَاتَّخَذُوا مِنْ دُونِ اللَّهِ آلِهَةً لَعَلَّهُمْ یُنْصَرُونَ ﴿74﴾و غیر از خدا[ى یگانه] خدایانى به پرستش گرفتند تا مگر یارى شوند (74) لَا یَسْتَطِیعُونَ نَصْرَهُمْ وَهُمْ لَهُمْ جُنْدٌ مُحْضَرُونَ ﴿75﴾[ولى بتان] نمى‏ توانند آنان را یارى كنند و آنانند كه براى [بتان] چون سپاهى احضار شده‏ اند (75) فَلَا یَحْزُنْكَ قَوْلُهُمْ إِنَّا نَعْلَمُ مَا یُسِرُّونَ وَمَا یُعْلِنُونَ ﴿76﴾پس گفتار آنان تو را غمگین نگرداند كه ما آنچه را پنهان و آنچه را آشكار مى كنند مى‏ دانیم (76) أَوَلَمْ یَرَ الْإِنْسَانُ أَنَّا خَلَقْنَاهُ مِنْ نُطْفَةٍ فَإِذَا هُوَ خَصِیمٌ مُبِینٌ ﴿77﴾مگر آدمى ندانسته است كه ما او را از نطفه‏ اى آفریده‏ ایم پس بناگاه وى ستیزه ‏جویى آشكار شده است (77) وَضَرَبَ لَنَا مَثَلًا وَنَسِیَ خَلْقَهُ قَالَ مَنْ یُحْیِی الْعِظَامَ وَهِیَ رَمِیمٌ ﴿78﴾و براى ما مثلى آورد و آفرینش خود را فراموش كرد گفت چه كسى این استخوانها را كه چنین پوسیده است زندگى مى ‏بخشد (78) قُلْ یُحْیِیهَا الَّذِی أَنْشَأَهَا أَوَّلَ مَرَّةٍ وَهُوَ بِكُلِّ خَلْقٍ عَلِیمٌ ﴿79﴾بگو همان كسى كه نخستین‏ بار آن را پدید آورد و اوست كه به هر [گونه] آفرینشى داناست (79) الَّذِی جَعَلَ لَكُمْ مِنَ الشَّجَرِ الْأَخْضَرِ نَارًا فَإِذَا أَنْتُمْ مِنْهُ تُوقِدُونَ ﴿80﴾همو كه برایتان در درخت‏ سبزفام اخگر نهاد كه از آن [چون نیازتان افتد] آتش مى‏ افروزید (80) أَوَلَیْسَ الَّذِی خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ بِقَادِرٍ عَلَى أَنْ یَخْلُقَ مِثْلَهُمْ بَلَى وَهُوَ الْخَلَّاقُ الْعَلِیمُ ﴿81﴾آیا كسى كه آسمانها و زمین را آفریده توانا نیست كه [باز] مانند آنها را بیافریند آرى اوست آفریننده دانا (81) إِنَّمَا أَمْرُهُ إِذَا أَرَادَ شَیْئًا أَنْ یَقُولَ لَهُ كُنْ فَیَكُونُ ﴿82﴾چون به چیزى اراده فرماید كارش این بس كه مى‏ گوید باش پس [بى ‏درنگ] موجود مى ‏شود (82) فَسُبْحَانَ الَّذِی بِیَدِهِ مَلَكُوتُ كُلِّ شَیْءٍ وَإِلَیْهِ تُرْجَعُونَ ﴿83﴾پس [شكوهمند و] پاك است آن كسى كه ملكوت هر چیزى در دست اوست و به سوى اوست كه بازگردانیده مى ‏شوید (83)

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِبه نام خداوند رحمتگر مهربان الْحَاقَّةُ ﴿1﴾آن رخ دهنده (1) مَا الْحَاقَّةُ ﴿2﴾چیست آن رخ دهنده (2) وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْحَاقَّةُ ﴿3﴾و چه دانى كه آن رخ دهنده چیست (3) كَذَّبَتْ ثَمُودُ وَعَادٌ بِالْقَارِعَةِ ﴿4﴾ثمود و عاد آن حادثه كوبنده را تكذیب كردند (4) فَأَمَّا ثَمُودُ فَأُهْلِكُوا بِالطَّاغِیَةِ ﴿5﴾اما ثمود به [سزاى] سركشى [خود] به هلاكت رسیدند (5) وَأَمَّا عَادٌ فَأُهْلِكُوا بِرِیحٍ صَرْصَرٍ عَاتِیَةٍ ﴿6﴾و اما عاد به [وسیله] تندبادى توفنده سركش هلاك شدند (6) سَخَّرَهَا عَلَیْهِمْ سَبْعَ لَیَالٍ وَثَمَانِیَةَ أَیَّامٍ حُسُومًا فَتَرَى الْقَوْمَ فِیهَا صَرْعَى كَأَنَّهُمْ أَعْجَازُ نَخْلٍ خَاوِیَةٍ ﴿7﴾[كه خدا] آن را هفت‏ شب و هشت روز پیاپى بر آنان بگماشت در آن [مدت] مردم را فرو افتاده مى‏ دیدى گویى آنها تنه ‏هاى نخلهاى میان تهى‏ اند (7) فَهَلْ تَرَى لَهُمْ مِنْ بَاقِیَةٍ ﴿8﴾آیا از آنان كسى را بر جاى مى ‏بینى (8) وَجَاءَ فِرْعَوْنُ وَمَنْ قَبْلَهُ وَالْمُؤْتَفِكَاتُ بِالْخَاطِئَةِ ﴿9﴾و فرعون و كسانى كه پیش از او بودند و [مردم] شهرهاى سرنگون شده [سدوم و عاموره] مرتكب خطا شدند (9) فَعَصَوْا رَسُولَ رَبِّهِمْ فَأَخَذَهُمْ أَخْذَةً رَابِیَةً ﴿10﴾و از امر فرستاده پروردگارشان سرپیچى كردند و [خدا هم] آنان را به گرفتنى سخت فرو گرفت (10) إِنَّا لَمَّا طَغَى الْمَاءُ حَمَلْنَاكُمْ فِی الْجَارِیَةِ ﴿11﴾ما چون آب طغیان كرد شما را بر كشتى سوار نمودیم (11) لِنَجْعَلَهَا لَكُمْ تَذْكِرَةً وَتَعِیَهَا أُذُنٌ وَاعِیَةٌ ﴿12﴾تا آن را براى شما [مایه] تذكرى گردانیم و گوشهاى شنوا آن را نگاه دارد (12) فَإِذَا نُفِخَ فِی الصُّورِ نَفْخَةٌ وَاحِدَةٌ ﴿13﴾پس آنگاه كه در صور یك بار دمیده شود (13) وَحُمِلَتِ الْأَرْضُ وَالْجِبَالُ فَدُكَّتَا دَكَّةً وَاحِدَةً ﴿14﴾و زمین و كوه ‏ها از جاى خود برداشته شوند و هر دوى آنها با یك تكان ریز ریز گردند (14) فَیَوْمَئِذٍ وَقَعَتِ الْوَاقِعَةُ ﴿15﴾پس آن روز است كه واقعه [آنچنانى] وقوع یابد (15) وَانْشَقَّتِ السَّمَاءُ فَهِیَ یَوْمَئِذٍ وَاهِیَةٌ ﴿16﴾و آسمان از هم بشكافد و در آن روز است كه آن از هم گسسته باشد (16) وَالْمَلَكُ عَلَى أَرْجَائِهَا وَیَحْمِلُ عَرْشَ رَبِّكَ فَوْقَهُمْ یَوْمَئِذٍ ثَمَانِیَةٌ ﴿17﴾و فرشتگان در اطراف [آسمان]اند و عرش پروردگارت را آن روز هشت [فرشته ] بر سر خود بر مى دارند (17) یَوْمَئِذٍ تُعْرَضُونَ لَا تَخْفَى مِنْكُمْ خَافِیَةٌ ﴿18﴾در آن روز شما [به پیشگاه خدا] عرضه مى ‏شوید [و] پوشیده‏ اى از شما پوشیده نمى‏ ماند (18) فَأَمَّا مَنْ أُوتِیَ كِتَابَهُ بِیَمِینِهِ فَیَقُولُ هَاؤُمُ اقْرَءُوا كِتَابِیَهْ ﴿19﴾اما كسى كه كارنامه‏ اش به دست راستش داده شود گوید بیایید و كتابم را بخوانید (19) إِنِّی ظَنَنْتُ أَنِّی مُلَاقٍ حِسَابِیَهْ ﴿20﴾من یقین داشتم كه به حساب خود مى ‏رسم (20) فَهُوَ فِی عِیشَةٍ رَاضِیَةٍ ﴿21﴾پس او در یك زندگى خوش است (21) فِی جَنَّةٍ عَالِیَةٍ ﴿22﴾در بهشتى برین (22) قُطُوفُهَا دَانِیَةٌ ﴿23﴾[كه] میوه هایش در دسترس است (23) كُلُوا وَاشْرَبُوا هَنِیئًا بِمَا أَسْلَفْتُمْ فِی الْأَیَّامِ الْخَالِیَةِ ﴿24﴾بخورید و بنوشید گواراتان باد به [پاداش] آنچه در روزهاى گذشته انجام دادید (24) وَأَمَّا مَنْ أُوتِیَ كِتَابَهُ بِشِمَالِهِ فَیَقُولُ یَا لَیْتَنِی لَمْ أُوتَ كِتَابِیَهْ ﴿25﴾و اما كسى كه كارنامه‏ اش به دست چپش داده شود گوید اى كاش كتابم را دریافت نكرده بودم (25) وَلَمْ أَدْرِ مَا حِسَابِیَهْ ﴿26﴾و از حساب خود خبردار نشده بودم (26) یَا لَیْتَهَا كَانَتِ الْقَاضِیَةَ ﴿27﴾اى كاش آن [مرگ] كار را تمام میكرد (27) مَا أَغْنَى عَنِّی مَالِیَهْ ﴿28﴾مال من مرا سودى نبخشید (28) هَلَكَ عَنِّی سُلْطَانِیَهْ ﴿29﴾قدرت من از [كف] من برفت (29) خُذُوهُ فَغُلُّوهُ ﴿30﴾[گویند] بگیرید او را و در غل كشید (30) ثُمَّ الْجَحِیمَ صَلُّوهُ ﴿31﴾آنگاه میان آتشش اندازید (31) ثُمَّ فِی سِلْسِلَةٍ ذَرْعُهَا سَبْعُونَ ذِرَاعًا فَاسْلُكُوهُ ﴿32﴾پس در زنجیرى كه درازى آن هفتاد گز است وى را در بند كشید (32) إِنَّهُ كَانَ لَا یُؤْمِنُ بِاللَّهِ الْعَظِیمِ ﴿33﴾چرا كه او به خداى بزرگ نمى‏ گروید (33) وَلَا یَحُضُّ عَلَى طَعَامِ الْمِسْكِینِ ﴿34﴾و به اطعام مسكین تشویق نمیكرد (34) فَلَیْسَ لَهُ الْیَوْمَ هَاهُنَا حَمِیمٌ ﴿35﴾پس امروز او را در اینجا حمایتگرى نیست (35) وَلَا طَعَامٌ إِلَّا مِنْ غِسْلِینٍ ﴿36﴾و خوراكى جز چركابه ندارد (36) لَا یَأْكُلُهُ إِلَّا الْخَاطِئُونَ ﴿37﴾كه آن را جز خطاكاران نمى ‏خورند (37) فَلَا أُقْسِمُ بِمَا تُبْصِرُونَ ﴿38﴾پس نه [چنان است كه مى ‏پندارید] سوگند یاد مى ‏كنم به آنچه مى ‏بینید (38) وَمَا لَا تُبْصِرُونَ ﴿39﴾و آنچه نمى ‏بینید (39) إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ كَرِیمٍ ﴿40﴾كه [قرآن] قطعا گفتار فرستاده‏ اى بزرگوار است (40) وَمَا هُوَ بِقَوْلِ شَاعِرٍ قَلِیلًا مَا تُؤْمِنُونَ ﴿41﴾و آن گفتار شاعرى نیست [كه] كمتر [به آن] ایمان دارید (41) وَلَا بِقَوْلِ كَاهِنٍ قَلِیلًا مَا تَذَكَّرُونَ ﴿42﴾و نه گفتار كاهنى [كه] كمتر [از آن] پند مى‏ گیرید (42) تَنْزِیلٌ مِنْ رَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿43﴾[پیام] فرودآمده‏ اى است از جانب پروردگار جهانیان (43) وَلَوْ تَقَوَّلَ عَلَیْنَا بَعْضَ الْأَقَاوِیلِ ﴿44﴾و اگر [او] پاره‏ اى گفته ‏ها بر ما بسته بود (44) لَأَخَذْنَا مِنْهُ بِالْیَمِینِ ﴿45﴾دست راستش را سخت مى‏ گرفتیم (45) ثُمَّ لَقَطَعْنَا مِنْهُ الْوَتِینَ ﴿46﴾سپس رگ قلبش را پاره میكردیم (46) فَمَا مِنْكُمْ مِنْ أَحَدٍ عَنْهُ حَاجِزِینَ ﴿47﴾و هیچ یك از شما مانع از [عذاب] او نمى ‏شد (47) وَإِنَّهُ لَتَذْكِرَةٌ لِلْمُتَّقِینَ ﴿48﴾و در حقیقت [قرآن] تذكارى براى پرهیزگاران است (48) وَإِنَّا لَنَعْلَمُ أَنَّ مِنْكُمْ مُكَذِّبِینَ ﴿49﴾و ما به راستى مى‏ دانیم كه از [میان] شما تكذیب ‏كنندگانى هستند (49) وَإِنَّهُ لَحَسْرَةٌ عَلَى الْكَافِرِینَ ﴿50﴾و آن واقعا بر كافران حسرتى است (50) وَإِنَّهُ لَحَقُّ الْیَقِینِ ﴿51﴾و این [قرآن] بی‏شبهه حقیقتى یقینى است (51) فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّكَ الْعَظِیمِ ﴿52﴾پس به [پاس] نام پروردگار بزرگت تسبیح گوى (52)