تلاوت آیاتی از سوره مباركه حج و بلد با صدای استاد عبدالباسط محمد عبدالصمد
این تلاوت شامل سوره های حج 23 تا 41 و بلد 1 تا 18 است .
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
خدا كسانى را كه ایمان آورده و كارهاى شایسته كردهاند در باغهایى كه از زیر [درختان] آن نهرها روان است درمىآورد در آنجا با دستبندهایى از طلا و مروارید آراسته مىشوند و لباسشان در آنجا از پرنیان است (23)
إِنَّ اللَّهَ یُدْخِلُ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ یُحَلَّوْنَ فِیهَا مِنْ أَسَاوِرَ مِن ذَهَبٍ وَلُؤْلُؤًا وَلِبَاسُهُمْ فِیهَا حَرِیرٌ ﴿23﴾
و به گفتار پاك هدایت مىشوند و به سوى راه [خداى] ستوده هدایت مىگردند (24)
وَهُدُوا إِلَى الطَّیِّبِ مِنَ الْقَوْلِ وَهُدُوا إِلَى صِرَاطِ الْحَمِیدِ ﴿24﴾
بىگمان كسانى كه كافر شدند و از راه خدا و مسجدالحرام كه آن را براى مردم اعم از مقیم در آنجا و بادیهنشین یكسان قرار دادهایم جلو گیرى مىكنند و [نیز] هر كه بخواهد در آنجا به ستم [از حق] منحرف شود او را از عذابى دردناك مىچشانیم (25)
إِنَّ الَّذِینَ كَفَرُوا وَیَصُدُّونَ عَن سَبِیلِ اللَّهِ وَالْمَسْجِدِ الْحَرَامِ الَّذِی جَعَلْنَاهُ لِلنَّاسِ سَوَاء الْعَاكِفُ فِیهِ وَالْبَادِ وَمَن یُرِدْ فِیهِ بِإِلْحَادٍ بِظُلْمٍ نُذِقْهُ مِنْ عَذَابٍ أَلِیمٍ ﴿25﴾
و چون براى ابراهیم جاى خانه را معین كردیم [بدو گفتیم] چیزى را با من شریك مگردان و خانهام را براى طوافكنندگان و قیامكنندگان و ركوعكنندگان [و] سجدهكنندگان پاكیزه دار (26)
وَإِذْ بَوَّأْنَا لِإِبْرَاهِیمَ مَكَانَ الْبَیْتِ أَن لَّا تُشْرِكْ بِی شَیْئًا وَطَهِّرْ بَیْتِیَ لِلطَّائِفِینَ وَالْقَائِمِینَ وَالرُّكَّعِ السُّجُودِ ﴿26﴾
و در میان مردم براى [اداى] حج بانگ برآور تا [زایران] پیاده و [سوار] بر هر شتر لاغرى كه از هر راه دورى مىآیند به سوى تو روى آورند (27)
وَأَذِّن فِی النَّاسِ بِالْحَجِّ یَأْتُوكَ رِجَالًا وَعَلَى كُلِّ ضَامِرٍ یَأْتِینَ مِن كُلِّ فَجٍّ عَمِیقٍ ﴿27﴾
تا شاهد منافع خویش باشند و نام خدا را در روزهاى معلومى بر دامهاى زبانبستهاى كه روزى آنان كرده است ببرند پس از آنها بخورید و به درمانده مستمند بخورانید (28)
لِیَشْهَدُوا مَنَافِعَ لَهُمْ وَیَذْكُرُوا اسْمَ اللَّهِ فِی أَیَّامٍ مَّعْلُومَاتٍ عَلَى مَا رَزَقَهُم مِّن بَهِیمَةِ الْأَنْعَامِ فَكُلُوا مِنْهَا وَأَطْعِمُوا الْبَائِسَ الْفَقِیرَ ﴿28﴾
سپس باید آلودگى خود را بزدایند و به نذرهاى خود وفا كنند و بر گرد آن خانه كهن [=كعبه] طواف به جاى آورند (29)
ثُمَّ لْیَقْضُوا تَفَثَهُمْ وَلْیُوفُوا نُذُورَهُمْ وَلْیَطَّوَّفُوا بِالْبَیْتِ الْعَتِیقِ ﴿29﴾
این است [آنچه مقرر شده] و هر كس مقررات خدا را بزرگ دارد آن براى او نزد پروردگارش بهتر است و براى شما دامها حلال شده است مگر آنچه بر شما خوانده مىشود پس از پلیدى بتها دورى كنید و از گفتار باطل اجتناب ورزید (30)
ذَلِكَ وَمَن یُعَظِّمْ حُرُمَاتِ اللَّهِ فَهُوَ خَیْرٌ لَّهُ عِندَ رَبِّهِ وَأُحِلَّتْ لَكُمُ الْأَنْعَامُ إِلَّا مَا یُتْلَى عَلَیْكُمْ فَاجْتَنِبُوا الرِّجْسَ مِنَ الْأَوْثَانِ وَاجْتَنِبُوا قَوْلَ الزُّورِ ﴿30﴾
در حالى كه گروندگان خالص به خدا باشید نه شریكگیرندگان [براى] او و هر كس به خدا شرك ورزد چنان است كه گویى از آسمان فرو افتاده و مرغان [شكارى] او را ربودهاند یا باد او را به جایى دور افكنده است (31)
حُنَفَاء لِلَّهِ غَیْرَ مُشْرِكِینَ بِهِ وَمَن یُشْرِكْ بِاللَّهِ فَكَأَنَّمَا خَرَّ مِنَ السَّمَاء فَتَخْطَفُهُ الطَّیْرُ أَوْ تَهْوِی بِهِ الرِّیحُ فِی مَكَانٍ سَحِیقٍ ﴿31﴾
این است [فرایض خدا] و هر كس شعایر خدا را بزرگ دارد در حقیقت آن [حاكى] از پاكى دلهاست (32)
ذَلِكَ وَمَن یُعَظِّمْ شَعَائِرَ اللَّهِ فَإِنَّهَا مِن تَقْوَى الْقُلُوبِ ﴿32﴾
براى شما در آن [دامها] تا مدتى معین سودهایى استسپس جایگاه [قربانىكردن آنها و سایر فرایض] در خانه كهن [=كعبه] است (33)
لَكُمْ فِیهَا مَنَافِعُ إِلَى أَجَلٍ مُّسَمًّى ثُمَّ مَحِلُّهَا إِلَى الْبَیْتِ الْعَتِیقِ ﴿33﴾
و براى هر امتى مناسكى قرار دادیم تا نام خدا را بر دامهاى زبانبستهاى كه روزى آنها گردانیده یاد كنند پس [بدانید كه] خداى شما خدایى یگانه است پس به [فرمان] او گردن نهید و فروتنان را بشارت ده (34)
وَلِكُلِّ أُمَّةٍ جَعَلْنَا مَنسَكًا لِیَذْكُرُوا اسْمَ اللَّهِ عَلَى مَا رَزَقَهُم مِّن بَهِیمَةِ الْأَنْعَامِ فَإِلَهُكُمْ إِلَهٌ وَاحِدٌ فَلَهُ أَسْلِمُوا وَبَشِّرِ الْمُخْبِتِینَ ﴿34﴾
همانان كه چون [نام] خدا یاد شود دلهایشان خشیتیابد و [آنان كه] بر هر چه برسرشان آید صبر پیشهگانند و برپا دارندگان نمازند و از آنچه روزیشان دادهایم انفاق مىكنند (35)
الَّذِینَ إِذَا ذُكِرَ اللَّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ وَالصَّابِرِینَ عَلَى مَا أَصَابَهُمْ وَالْمُقِیمِی الصَّلَاةِ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ یُنفِقُونَ ﴿35﴾
و شتران فربه را براى شما از [جمله] شعایر خدا قرار دادیم در آنها براى شما خیر است پس نام خدا را بر آنها در حالى كه برپاى ایستادهاند بب رید و چون به پهلو درغلتیدند از آنها بخورید و به تنگدست [سائل] و به بینوا[ى غیر سائل] بخورانید این گونه آنها را براى شما رام كردیم امید كه شكرگزار باشید (36)
وَالْبُدْنَ جَعَلْنَاهَا لَكُم مِّن شَعَائِرِ اللَّهِ لَكُمْ فِیهَا خَیْرٌ فَاذْكُرُوا اسْمَ اللَّهِ عَلَیْهَا صَوَافَّ فَإِذَا وَجَبَتْ جُنُوبُهَا فَكُلُوا مِنْهَا وَأَطْعِمُوا الْقَانِعَ وَالْمُعْتَرَّ كَذَلِكَ سَخَّرْنَاهَا لَكُمْ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ ﴿36﴾
هرگز [نه] گوشتهاى آنها و نه خونهایشان به خدا نخواهد رسید ولى [این] تقواى شماست كه به او مىرسد این گونه [خداوند] آنها را براى شما رام كرد تا خدا را به پاس آنكه شما را هدایت نموده به بزرگى یاد كنید و نیكوكاران را مژده ده (37)
لَن یَنَالَ اللَّهَ لُحُومُهَا وَلَا دِمَاؤُهَا وَلَكِن یَنَالُهُ التَّقْوَى مِنكُمْ كَذَلِكَ سَخَّرَهَا لَكُمْ لِتُكَبِّرُوا اللَّهَ عَلَى مَا هَدَاكُمْ وَبَشِّرِ الْمُحْسِنِینَ ﴿37﴾
قطعا خداوند از كسانى كه ایمان آوردهاند دفاع مىكند زیرا خدا هیچ خیانتكار ناسپاسى را دوست ندارد (38)
إِنَّ اللَّهَ یُدَافِعُ عَنِ الَّذِینَ آمَنُوا إِنَّ اللَّهَ لَا یُحِبُّ كُلَّ خَوَّانٍ كَفُورٍ ﴿38﴾
به كسانى كه جنگ بر آنان تحمیل شده رخصت [جهاد] داده شده است چرا كه مورد ظلم قرار گرفتهاند و البته خدا بر پیروزى آنان سخت تواناست (39)
أُذِنَ لِلَّذِینَ یُقَاتَلُونَ بِأَنَّهُمْ ظُلِمُوا وَإِنَّ اللَّهَ عَلَى نَصْرِهِمْ لَقَدِیرٌ ﴿39﴾
همان كسانى كه بناحق از خانههایشان بیرون رانده شدند [آنها گناهى نداشتند] جز اینكه مىگفتند پروردگار ما خداست و اگر خدا بعضى از مردم را با بعض دیگر دفع نمىكرد صومعهها و كلیساها و كنیسهها و مساجدى كه نام خدا در آنها بسیار برده مىشود سخت ویران مىشد و قطعا خدا به كسى كه [دین] او را یارى مىكند یارى مىدهد چرا كه خدا سخت نیرومند شكستناپذیر است (40)
الَّذِینَ أُخْرِجُوا مِن دِیَارِهِمْ بِغَیْرِ حَقٍّ إِلَّا أَن یَقُولُوا رَبُّنَا اللَّهُ وَلَوْلَا دَفْعُ اللَّهِ النَّاسَ بَعْضَهُم بِبَعْضٍ لَّهُدِّمَتْ صَوَامِعُ وَبِیَعٌ وَصَلَوَاتٌ وَمَسَاجِدُ یُذْكَرُ فِیهَا اسْمُ اللَّهِ كَثِیرًا وَلَیَنصُرَنَّ اللَّهُ مَن یَنصُرُهُ إِنَّ اللَّهَ لَقَوِیٌّ عَزِیزٌ ﴿40﴾
همان كسانى كه چون در زمین به آنان توانایى دهیم نماز برپا مىدارند و زكات مىدهند و به كارهاى پسندیده وامىدارند و از كارهاى ناپسند باز مىدارند و فرجام همه كارها از آن خداست (41)
الَّذِینَ إِن مَّكَّنَّاهُمْ فِی الْأَرْضِ أَقَامُوا الصَّلَاةَ وَآتَوُا الزَّكَاةَ وَأَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَنَهَوْا عَنِ الْمُنكَرِ وَلِلَّهِ عَاقِبَةُ الْأُمُورِ ﴿41﴾
سوره 90: البلد
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
سوگند به این شهر (1)
لَا أُقْسِمُ بِهَذَا الْبَلَدِ ﴿1﴾
و حال آنكه تو در این شهر جاى دارى (2)
وَأَنتَ حِلٌّ بِهَذَا الْبَلَدِ ﴿2﴾
سوگند به پدرى [چنان] و آن كسى را كه به وجود آورد (3)
وَوَالِدٍ وَمَا وَلَدَ ﴿3﴾
براستى كه انسان را در رنج آفریدهایم (4)
لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِی كَبَدٍ ﴿4﴾
آیا پندارد كه هیچ كس هرگز بر او دست نتواند یافت (5)
أَیَحْسَبُ أَن لَّن یَقْدِرَ عَلَیْهِ أَحَدٌ ﴿5﴾
گوید مال فراوانى تباه كردم (6)
یَقُولُ أَهْلَكْتُ مَالًا لُّبَدًا ﴿6﴾
آیا پندارد كه هیچ كس او را ندیده است (7)
أَیَحْسَبُ أَن لَّمْ یَرَهُ أَحَدٌ ﴿7﴾
آیا دو چشمش ندادهایم (8)
أَلَمْ نَجْعَل لَّهُ عَیْنَیْنِ ﴿8﴾
و زبانى و دو لب (9)
وَلِسَانًا وَشَفَتَیْنِ ﴿9﴾
و هر دو راه [خیر و شر] را بدو نمودیم (10)
وَهَدَیْنَاهُ النَّجْدَیْنِ ﴿10﴾
و[لى] نخواست از گردنه [عاقبتنگرى] بالا رود (11)
فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ ﴿11﴾
و تو چه دانى كه آن گردنه [سخت] چیست (12)
وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْعَقَبَةُ ﴿12﴾
بندهاى را آزادكردن (13)
فَكُّ رَقَبَةٍ ﴿13﴾
یا در روز گرسنگى طعامدادن (14)
أَوْ إِطْعَامٌ فِی یَوْمٍ ذِی مَسْغَبَةٍ ﴿14﴾
به یتیمى خویشاوند (15)
یَتِیمًا ذَا مَقْرَبَةٍ ﴿15﴾
یا بینوایى خاكنشین (16)
أَوْ مِسْكِینًا ذَا مَتْرَبَةٍ ﴿16﴾
علاوه بر این از زمره كسانى باشد كه گرویده و یكدیگر را به شكیبایى و مهربانى سفارش كردهاند (17)
ثُمَّ كَانَ مِنَ الَّذِینَ آمَنُوا وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَتَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ ﴿17﴾
اینانند خجستگان (18)
أُوْلَئِكَ أَصْحَابُ الْمَیْمَنَةِ ﴿18﴾
1399/09/24
|
21:14