تلاوت آیاتی از سوره مباركه اعراف با صدای استاد عبدالباسط محمد عبدالصمد
این تلاوت شامل آیات 171 تا 206 سوره مباركه اعراف است.
وَإِذْ نَتَقْنَا الْجَبَلَ فَوْقَهُمْ كَأَنَّهُ ظُلَّةٌ وَظَنُّوا أَنَّهُ وَاقِعٌ بِهِمْ خُذُوا مَا آتَیْنَاكُمْ بِقُوَّةٍ وَاذْكُرُوا مَا فِیهِ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ ﴿171﴾
و [یاد كنید] هنگامی [را] كه كوه [طور] را بركندیم، [و] چنان كه گویی سایبانی است بالای سرشان قرار دادیم و [به خاطرضعف ایمان] پنداشتند كه بر سرشان سقوط می كند. [به آنان گفتیم:] آنچه [از كتاب، شریعت و احكام] به شما داده ایم با قدرت [ی تمام و عزمی استوار] بگیرید، و آنچه [از معارف و حقایق] در آن است متذكّر شوید [و فرا گیرید و همواره به خاطر داشته باشید] تا [با عمل به آن] پرهیزكار شوید. (171)
وَإِذْ أَخَذَ رَبُّكَ مِنْ بَنِی آدَمَ مِنْ ظُهُورِهِمْ ذُرِّیَّتَهُمْ وَأَشْهَدَهُمْ عَلَى أَنْفُسِهِمْ أَلَسْتُ بِرَبِّكُمْ قَالُوا بَلَى شَهِدْنَا أَنْ تَقُولُوا یَوْمَ الْقِیَامَةِ إِنَّا كُنَّا عَنْ هَذَا غَافِلِینَ ﴿172﴾
و [به یاد آر] هنگامی را كه پروردگارت از صلب بنی آدم نسلشان را پدید آورد، و آنان را [در ارتباط با پروردگاریش] بر خودشان گواه گرفت [و فرمود:] آیا من پروردگار شما نیستم؟ [انسان ها با توجه به وابستگی وجودشان و وجود همه موجودات به پروردگاری و ربوبیّت حق] گفتند: آری، گواهی دادیم. [پس اقرار به پروردگاری خود را در این دنیا از شما گرفتیم] تا روز قیامت نگویید: ما از این [حقیقت آشكار و روشن] بی خبر بودیم. (172)
أَوْ تَقُولُوا إِنَّمَا أَشْرَكَ آبَاؤُنَا مِنْ قَبْلُ وَكُنَّا ذُرِّیَّةً مِنْ بَعْدِهِمْ أَفَتُهْلِكُنَا بِمَا فَعَلَ الْمُبْطِلُونَ ﴿173﴾
یا نگویید: پدرانمان پیش از ما مشرك بودند، و ما فرزندانی پس از آنان بودیم [و راهی جز تقلید از آنان نداشتیم] آیا ما را به خاطر آنچه باطل گرایان انجام دادند، هلاك می كنی؟ (173)
وَكَذَلِكَ نُفَصِّلُ الْآیَاتِ وَلَعَلَّهُمْ یَرْجِعُونَ ﴿174﴾
و این گونه آیات را [مُستدل و منطقی] تفصیل و توضیح می دهیم [تا تدبّر كنند] و برای اینكه [از شرك به توحید] بازگردند. (174)
وَاتْلُ عَلَیْهِمْ نَبَأَ الَّذِی آتَیْنَاهُ آیَاتِنَا فَانْسَلَخَ مِنْهَا فَأَتْبَعَهُ الشَّیْطَانُ فَكَانَ مِنَ الْغَاوِینَ ﴿175﴾
و سرگذشت كسی كه آیات خود را به او عطا كردیم و او عملاً از آنان جدا شد، برای آنان بخوان؛ پس شیطان او را دنبال كرد [تا به دامش انداخت] و در نتیجه از گمراهان شد. (175)
وَلَوْ شِئْنَا لَرَفَعْنَاهُ بِهَا وَلَكِنَّهُ أَخْلَدَ إِلَى الْأَرْضِ وَاتَّبَعَ هَوَاهُ فَمَثَلُهُ كَمَثَلِ الْكَلْبِ إِنْ تَحْمِلْ عَلَیْهِ یَلْهَثْ أَوْ تَتْرُكْهُ یَلْهَثْ ذَلِكَ مَثَلُ الْقَوْمِ الَّذِینَ كَذَّبُوا بِآیَاتِنَا فَاقْصُصِ الْقَصَصَ لَعَلَّهُمْ یَتَفَكَّرُونَ ﴿176﴾
و اگر می خواستیم [درجات و مقاماتش را] به وسیله آن آیات بالا می بردیم، ولی او به امور ناچیز مادی و لذت هایِ زودگذرِ دنیایی تمایل پیدا كرد واز هوای نفسش پیروی نمود؛ پس داستانش چون داستان سگ است [كه] اگر به او هجوم بری، زبان از كام بیرون می آورد، واگر به حال خودش واگذاری [باز هم] زبان از كام بیرون می آورد. این داستان گروهی است كه آیات ما را تكذیب كردند؛ پس این داستان را [برای مردم] حكایت كن، شاید [نسبت به امور خویش] بیندیشند. (176)
سَاءَ مَثَلًا الْقَوْمُ الَّذِینَ كَذَّبُوا بِآیَاتِنَا وَأَنْفُسَهُمْ كَانُوا یَظْلِمُونَ ﴿177﴾
بد است داستان گروهی كه آیات ما را تكذیب كردند وهمواره به خود ستم روا می داشتند. (177)
مَنْ یَهْدِ اللَّهُ فَهُوَ الْمُهْتَدِی وَمَنْ یُضْلِلْ فَأُولَئِكَ هُمُ الْخَاسِرُونَ ﴿178﴾
هر كه را خدا هدایت كند، پس او راه یافته واقعی است، و كسانی را كه [به سبب عناد و لجاجتشان] گمراه نماید، پس فقط اینان زیانكارانند. (178)
وَلَقَدْ ذَرَأْنَا لِجَهَنَّمَ كَثِیرًا مِنَ الْجِنِّ وَالْإِنْسِ لَهُمْ قُلُوبٌ لَا یَفْقَهُونَ بِهَا وَلَهُمْ أَعْیُنٌ لَا یُبْصِرُونَ بِهَا وَلَهُمْ آذَانٌ لَا یَسْمَعُونَ بِهَا أُولَئِكَ كَالْأَنْعَامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ أُولَئِكَ هُمُ الْغَافِلُونَ ﴿179﴾
و مسلماً بسیاری از جنّیان و آدمیان را برای دوزخ آفریده ایم [زیرا] آنان را دل هایی است كه به وسیله آن [معارف الهی را] در نمی یابند، و چشمانی است كه توسط آن [حقایق و نشانه های حق را] نمی بینند، و گوش هایی است كه به وسیله آن [سخن خدا و پیامبران را] نمی شنوند، آنان مانند چهارپایانند بلكه گمراه ترند؛ اینانند كه بی خبر و غافل [ازمعارف و آیات خدای] اند. (179)
وَلِلَّهِ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَى فَادْعُوهُ بِهَا وَذَرُوا الَّذِینَ یُلْحِدُونَ فِی أَسْمَائِهِ سَیُجْزَوْنَ مَا كَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿180﴾
و نیكوترین نام ها [به لحاظ معانی] ویژه خداست، پس او را با آن نام ها بخوانید؛ و آنان كه در نام های خدا به انحراف می گرایند [و او را با نام هایی كه نشان دهنده كاستی و نقص است، می خوانند] رها كنید؛ آنان به زودی به همان اعمالی كه همواره انجام می دادند، جزا داده می شوند. (180)
وَمِمَّنْ خَلَقْنَا أُمَّةٌ یَهْدُونَ بِالْحَقِّ وَبِهِ یَعْدِلُونَ ﴿181﴾
و از میان كسانی كه آفریده ایم [یعنی جنّیان وآدمیان] گروهی [هستند كه هم نوعان خود را] به حق هدایت می كنند و به درستی و راستی داوری می نمایند. (181)
وَالَّذِینَ كَذَّبُوا بِآیَاتِنَا سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَیْثُ لَا یَعْلَمُونَ ﴿182﴾
و كسانی كه آیات ما را تكذیب كردند، به تدریج ازجایی كه نمی دانند [به ورطه سقوط و هلاكت می كشانیم تا عاقبت به عذاب دنیا و آخرت دچار شوند.] (182)
وَأُمْلِی لَهُمْ إِنَّ كَیْدِی مَتِینٌ ﴿183﴾
و به آنان مهلت می دهیم؛ [زیرا از سیطره قدرت ما بیرون رفتنی نیستند] یقیناً تدبیر ونقشه من استوار است. (183)
أَوَلَمْ یَتَفَكَّرُوا مَا بِصَاحِبِهِمْ مِنْ جِنَّةٍ إِنْ هُوَ إِلَّا نَذِیرٌ مُبِینٌ ﴿184﴾
آیا اندیشه نكردند كه در همنشین آنان [یعنی پیامبر اسلام] هیچ نوع جنونی نیست؛ او فقط بیم دهنده ای آشكار [نسبت به سرانجام شوم بدكاران] است. (184)
أَوَلَمْ یَنْظُرُوا فِی مَلَكُوتِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا خَلَقَ اللَّهُ مِنْ شَیْءٍ وَأَنْ عَسَى أَنْ یَكُونَ قَدِ اقْتَرَبَ أَجَلُهُمْ فَبِأَیِّ حَدِیثٍ بَعْدَهُ یُؤْمِنُونَ ﴿185﴾
آیا در [فرمانروایی و] مالكیّت [و ربوبیّت] بر آسمان ها و زمین و هر چیزی كه خدا آفریده و اینكه شاید پایان عمرشان نزدیك شده باشد با تأمل ننگریسته اند؟ [و اگر به قرآن مجید، این كتاب هدایتگر ایمان نیاورند] پس بعد ازآن به كدام سخن ایمان می آورند؟! (185)
مَنْ یُضْلِلِ اللَّهُ فَلَا هَادِیَ لَهُ وَیَذَرُهُمْ فِی طُغْیَانِهِمْ یَعْمَهُونَ ﴿186﴾
برای كسانی كه خدا [به سبب لجاجت و عنادشان] گمراهشان كند، هدایت كننده ای نیست؛ و آنان را در سركشی و تجاوزشان وا می گذارد تا در [گمراهی شان] سرگردان و حیران بمانند. (186)
یَسْأَلُونَكَ عَنِ السَّاعَةِ أَیَّانَ مُرْسَاهَا قُلْ إِنَّمَا عِلْمُهَا عِنْدَ رَبِّی لَا یُجَلِّیهَا لِوَقْتِهَا إِلَّا هُوَ ثَقُلَتْ فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ لَا تَأْتِیكُمْ إِلَّا بَغْتَةً یَسْأَلُونَكَ كَأَنَّكَ حَفِیٌّ عَنْهَا قُلْ إِنَّمَا عِلْمُهَا عِنْدَ اللَّهِ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا یَعْلَمُونَ ﴿187﴾
همواره درباره قیامت از تو می پرسند كه وقوع آن چه وقت است؟ بگو: دانش آن فقط نزد پروردگار من است، غیر او آن را در وقت معینش آشكار نمی كند؛ [تحملِ این حادثه عظیم و هولناك،] بر آسمان ها و زمین سنگین و دشوار است، جز به طور ناگهانی بر شما نمی آید. آن گونه از تو می پرسند كه گویا تو از وقت وقوعش به شدت كنجكاوی كرده ای [و كاملاً از آن آگاهی]، بگو: دانش آن فقط نزد خداست، ولی بیشتر مردم نمی دانند [كه این دانش، مخصوص به خدا و فقط در اختیار اوست.] (187)
قُلْ لَا أَمْلِكُ لِنَفْسِی نَفْعًا وَلَا ضَرًّا إِلَّا مَا شَاءَ اللَّهُ وَلَوْ كُنْتُ أَعْلَمُ الْغَیْبَ لَاسْتَكْثَرْتُ مِنَ الْخَیْرِ وَمَا مَسَّنِیَ السُّوءُ إِنْ أَنَا إِلَّا نَذِیرٌ وَبَشِیرٌ لِقَوْمٍ یُؤْمِنُونَ ﴿188﴾
بگو: من قدرتِ [جلبِ] سودی و [دفعِ] زیانی را از خود ندارم جز آنچه خدا خواهد، و [غیب هم نمی دانم] اگر غیب می دانستم، یقیناً برای خود ازهر خیری فراوان و بسیار فراهم می كردم وهیچ گزند وآسیبی به من نمی رسید؛ من فقط برای گروهی كه ایمان می آورند، بیم دهنده و مژده رسانم. (188)
هُوَ الَّذِی خَلَقَكُمْ مِنْ نَفْسٍ وَاحِدَةٍ وَجَعَلَ مِنْهَا زَوْجَهَا لِیَسْكُنَ إِلَیْهَا فَلَمَّا تَغَشَّاهَا حَمَلَتْ حَمْلًا خَفِیفًا فَمَرَّتْ بِهِ فَلَمَّا أَثْقَلَتْ دَعَوَا اللَّهَ رَبَّهُمَا لَئِنْ آتَیْتَنَا صَالِحًا لَنَكُونَنَّ مِنَ الشَّاكِرِینَ ﴿189﴾
او كسی است كه شما را از یك تن آفرید، و همسرش را از او پدید آورد تا در كنارش آرامش یابد؛ پس هنگامی كه مرد با زن آمیزش نمود، زن به حملی سبك حامله شد، پس با آن حمل سبك، زندگی را ادامه داد؛ پس چون سنگین بار شد، زن و شوهر پروردگارشان را خواندند كه اگر به ما فرزندی تندرست و سالم عطا كنی، مسلماً از سپاس گزاران خواهیم بود. (189)
فَلَمَّا آتَاهُمَا صَالِحًا جَعَلَا لَهُ شُرَكَاءَ فِیمَا آتَاهُمَا فَتَعَالَى اللَّهُ عَمَّا یُشْرِكُونَ ﴿190﴾
پس هنگامی كه به آن زن و شوهر فرزندی تندرست و سالم داد [غیر از خدا را در اعطای این نعمت مؤثر دانستند، از این جهت] برای خدا در كنار نعمتی كه به آنان عطا كرده بود، شریكان وهمتایانی قرار دادند!! پس خدا برتر و والاتر از آن است كه برایش شریكان و همتایان قرار دهند. (190)
أَیُشْرِكُونَ مَا لَا یَخْلُقُ شَیْئًا وَهُمْ یُخْلَقُونَ ﴿191﴾
آیا موجوداتی را شریك او قرار می دهند كه قدرت ندارند كمترین چیزی را بیافرینند و خودشان آفریده می شوند؟! (191)
وَلَا یَسْتَطِیعُونَ لَهُمْ نَصْرًا وَلَا أَنْفُسَهُمْ یَنْصُرُونَ ﴿192﴾
و [این شریكانی كه برای خدا قرار می دهند] نه می توانند پرستش كنندگان خود را یاری دهند، ونه قدرت دارند خودشان را یاری كنند. (192)
وَإِنْ تَدْعُوهُمْ إِلَى الْهُدَى لَا یَتَّبِعُوكُمْ سَوَاءٌ عَلَیْكُمْ أَدَعَوْتُمُوهُمْ أَمْ أَنْتُمْ صَامِتُونَ ﴿193﴾
و اگر آن شریكان را به سوی هدایت بخوانید، از شما پیروی نمی كنند، برای شما یكسان است كه آنان را بخوانید یا خاموش باشید [در هر صورت چیزی از آنان نصیب شما نمی شود.] (193)
إِنَّ الَّذِینَ تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ عِبَادٌ أَمْثَالُكُمْ فَادْعُوهُمْ فَلْیَسْتَجِیبُوا لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِینَ ﴿194﴾
یقیناً كسانی را كه به جای خدا می پرستید بندگان و مملوكانی ناتوانْ چون شما هستند؛ پس اگر راستگویید [كه می توانند در زندگی شما مؤثر باشند] آنان را [در گرفتاری ها و نیازمندی های خود] بخوانید پس [هنگامی كه بخوانید [باید شما را اجابت كنند] ولی خود می دانید كه در هیچ موردی جواب شما را نمی دهند.] (194)
أَلَهُمْ أَرْجُلٌ یَمْشُونَ بِهَا أَمْ لَهُمْ أَیْدٍ یَبْطِشُونَ بِهَا أَمْ لَهُمْ أَعْیُنٌ یُبْصِرُونَ بِهَا أَمْ لَهُمْ آذَانٌ یَسْمَعُونَ بِهَا قُلِ ادْعُوا شُرَكَاءَكُمْ ثُمَّ كِیدُونِ فَلَا تُنْظِرُونِ ﴿195﴾
آیا آنها پاهایی دارند كه با آن راه روند، یا دست هایی دارند كه با آن بگیرند، یا چشم هایی دارند كه با آن ببینند، یا گوش هایی دارند كه با آن بشنوند؟! بگو: شریكان خود را [به كمك خویش] بخوانید، سپس [بر ضدِّ من هر توطئه و] نیرنگی [دارید] به كار گیرید و [برای نابودی من لحظه ای مرا [مهلت ندهید] تا برای شما ثابت شود كه هیچ كاری در هیچ زمینه ای از غیر خدا بر نمی آید.] (195)
إِنَّ وَلِیِّیَ اللَّهُ الَّذِی نَزَّلَ الْكِتَابَ وَهُوَ یَتَوَلَّى الصَّالِحِینَ ﴿196﴾
یقیناً سرپرست و یار من خدایی است كه قرآن را نازل كرده و او همواره شایستگان را سرپرستی و یاری می كند. (196)
وَالَّذِینَ تَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ لَا یَسْتَطِیعُونَ نَصْرَكُمْ وَلَا أَنْفُسَهُمْ یَنْصُرُونَ ﴿197﴾
و كسانی را كه به جای خدا می خوانید، نه می توانند شما را یاری دهند و نه خود را یاری رسانند. (197)
وَإِنْ تَدْعُوهُمْ إِلَى الْهُدَى لَا یَسْمَعُوا وَتَرَاهُمْ یَنْظُرُونَ إِلَیْكَ وَهُمْ لَا یُبْصِرُونَ ﴿198﴾
و اگر آنان را به سوی هدایت دعوت كنید، نمی شنوند و آنان را می بینی كه به سوی تو می نگرند در حالی كه نمی بینند. (198)
خُذِ الْعَفْوَ وَأْمُرْ بِالْعُرْفِ وَأَعْرِضْ عَنِ الْجَاهِلِینَ ﴿199﴾
عفو و گذشت را پیشه كن، و به كار پسندیده فرمان ده، و از نادانان روی بگردان. (199)
وَإِمَّا یَنْزَغَنَّكَ مِنَ الشَّیْطَانِ نَزْغٌ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ إِنَّهُ سَمِیعٌ عَلِیمٌ ﴿200﴾
و اگر [وسوسه ای از سوی] شیطان، تو را [به خشم بر مردم و تركِ مهربانی و ملاطفت] تحریك كند، به خدا پناه جوی؛ زیرا خدا شنوا و داناست. (200)
إِنَّ الَّذِینَ اتَّقَوْا إِذَا مَسَّهُمْ طَائِفٌ مِنَ الشَّیْطَانِ تَذَكَّرُوا فَإِذَا هُمْ مُبْصِرُونَ ﴿201﴾
مسلماً كسانی كه [نسبت به گناهان، معاصی و آلودگی های ظاهری وباطنی] تقوا ورزیده اند، هرگاه وسوسه هایی از سوی شیطان به آنان رسد [خدا و قیامت را] یاد كنند، پس بی درنگ بینا شوند [و از دام وسوسه هایش نجات یابند.] (201)
وَإِخْوَانُهُمْ یَمُدُّونَهُمْ فِی الْغَیِّ ثُمَّ لَا یُقْصِرُونَ ﴿202﴾
و برادران بی تقوایان [كه شیاطین هستند] همواره آنان را به عمق گمراهی می كشانند؛ سپس [در به گمراهی كشیدنشان] كوتاهی نمی ورزند. (202)
وَإِذَا لَمْ تَأْتِهِمْ بِآیَةٍ قَالُوا لَوْلَا اجْتَبَیْتَهَا قُلْ إِنَّمَا أَتَّبِعُ مَا یُوحَى إِلَیَّ مِنْ رَبِّی هَذَا بَصَائِرُ مِنْ رَبِّكُمْ وَهُدًى وَرَحْمَةٌ لِقَوْمٍ یُؤْمِنُونَ ﴿203﴾
و هرگاه برای مخالفان [به سبب تأخیر وحی] آیه ای نیاوری [بر پایه گمان پوچ و باطلشان كه قرآن را از پیش خود می آوری] می گویند: چرا آیه ای از نزد خود انتخاب نكردی [تا برای ما بیاوری]؟ بگو: من فقط آنچه از سوی پروردگارم به من وحی می شود، پیروی می كنم. این قرآن دلایلی روشن از سوی پروردگار شماست و برای گروهی كه ایمان می آورند، سراسر هدایت و رحمت است. (203)
وَإِذَا قُرِئَ الْقُرْآنُ فَاسْتَمِعُوا لَهُ وَأَنْصِتُوا لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ ﴿204﴾
و هنگامی كه قرآن خوانده شود، به آن گوش فرا دهید و سكوت كنید تا مشمول رحمت شوید. (204)
وَاذْكُرْ رَبَّكَ فِی نَفْسِكَ تَضَرُّعًا وَخِیفَةً وَدُونَ الْجَهْرِ مِنَ الْقَوْلِ بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ وَلَا تَكُنْ مِنَ الْغَافِلِینَ ﴿205﴾
و پروردگارت را در دل خود بامدادان و شامگاهان از روی فروتنی و زاری و بیم و ترس به صدایی آرام وآهسته یاد كن و [نسبت به ذكر خدا] از بی خبران مباش. (205)
إِنَّ الَّذِینَ عِنْدَ رَبِّكَ لَا یَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِهِ وَیُسَبِّحُونَهُ وَلَهُ یَسْجُدُونَ ﴿206﴾
یقیناً مقرّبان و نزدیكان خدا هیچ گاه از عبادت و بندگی اش تكبّر نمی ورزند، وهمواره او را تسبیح می گویند، و پیوسته برای او سجده می كنند. (206)
1399/08/21
|
16:25