حضرت آیت‌الله خامنه‌ای رهبر انقلاب اسلامی در پیامی به‌مناسبت آغاز سال 1399، سال جدید را سال «جهش تولید» نام‌گذاری كردند.
بسم الله الرّحمن الرّحیم
یا مقلّب القلوب و الابصار، یا مدبّر اللیل و النّهار، یا محوّل الحول و الاحوال، حوّل حالنا الی احسن الحال.
نوروز امسال ما مصادف است با روز شهادت حضرت موسی‌بن‌جعفر (سلام الله علیه)؛ لذا مناسب است بخشی از صلوات مخصوص آن بزرگوار را در آغاز سخن عرض كنیم: اَللهُمَّ صَلِّ عَلى مُوسَى بنِ جَعفَرٍ وَصیِّ الاَبرارِ وَ اِمامِ الاَخیارِ وَ عَیبَةِ الاَنوارِ ... حَلیفِ السَّجدَةِ الطَّویلَةِ وَ الدُّموعِ الغَزیرَةِ وَ المُناجاةِ الكَثیرَة؛(1) اللٰهمّ صَلّ علیه و علی آبائه و ابنائه الطّیّبین الطّاهرین المعصومین و رَحمة الله و بركاته.
تبریك عرض میكنم عید سعید مبعث را و عید نوروز پُرطراوت را به همه‌ی ملّت عزیز ایران؛ بخصوص به خانواده‌های معظّم و معزّز شهیدان و به جانبازان و خانواده‌های صبور و زحمت‌كش آنها و به جهادگران عرصه‌ی سلامت كه در این چند هفته خوش درخشیدند و به همه‌ی خدمتگزاران سخت‌كوشی كه در شرایط دشوار، گوشه‌ای از كار را بر عهده گرفتند و با اخلاص و علاقه‌مندی و انگیزه در فضای شهر، در فضای روستا، در فضای جادّه، در فضای مرز، و در جای‌جای كشور مشغول خدمت هستند؛ به همه‌ی آنها تبریك عرض میكنم؛ عیدتان مبارك. و به روح مطهّر امام بزرگوار و ارواح طیّبه‌ی شهیدان درود میفرستم.
لازم میدانم تسلیت و تبریكی هم عرض بكنم به خانواده‌های شهدای سال 98؛ چه شهدای دفاع از حرم، چه شهدای مرزها و در رأس آنها شهید عزیز و بزرگوار ما، شهید سردار سلیمانی و همراهانش، و شهید ابومهدی مهندس و همراهانش و همچنین شهدای حادثه‌ی كرمان، و شهدای حادثه‌ی هواپیما و شهدای سلامت، [یعنی] این كسانی كه در راه خدمت به بیماران به درجه‌ی رفیع مرگ در راه خدا و شهادت در راه خدا رسیده‌اند؛ به همه‌ی خانواده‌هایشان، هم تسلیت عرض میكنیم، هم عید را و مقامات فرزندانشان را تبریك میگوییم. و معتقدیم كه همه‌ی این حوادث ان‌شاء‌الله به نفع ملّت ایران تمام خواهد شد كه حالا عرض میكنیم.
سال 98 برای ملّت ایران یك سال پُرتلاطم بود؛ سالی بود كه با سیل آغاز شد، با كرونا تمام شد. در طول سال هم حوادث گوناگونی برای كشور و برای برخی از مردم كشور پیش آمد؛ حوادثی از قبیل زلزله، تحریمها و امثال اینها. اوج این حوادث عبارت بود از جنایت تروریستی آمریكا و شهادت سردار نامدار ایران و اسلام، شهید سلیمانی. در طول سال گرفتاری‌های مردم هم كم نبود؛ سال به این شكل گذشت؛ بنابراین سال سختی بود. لكن نكته‌ی مهم این است كه در كنار سختی‌ها، سربلندی‌هایی هم در این سال وجود داشت كه بعضی از آنها هم بی‌سابقه بود و ملّت ایران به معنای واقعی كلمه درخشید.
در سیل اوّل سال، سیلِ مردم مؤمن و باهمّت، به سمت استانهای سیل‌زده و شهرها و روستاهای سیل‌زده روانه شدند برای كمك به مردم. مردم عزیز ما -از پیر و جوان- مناظر زیبایی خلق كردند و رفتند به سمت مناطق سیل‌زده، خانه‌ها را كه پُر از گل‌ولای بود شستند، خالی كردند، اثاث و فرش و زندگی را برای آن مردم شستند و سختی سیل را تخفیف دادند برای مردم.
در حادثه‌ی شهادت بزرگِ شهید عزیز ما، مردم یك حركت عظیمی را انجام دادند؛ حضور دَه‌ها میلیونی خودشان را به رخ دنیا كشیدند. آن اجتماعی كه در تهران تشكیل شد و اجتماعاتی كه در قم، در اهواز، در اصفهان، در مشهد، در تبریز، در كرمان تشكیل شد، اجتماعاتی بود كه به طور معمول در هیچ نقطه‌ای از دنیا به این حجم و با این شدّت و با این انگیزه انسان مشاهده نمیكند؛ در تاریخ ما هم بی‌نظیر بود. حضور مردمی و هیجان عمومی و اینكه مردم نشان بدهند به چه چیزهایی دلبسته هستند، خیلی مهم بود برای آبروی كشور و برای عزّت ملّت ایران.
در قضیّه‌ی این بیماری اخیر، [یعنی] كرونا، فداكاری‌ها به قدری چشمگیر بود كه افرادی را كه در خارج از این كشور هم هستند به تحسین وادار كرد؛ در درجه‌ی اوّل مجموعه‌های درمانی؛ پزشكان، پرستاران، بهیاران، مدیران، كاركنان حول و حوش بیمارستان‌ها. در كنار اینها مجموعه‌های مردمی داوطلب، دانشجویان، طلّاب، بسیجی‌ها و عناصر گوناگون كه رفتند در خدمت درمان و پرستاری از این بیماران قرار گرفتند، به یاری درمان‌كنندگان رفتند؛ همه‌ی اینها مایه‌ی عزّت و آبرو است. مجموعه‌های پشتیبانی، كسانی كه كارخانه‌های خودشان را، حتّی بعضی خانه‌های خودشان را در اختیار تولید وسایل و امكانات مورد نیاز مثل دستكش یا فرض كنید كه ماسك و از این قبیل برای بیماران یا برای عامّه‌ی مردم، آحاد مردم قرار دادند. مجموعه‌های خدماتی، مثل آن كسانی كه رفتند درون خیابانها برای ضدّعفونی كردنِ خیابان یا حتّی نقاطی كه مردم به آنها مراجعه میكنند. یا مجموعه‌هایی مثل جوانهایی كه تصمیم گرفتند به افراد مسن كمك كنند، درِ خانه‌های آنها بروند، خریدهای آنها را انجام بدهند. یا آنهایی كه اجناسی را تهیه كردند، مجّانی به مردم دادند؛ دستكش مجانی، ماسك مجانی. بعضی به كسبه‌ی مشكل‌دار كمك كردند؛ اجاره نگرفتند، طلبكاری‌های خودشان را به تأخیر انداختند و از این قبیل خدماتی كه انجام گرفت. اینها آن زیبایی‌هایی است كه در خلال حوادث سخت خودش را نشان میدهد؛ ملّت ایران، فضایل خودش را در این مجموعه‌ها، در این كارهایی كه من به اندكی از آنها اشاره كردم، نشان داد. من قلباً و صمیمانه از همه‌ی آن كسانی كه اشاره كردم و نام بردم تشكّر میكنم و مژده میدهم كه پاداش الهی در انتظار آنها است؛ چه پاداش دنیوی و چه پاداش اخروی.
خب، این یك آزمون دشوار بود. آزمونهای سال 98، آزمونهای دشواری بود امّا غلبه‌ی بر دشواری‌ها و عبور از دشواری‌ها با روحیه، این خود موجب قدرتمند شدن یك ملّت است. یك ملّت با راحت‌طلبی و رفاه‌جوییِ محض نخواهد [توانست] به جایی برسد؛ مواجهه‌ی با مشكلات و حفظ روحیه‌ی خود در مقابله‌ی با مشكلات و غلبه‌ی بر مشكلات -كه ان‌شاء‌الله این غلبه را ملّت ایران كرده است و بعد از این هم خواهد كرد- است كه به ملّتها اقتدار و اعتبار میدهد.
یك نكته‌ی دیگر هم البتّه در این حوادث هست -چه حوادث طبیعی مثل سیل و زلزله و امثال اینها، چه حوادث دست‌ساز بیگانه‌ها مثل تحریم و امثال اینها- كه انسان را متوجّه ضعفهای خودش میكند؛ چه ضعفهای طبیعیِ خودمان، كه انسان بداند جای مغرور شدن نیست، ما همه ضعیف هستیم، آسیب‌پذیر هستیم، و چه ضعفهایی كه در مواجهه‌ی با حوادث، انسان به طور قهری دچار آن ضعفها میشود. ضعفهای خودمان را بشناسیم؛ انسان از غرور و از غفلت خارج بشود، متوجّه خدا بشود، از خدا كمك بخواهد. خابَ الوافِدونَ عَلىٰ غَیرِكَ وَ خَسِرَ المُتَعَرِّضونَ اِلّا لَكَ وَ ضاعَ المُلِمّونَ اِلّا بِك؛(2) این از دعاهای ماه رجب است. فقط به درِ خانه‌ی خدا باید رفت؛ درِ خانه‌ی «دیگری» برویم، ناامید برمیگردیم؛ دست به طرف «دیگری» غیر از خدا دراز كنیم، دستمان تُهی برخواهد گشت. همه‌ی ابزارهای عالم وسایل الهی هستند، او مسبّب‌الاسباب است؛ با این اسباب باید كار كنیم، از این اسباب استفاده كنیم، امّا نتیجه و اثر را از خدای متعال بخواهیم. این هم یك نكته.
و اما سال 99، كه در حال شروع شدن است. اوّلاً از خدای متعال میخواهیم كه این سال را سال پیروزی‌های بزرگ قرار بدهد و به حضرت بقیّةالله (ارواحنا فداه) كه ناخدای این كشتی او است، عرض میكنیم كه كشورِ خودش را به ساحل نجات برساند، مردم مؤمن ایران را حمایت كند، كمك كند. به ملّت ایران هم عرض میكنم همان طور كه در طول این سالهای متمادی -نه فقط سال 98- با حوادث گوناگون شجاعانه برخورد كردند، با روحیه برخورد كردند، بعد از این هم با روحیه و با امید برخورد كنند با همه‌ی حوادث، و مطمئن باشند كه تلخی‌ها خواهد گذشت، و «اِنَّ مَعَ العُسرِ یُسرًا».(3) قطعاً یُسر در انتظار ملّت ایران است؛ در این تردیدی نیست. اینكه حالا بعضی تصوّر كنند كه در فلان نقطه‌ی از تشكیلاتِ كشور كم‌كاری میشود، این را هم بنده تأیید نمیكنم. ما از نزدیك شاهد هستیم، می‌بینیم؛ همه مشغولند، همه مشغول كار و تلاشند، هر كس به قدر خودش؛ مجموعه‌های علمی و تحقیقی یك جور، فعّالان اجتماعی یك جور، مسئولان دولتی و قضائی یك جور، و ان‌شاء‌الله خداوند متعال به همه‌ی این تلاشها هم بركت خواهد داد و ملّت را از این گذرگاه، با عافیت و با سربلندی ان‌شاء‌الله عبور خواهد داد.
و امّا شعار سال. سال 98 را ما به عنوان سال «رونق تولید» معرّفی كردیم و من به ملّت عزیز ایران عرض میكنم از این شعار استقبال شد، در عمل؛ حالا در آغازِ كار، صاحب‌نظران استقبال كردند، گفتند تولید نقطه‌ی اصلی است امّا در عمل هم استقبال شد. طبق گزارشهای موثّقی كه در اختیار بنده هست، تولید كشور حركتی پیدا كرد؛ برخی از كارخانه‌هایی كه راكد شده بودند و تعطیل شده بودند، به كار برگشتند؛ بعضی كه زیر ظرفیّت كار میكردند، ظرفیّت خوبی پیدا كردند؛ شركتهای دانش‌بنیان وارد میدان شدند؛ دستگاه‌های مختلف تلاش كردند و كار كردند، تولید حركتی پیدا كرد، یك كاری انجام گرفت. مسئله‌ی پژوهش -كه سرچشمه‌ی تولید، پژوهش و تحقیق است- در كشور به طور جدّی در این سال انجام گرفت كه ما نمونه‌هایش را دیدیم. خب، این كارها شده است در كشور، این جور نیست كه كار نشده باشد، لكن آنچه من میخواهم بگویم این است كه این كاری كه تا حالا شده شاید حتّی یك‌دهمِ آن چیزی كه برای كشور احتیاج است نباشد. البتّه من «یك‌دهم» را از روی آمارِ دقیق نمیگویم، بلكه حدس میزنم «یك‌دهم»؛ یعنی شاید واقعاً ده برابرِ این، كار باید انجام بگیرد؛ چه كار تحقیقی، چه كار تولیدی، چه كارهای گوناگون از همین قبیل، تا رونق تولید در زندگی مردم اثر خودش را نشان بدهد. در سال 98 تولید تكان خورد، حركت كرد و راه افتاد تا یك حدودی، لكن اثری در زندگی مردم از آن محسوس نشد. ما بایستی تولید را به جایی برسانیم كه در زندگیِ مردم اثر بگذارد. البتّه مسائل اقتصادی كشور مسائل متعدّدی است -مسئله‌ی اصلاحات بانكی، اصلاحات گمركی، اصلاحات مالیاتی، بهبود فضای كسب و كار و از این قبیل- لكن نقش تولید یك نقش یگانه و بی‌همتایی است. اگر ما بتوانیم تولید را راه بیندازیم و با توجّه به بازارِ وسیعِ خودِ كشور در داخل -اگر چه كه تولید به فروش و به بازارهای خارجی احتیاج دارد، امّا ما هم ضمن اینكه میتوانیم با بازارهای خارجی ارتباط داشته باشیم، عمده‌ی بازار فروش ما داخل كشور است با این جمعیّت هشتاد میلیونی- اگر بشود تولید را ان‌شاء‌الله حركت بدهیم و پیش ببریم، مشكلات اقتصادی قطعاً تمام خواهد شد و این تحریمهایی كه كرده‌اند به نفعِ ما تمام خواهد شد؛ تا الان البتّه ضررهایی داشته لكن سودهایی هم در كنارش وجود داشته؛ یعنی ما را وادار كرده به اینكه به فكر امكانات خودمان باشیم، به فكر تهیّه‌ی لوازم زندگی و نیازهای كشور از طریق امكانات داخلی باشیم، كه این برای ما خیلی مغتنم است و همین ان‌شاء‌الله ادامه پیدا خواهد كرد. پس بنابراین، ما باز به تولید نیاز داریم.
سال گذشته گفتیم «رونق تولید»، امسال بنده عرض میكنم «جهش تولید»؛ امسال سالِ جهشِ تولید است. این شد شعار امسال؛ كسانی كه دست‌اندركار هستند جوری عمل كنند كه تولید ان‌شاء‌الله جهش پیدا كند و یك تغییر محسوسی در زندگی مردم ان‌شاء‌الله به وجود بیاورد. البتّه این احتیاج به برنامه‌ریزی دارد؛ سازمان برنامه به نحوی، مجلس شورا و مركز تحقیقاتش به نحوی، قوه‌ی قضائیّه به نحوی -قوه‌ی قضائیّه هم نقش دارد- مجموعه‌های دانش‌بنیان به نحوی. مجموعه‌های جوان و مبتكر بحمدالله در كشور زیادند و بنده در طول امسال -سال 98- و سال قبل، با تعدادی از اینها نشست‌های بسیار خوب و مفیدی داشتم، آنها را از نزدیك دیدم، حرفهایشان را از نزدیك شنفتم؛ جوانهای علاقه‌مند به كار و پای كار و پُر‌امید و پُر‌نیرو و پُر‌انگیزه و پُر استعداد و ابتكار. اینها بحمدالله هستند؛ اینها باید همه در برنامه‌ریزی‌ها شركت كنند و این كار با برنامه‌ریزی ان‌شاء‌الله پیش برود.
امیدواریم كه سال بر همه‌ی شما مبارك باشد و عید سعید مبعث بر همه‌ی شما مبارك باشد و ان‌شاء‌الله مشمول توجّهات الهی قرار بگیرید و ملّت ایران به طور روز‌افزون به توجّهات و توسلات و معنویّاتِ خود بیفزاید.
والسّلام علیكم و رحمةالله و بركاته
